ตามนั้นล่ะฮะ
เริ่มจากผมกับแฟนคบกันมา5-6ปีแล้วตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย หลังจากเรียนจบ ผมกับแฟนก็ทำงานกันอยู่คนละจังหวัด ตอนแรกก็เหมือนจะไปได้ดีนะครับ คุยกันบ้างส่วนใหญ่จะเป็นทางไลน์ ผมก็พยายามโทรหาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ แฟนจะบอกว่าไม่ทำงานอยู่ ก็อยู่กับที่บ้าน ที่บ้านไม่ได้กีดกันอะไรนะฮะ แต่แฟนบอกไม่อยากเสียงดัง เลยเหลือวิธีเดียวให้คุยกันคือทางไลน์
ตอนแรกๆก็คุยกันเยอะปกติดี แต่นานวันเข้า ก็เริ่มคุยน้อยลง ตอบช้าลง น้อยระดับนับได้ว่าคุยกันวันละกี่ประโยค
ผมก็พยายามคิดแง่ดีนะว่างานอาจจะยุ่งมาก ไม่มีเวลาคุย แต่นานๆไปลักษณะการสนทนาเหมือนผมคุยกับตัวเอง คุยอยู่คนเดียว แล้วมีแฟนคอยตอบกลับมาแค่ไม่กี่ประโยค ยังกับเล่นเกมQ&Aวันละไม่กี่คำ เอาจริงๆคุยกับสิริยังตอบผมเยอะกว่านะครับ
นานๆไปทรงไม่ค่อยดี ใจมันก็เริ่มหวั่นๆ ว่าอีกฝ่ายอาจจะเบื่อเราแล้ว หมดความสนใจ หรือไม่ก็...นั่นละฮะ
เคยถามนะครับว่าอยากเลิกกันมั้ย อีกฝ่ายก็บอกว่าไม่ได้อยากเลิก แต่อยากอยู่คนเดียว ได้ยินแล้วเหมือนเดธแฟลกปักกลางอก
ผมเป็นคนอ่านอารมณ์คนไม่ค่อยเก่ง แต่ก็พอดูออก ว่าแฟนไม่ได้รู้สึกแย่กับเรา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีเหมือนแต่ก่อนแล้ว เผลอๆ ที่ไม่ค่อยคุย เหมือนกับกำลังพยายามลบตัวตนของเราออกไปยังไงยังงั้น

ที่มาตังกระทู้นี้คืออยากรู้ว่าทำยังไงดีที่จะคุยกับคนที่เค้าดูไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราเท่าไหร่ คือเราสองคนแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่แฟนผมแปลกตรงที่ ไม่เคยตามผมเลย ไม่จิก ไม่ถาม ไม่สงสัย ไม่อะไรเลยจริงๆ กลัวอย่างเดียวคือ ไม่รักกันแล้ว

สุดท้ายนี้ขอฝากไว้ด้วยว่า

"น้ำหยดลงหินทุกวัน
.
.
.
หินไม่กร่อนหรอก หินรำคาญ"