คือเรา มีเพื่อนร่วมงานคนนึง ซึ่งเสียงคำร่ำลือว่า เป็นคนขี้มโน ขี้อวด ขี้โม้ ชอบเรียกร้องความสนใจ จนทุกคนรำคาญ
แต่เราคิดในใจว่ามันอะไรจะขนาดนั้น
พอได้เริ่มทำงานด้วยได้รู้จัก ตอนแรกก็เหมือนจะดีนะ คือแบบ มีโม้บ้าง อัธยาศัยดีนะ แต่พอทุกคนบอกให้ลองสังเกตุดู เริ่มจากการมโน คือ คนอะไรมโนเก่งมาก มโนว่ามีโทรศัพท์เข้า เข้าในที่นี้ไม่หลอนว่ามีเสียวโทรศัพท์เข้านะ คือ รับสายคุยเป็นตุเป็นตะเลยก็ว่าได้ ตอนแรกก็คิดว่าเออเขาคงจะโทรศัพท์เข้าจริงๆแต่ไม่ได้เปิดเสียงหรือสั่น แต่พอเอาเข้าจริงๆ เห้ยจริงอย่างที่เขาพูด เพราะเวลามีคนโทรเข้ามาจริงนางจะเปิดโฟน หรือเพิ่มเสียงโทรศัพท์ให้คนอื่นเขาได้ยิน แต่ที่มโนนี้คือเงียบมาก เงียบจริงมโนคุยเป็นชั่วโมงก็ยังมี นางคงเหงา เรื่องขี้โม้ ขี้อวดของนางก็ใช่ย่อย รู้ไปสักทุกเรื่อง เรื่องใหนรู้หมด ไม่รู้จริงไม่จริงสักแต่พูดไว้ก่อน เถียงเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบเอาเป็นเอาตาย ยกตัวอย่างเลยนะ ล่าสุด คือ เราพูดว่ารพ.จิตเวช คือรพ.ของผู้ป่วยทางจิต นางก็พูดขึ้นมาเลย ใครบอก รพ.จิตเวชไม่ใช่รพ.คนบ้า ไม่เชื่อลองเรซิ่นกูเกิ้ลดู คืออะไรอ่ะ ชื่อก็บ่งบอก ยังจะเถียงอีก เถียงไม่จบไม่สิ้นด้วยนะ อารมณ์ของนางเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เปลี่ยนไปเปลี่ยน จนเราเริ่มจะไม่เข้าใกล้เหมือนทุกคน แต่ก็พยายามเข้าหาทุกคน เหนื่อยใจจริงๆๆ เบื่อนิสัยเรียกร้องความสนใจของนาง