ที่ทำงานเรามีคนต่างชาติเยอะค่ะ มีกัมพูชา พม่า กระเหรี่ยง เราเป็นคนไทยคนเดียวที่ทำตรงนี้ เจ้านายคนไทยนะคะ แล้วที่ทำงานต้องการคนเพิ่ม อยากได้คนไทยค่ะ เพราะงานบางอย่างต้องอ่านต้องเขียน แต่หายากเพราะเป็นลักษณะเชิงทำงานที่บ้านเป็นธุรกิจอาหารเล็กๆค่ะ  
ส่วนปัญหาที่ว่า เกิดจากคนกัมพูชาเค้าพูดว่าคนไทยขี้เกียจ ไม่สู้งาน ไม่เหมือนคนชาติอื่น
ไปทำที่ไหน ก็เจอแต่คนแบบนี้. เพราะน้องคนไทยที่รับทำพาร์ทไทม์ชอบมาบ้าง ขาดบ้างค่ะ ทำให้คนไม่พอ จะหาคนประจำก็ไม่มีค่ะ
เราก็เลยเถียงกลับว่า ถ้าจะว่าก็ว่าเป็นคนๆไป อย่าเหมารวม คนไทยก็นั่งอยู่นี่คนหนึ่ง ใครก็รักคนบ้านตัวเอง ประเทศเราเราก็รัก. คนไทยเราก็ไม่อยากให้ใครว่าให้. ถ้าจะว่าก็พูดภาษาตัวเอง คุยกันเอง อย่าพูดให้ได้ยิน มันไม่ดี
เขาตอบว่า เขาพูดความจริง คนบ้านเขาไม่เห็นเป็นแบบนี้  
เราก็เลยพูดว่า มันก็มีผสมกันนั่นแหละ อย่างตอนนี้ เขามาทำงานตปท.จะไม่ขยันได้อย่างๆร มันต้องขยันว่าตอนอยู่บ้านตัวเองอยู่แล้ว คนกัมพูชาที่เขาทำงานที่กัมพูชาก็ต้องมีบ้างล่ะ.
เขาบอกไม่เคยเจอ เขาเจอแต่คนขยัน มีแต่คนไทยขี้เกียจ
สรุปเลยเถียงกันใหญ่โต นี่ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ เคยได้ยินบ่อยแล้ว แต่ปล่อยผ่านทุกครั้ง รอบนี้ทนไม่ไหวจริงๆ

เราคิดว่า เขามาทำงานในนี้ เขาควรมองเราให้ดีกว่านี้หน่อย.
ส่วนเรื่องว่าคนไทยขี้เกียจ เราว่ามันเหมารวมไม่ได้ เพราะคนอีกตั้งเยอะแยะที่ขยันทำงาน คนเราไม่เหมือนกัน แต่ไม่ควรดูถูกกันค่ะ