เรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ(ถ้าจะตอบกรุณาอ่านให้จบ)
ตอนเด็กๆหนูมักจะโดนพ่อตีบ่อยๆบางครั้งทำอะไรที่ไม่เข้าตาเช่นจะไปรร.สายแต่หนูยังกินนมไม่เสร็จเขาก็ว่าหนูตะโกนลั่นบ้าน ทุกครั้งที่ต้องการจะปรึกษาเขาจะไม่จับความหรือเข้าใจผิดบ่อยๆพอดีค้านเขาก็หาว่าหนูเถียง บางครั้งก็เมาทำเรื่องที่เห็นแก่ตัวหรือไม่ก็เปิดเพลงดังๆแต่ทุกครั้งที่พ่อเมาหนูมักจะคอยห่มผ้า,เรียกกินข้าว,กล่อมเขาเบาๆ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่หนูเกิดและตอนนี้เขาไม่มีนิสัยแบบนั้นแล้วตั้งแต่หนูอยู่ม.2*ย้ำนะคะว่าไม่มีแล้ว ตอนนี้เขาเป็นมีเหตุผลมากขึ้นค่ะ* ปัจจุบันหนูอยู่ม.3แล้ว หนูรักพ่อนะแต่สิ่งที่หนูอยากบอกคือพ่อเป็นปมหนูอ่ะ...ไม่ใช่ไม่รักนะคือมันเป็นปมฝังใจอ่ะมันทำให้หนูไม่กล้ากอดหรือแม้กระทั่งบอกรักแต่ช่วยเข้าใจหน่อยค่ะว่ามันเป็นปมหนู

*ทีนี้เข้าเรื่องค่ะ*
หนูได้ปลื้มตัวละครตัวหนึ่งขึ้นมาประมาณว่าแฟนคลับค่ะแต่แค่เขาไม่มีตัวตน หนู....หนูมีโลกส่วนตัวคือ...หนูอยากให้เขาเป็นพ่อหนู ไม่ใช่ว่าหนูไม่รักพ่อนะแต่โลกส่วนตัวหนูคือต้องการเติมเต็มส่วนที่หนูไม่ได้ในวัยเด็กเช่น ความอ่อนโยน การบอกรัก นอนดูดาว เล่าเรื่องราวให้กัน...
แบบนั้นอ่ะ จะบอกว่าหนูเป็นAnimator หนูสร้างการ์ตูน เพลงประกอบ เรื่องซีรี่ย์ไว้แล้วค่ะ.....
แต่ตอนนี้หนูก็รักพ่อจิงๆนะ หนูรู้ว่ามันบาปที่มีโลกส่วนตัวแบบนี้แต่...หนูทิ้งไม่ได้จริงๆค่ะ อย่าด่าหนูนะคะโปรดเข้าใจหนูด้วย