เราพยายามจะไม่เศร้า ไม่ร้องไห้ แต่มันยากมากเลยค่ะ เรียนไปไม่มีความสุขเลย ถ้าถามว่าที่เรียนอยู่ชอบมั้ย ชอบค่ะ แต่พยายามจะไม่กดดันหันหน้าเข้าหาหนังสือทำไม่ได้ก็ร้องไห้ เห็นตัวเองผ่านกระจกก็ร้องไห้ ทุกวันนี้ร้องไห้เป็นชีวิตจิตใจไปแล้วค่ะ เปลืองกระดาษเช็ดชู่มากกว่าผ้าอนามัยเสียอีก แต่เราหยุดพักเรียนไปปี1เพื่อไปลองทำงานดูค่ะ สรุปก็กลับมาเรียนพร้อมรุ่นน้องเพราะยายอยากให้เรียนมากเลยค่ะ ตอนนี้จะหาทางออกก็ไม่เจอ เจอแต่น้ำตาที่ไหลอาบหน้าทุกวัน ร้องไห้มานี่เป็น2อาทิตย์ติด ใช้ชีวิตแบบคนเศร้าๆไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะไม่มีใครชวนเลยค่ะ เพื่อนในแชทคุยกันแต่พอเจอกันที่มหาลัยเขาก็ไปกับเพื่อนเขา คิดอยากตายแต่ก็ยังไม่กล้าทำสักที จะกลับบ้านสงสารพ่อแม่ไปอีกค่ะ แต่ใจจริงก็ไม่อยากกลับบ้านนะคะและใจจริงก็ไม่อยากอยู่แล้ว กลายเป็นโลกนี้ไม่น่าอยู่แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทำมัน