ตอนนี้เราอายุจะ 22 ค้นหาตัวเองสาระพัดอย่าง ตอนจบ ม.6 คิดเลยว่าไม่อยากเรียนมหาลัย (มีสิ่งที่อยากเรียนรู้...และชอบ) แต่สังคมและหน้าที่การงานของพ่อแม่ และญาติๆ จำเป็นจำใจต้องเลือกเรียนมหาลัย แรกๆพ่อแม่ก็บังคับให้เรียนครู แต่เราก็ขัดพ่อแม่ตลอดเพราะเราไม่ชอบ และแล้วเราก็เลือกมหาลัยแห่งหนึ่ง ใน กทม แต่อยู่ได้2เดือน ซึ่งเป็นช่วงเขาเตรียมเด็กปี1 แต่แล้วด้วยอะไรหลายๆอย่าง และไม่ชอบ

        เราก็ตัดสินใจกลับมาสมัครเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่ง พ่อแม่ ก็ดีใจที่มาอยู่ใกล้บ้าน (ห่างจากบ้าน3จังหวัด) และอีกแล้ว เราไม่ชอบมหาลัยแห่งนี้  เวลามีคนถามว่าอยู่มหาลัยไหน เรารู้สึกว่ามันต่างกันกับ ร.ร ที่เราเรียนมา ซึ่งมันดูดี ทุกคนจะถามตลอดว่าทำไมไปเรียนที่นั่น (ไม่ได้ดูถูกมหาลัยนะครับ) เพื่อนที่นั่นดีมาก มีแกงค์ชอบทำกิจกรรม และทำทุกอย่าง อาจารย์ก็ชอบ พอมาจะขึ้นปี2 ช่วงปิดเทอม ความคิดเราก็เปลี่ยนด้วยอะไรหลายๆอย่างอีกแล้ว หื้มมมมมมมม (เกียดตัวเอง) เช่นเคย ซิ่ววววววววว

        ลองสมัครสอบที่มหาลัยดังแห่งหนึ่งในภาคอีสาน (บ้านเกิด) พอติดก็ขอแม่ แต่ก็ยาก แม่ไม่เห็นด้วย แต่สุดท้ายความเป็นเด็กไม่ดีอย่างเรา เพราะติดคณะที่ทำงานข้าราชกาลได้ พ่อ แม่ก็ยอม แล้วจนมาถึงตอนนี้ ยิ่งเรียน ยิ่งแย่ ไม่รู้เรื่อง ไม่มีสมาธิ ไม่มีความสูข เกรดส่งถึงบ้านยิ่งโดนดูถูก พ่อแม่ตายายเสียใจ โดนเปรียบเทียบ และตอนนี้เครียดมาก ยิ่งพ่อแม่โอนเงินมาให้ยิ่งรู้สึกผิด ว่าทำไมยังทำอะไรไม่ได้ ช่วยพ่อแม่หาเงินก็ไม่ได้ อยากรีบดูแลตายาย พ่อแม่ ให้อยู่สบาย แต่พวกเขาต้องการแค่ให้เราตั้งใจเรียน เรียนดี เหมือนลูกคนอื่น แต่เรากลับแย่ลงเรื่อยๆ แล้วตอนนี้แม่ไม่กดดันอะไรแล้ว แต่แค่ขอให้เรียนจบ แล้วอยากไปต่างประเทศก็จะให้ไป แต่เรากลับอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่ไหวแล้ว เราอดทนไม่ได้ และเหมือนโดนบังคับจากสิ่งที่เรียนอยู่ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองเลือกเองแล้วกดดัน กลายเป็นคนที่คิดอะไรไม่ออก จำอะไรไม่ค่อยได้ ลืมเร็ว  เบลอ เหม่อลอย เวลาเรียน เก็บกด เครียด ไม่อยากอธิบาย อยากเก็บไว้คนเดียว คิดคนเดียว ไม่กล้าพูดกับใคร แต่กับเพื่อนสนิดก็จะคุยบ้าง เราโทษตัวเองทั้งหมดนี้ พ่อแม่ทำดีส่งเสริมกับเราให้ได้เรียนที่ดีๆ แต่เรากับเป็นคนที่แย่มากที่แคเรียนก็ยังทำไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงเรียนไปก็เสียค่าเทอมแพง ไม่จบภายในอีก2ปีนั้แน่ๆ เราอยากลาออก ไปหาทำงาน.... เราควรทำดีไหม ไม่กล้าคุยกับพ่อแม่ = =