ช่วงเปิดเทอมประมาณเดือนนึงเกือบสองเดือนเราตั้งใจเรียนตลอดค่ะกลับบ้านอ่านหนังสือดูยูทูปสอนพิเศษ แต่พอวันนึงพ่อพูดว่า"พ่อยังไม่เห็นเราขยันเลย"จากนั้นเราเลยเฟลค่ะเฟลทุกอย่างอะไรก็หงุดหงิดง่ายเจออะไรก็เศร้าค่ะ สอบเก็บคะแนนผลออกมาน้อยเรากลับบ้านร้องไห้ค่ะ รู้สึกว่าพยายามมเท่าไหร่ก็ไม่พอจนไม่อยากทำอะไรแล้วค่ะ วันนึงย่าก็พูดว่าทำไมพี่ชายพี่สาวเกิดมาฉลาดทำไมเราเกิดมาโง่ เราท้อมากค่ะ เราเริ่มกลายจากคนร่าเริงกลายเป็นคนเงียบๆค่ะ จากที่ตอบคำถามครูในห้องตลอดตอนนี้กลายเป็นคนเงียบๆไม่ตอบเลยค่ะ เรียนก็รู้สึกว่าไม่เข้าใจไม่มีกำลังใจเรียนค่ะ เราเริ่มนอนเยอะขึ้นเหมือนอยากนอนตลอดเวลากินเยอะขึนมากค่ะไม่กินก็ต้องนอนทั้งวัน เราเริ่มตื่นสายค่ะ แล้วเวลาพ่อปลุกเราจะหงุดหงิดมากค่ะเลยทำให้อาจจะแสดงอาการกระฟัดกระเฟียดไปแล้ววันนี้พ่อด่าเราค่ะแล้วเราก้ไปสะดุดที่คำว่า"คนนอกบ้านเลว เห็นแก่ตัวแล้ว คนในบ้านยังมาเป็นแบบนี้อีก"เราเสียใจมากแบบเราเกิดมาไม่มีไรดีเลย เรียนก็ไม่ก่ง ขี้ขลาดขี้กลัว ทำอะไรไม่เก่งสักอย่างยังมาเลวอีกหรอ เราเกิดมาทำไม วันนี้คำพูดของพ่อมันลอยอยู่ในหัวตลอดเวลาค่ะ บางทีเราก้อยากฆ่าพ่อให้ตายๆไปซะเราคงจะมีความสุขค่ะ แบบนี้เรามีโอกาสเป็นโรคจิตหรือโรคซึมเศร้ามั้ยคะ เราปรึกษาใครได้บ้าง เราไม่สะดวกโทรหรือไปรพ.หรอกนะคะ เราไม่อยากเครียดแล้วมันทรมานเรามองอะไรก้ไปในทางลบตลอด กลายเป็นว่าโลกนี้มันมืดมนไปหมดแล้วค่ะ สังคมเพื่อน ครอบครัว ไม่อยากมีค่ะอยากตาย อยากสลายไปจากโลกนี้แล้ว