คือบางทีก็สับสนกับความรู้สึกตัวเอง ก็พอจะเริ่มเข้าใจจากคำพูดของคนรอบข้างว่าเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง
คือเราก็คิดอยากจะมีแฟน อยากมีใครซักคน ที่ผ่านมาคือคุยกับใครก็นกตลอด นกมาเยอะมาก
ทั้งจีบเขา และเขาจีบเรา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นคุยแชทมากกว่า ไม่ค่อยได้เจอตัวต่อตัวซักเท่าไหร่
ตอนแรกก็คิดว่าเราผิดอะไร จนหลังๆเริ่มย้อนมามองตัวเอง หลายๆครั้งที่คุย บางทีเป็นเราเองที่ผลักเขาออกไป แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งนะ
คือคนที่เราคุยอะบางทีเขาก็พยายามเข้ามาในชีวิตเรา อยากรู้นู่นนี่ อยากชวนทำนู่นนี่อะไรประมาณนี้ เช่นนัดเจอกัน
ซึ่งเราก็เข้าใจว่ามันเป็นการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน แต่บางอารมณ์เราก็ไม่ได้อยากเจอ อยากทำนู่นนี่ด้วยอะ
เขาก็เซ้าซี้ ซึ่งเราก็รำคาญ คือยอมรับว่าเราแย่อะ พอเรารู้สึกรำคาญ เราก็เลือกที่จะไม่ตอบ เลือกที่จะหนี
คือไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไม หรือเพราะว่าเราโสดมานาน คุยมาเยอะ แต่ไม่ได้คบ ก็เลยมีความกลัวอยู่ลึกๆ
หรือเป็นความเห็นแก่ตัวของตัวเอง หรือว่ายังไงอะ คือความคิดตัวเองก็คิดว่าเราเปิดใจละนะ
แต่พอมาทบทวนอีกที(คือเราเป็นคนค่อนข้างคิดมาก คิดเยอะ คิดซ้ำๆ วนๆ) นี่เราเปิดใจรึยัง? เปิดใจแล้วหรอ?
ตอนนั้นได้อ่านทวิตเตอร์อันนึงที่บอกว่า "อยากมีเธอนะ ในเวลาที่ฉันอยากมี" คือเราอาจจะป็นแบบนั้นอะ ฟังดูแล้วโคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะ
พอเขาถอย เราก็เศร้า อยากรู้ว่าต้องแก้ยังไงดี อยากได้คำปรึกษา
คืออ่านไปก็จะงงๆหน่อยนะ ตอนนี้ก็พิมพ์ด้วยความสับสนอะ คำถามเต็มหัวเลย