สวัสดีค่ะ นี้ไม่ใช่กระทู้แรกที่เราตั้ง ก่อนอื่นเลยของเกิ่นก่อนนะคะ
เรามีแฟนอยู่คนหนึ่งค่ะ เราคบกันมา 3 ปี 4 เดือน เขาเป็นรุ่นน้องเรา เรารักเขามาก มากจนเราโครตงี่เง่าเลยละ ครบรอบ 1 ปี ได้ไม่กี่วัน เขาก็กลับไปคุยกับแฟนเก่าค่ะ ตอนนั้นเหมือนโลกแตก กระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูกเลย เราตามง้อเขาตลอด ทั้งที่เราไม่ใช่คนผิด ขอร้องให้เขากลับมา ถึงขั้นยอมบนบาน เลยค่ะ พอผ่านไปประมาณ 2เดือนเรากลับมาคบกันต่อค่ะ ตอนนั้นไม่ร็กับมาคบกันได้ยังไง อาจเป็นเพราะเราตามง้อเขามานานมั้ง 5555 จนกระทั้ง เราสองคนได้ย้ายมาอยู่ด้วย ตอนั้นทุกอย่างมันดีมากเลยค่ะ มันดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนกระทั้ง ครบรอบ 2 ปี ค่ะ ตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 2 ส่วนเขาอยู่ ปวช.3 ตอนนั้น เป็นการเปิดเทอมใหม่ ทาง รร ก็จะมีการรับเด็กใหม่ใช่ไหมค่ะ ตัวเราก็พูดเล่นพูดหัวกับเพื่อน ปกติกับการที่มีเด็กใหม่เขามา แต่เราไม่รู้เลยว่า การเปิดเทอมครั้งนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาจะทิ้งเราอีก เพราะตอนนั้นเราก็เชื่อใจเขานะเพราะว่าอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ก็กังวลว่าเขาจะแอบมีใครหรือป่าว (คนอ่านทั้งหลายค่ะ คือคุณรู้ใช่ไหมว่าเซ้นผู้หญิงนี้แรงจริงๆ ) เราแอบสงสัยว่าเขามีคนใหม่ตรงที่ มีเฟสปริศนา เฟสหนึ่งเด้งขึ้นมาในเฟสเเฟนเรา ซึ่งยอมรับเลยว่าเป็นเด็กที่เข้ามาเรียนใหม่ วันนั้นที่รู้สึกได้ว่าเฟสบุ๊คอันนี้ต้องเป็นอะไรกับแฟนเราแหน่ๆ เราก็ตามสืบจนพบ ตอนไป วิทลัย เราก็มองสังเกตน้อง ผญ คนนี้ และแอบคุยกับเพื่อนว่า เรารู้สึกทะ
ๆ กับ น้อง ผญ คนนี้มากๆ เพราะเฟส น้อง ผญ คนนี้เด้งมาในเฟสแฟนเรา พอผ่านไป 2-3 วัน ยายเราเสียค่ะ แฟนเราก็พยายามบอกให้เรากลับมาอยู่บ้านตัวเอง ให้อยู่เป็นเพื่อนแม่ ไอเราก็ งง ว่าร้อยวันพันปีไม่เคยอยากให้กลับบ้าน เราก็ทะเลาะกันสักพักหนึ่งจนตัดสินใจมาอยู่บ้าน ซึ่งใจเราก็กระวนกระวาย ทำไรไม่ถูกแต่ไม่ทำตัววุ่นวายเพราะกลัวจะทะเลาะจนเลิกกัน เรามาอยู่บ้านได้อาทิตยื 1 ช่วงนั้นคือ โทรไปก็ผิด คลอไปหา เขาก็หงุดหงิดใส่
จนเราคิดแล้วว่าเขามีคนอื่น จนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เราต้องไปทำงานที่เดียวกับเขาแล้วต้องนอนค้างที่บ้านเขา วันนั้นอ่อนแอ่มากเพราะอยู่ในช่วงยายเสียและช่วงที่เขาทำตัวห่างเหิน ข้าวปลากินไม่ลง บังเอินเช้าวันเสาร์เราดันอ้วกแตก 555 มันเป็นเด็กงอแง ขอเล่นโทรศัพท์เขา เขาก็ให้มาง่าย เพราะเขาคิดว่าเขาลบหลักฐานออกหมดแล้ว แต่ด้วยความที่เซ้นผู้หญิงอ่ะ มันดันมีสิ่งที่ดลใจให้เปิดเบอร์โทรเข้าโทรออกซึ่งมันเปนรายการที่เขาคุยกะน้องคนนั้นเว้ยคือตอนนั้นโมโหมาก จนเอาโทรศัพท์มาโทรหาน้อง ผญ คนนั้น แบบมายุ่งกับแฟนพี่ทำไม อ่ะไรประมาณนั้นก็เจราจากันจนจบ แต่สิ่งที่ไม่จบคือ แฟนเรามันบอกว่า
แฟน : เราเลิกกันเถอะ เราไม่ได้รู้สึกกะเธอแล้ว
เรา ; ทำไมละ แต่เรายังรักเธออยู่นะ
แฟน : เราไม่ต้องการเธอแล้ว ออกไปอย่ามาให้เห็นน่า
ตอนนั้นอารมณ์แบบ หัวใจพร้อมความรู้สึกมันพังและย้ายไปอยู่ใต้ตาตุ่มเลยอ่ะ มันชา ไปทั้งตัวทั้งสั่นเราไม่ยอมเลิก จนเขาร้องไห้ โทรหาพ่อแม่เขา ว่าให้มาหาด่วน จนพ่อกับแม่เขามาหา (คือตอนนั้นพ่อกับแม่เขาไปทำงานแต่ต้องรีบมาหาเพราะนึกว่ามีใครเป็นอะไร) พอแม่เขามาถึง
แม่ : เป็นอะไรกัน ไหนพูด
เรา : มันมีคนอื่นแม่ ถึงว่ามันไล่หนูให้กลับไปอยู่บ้าน
เขา : หนูอยากเลิกอยากเลิก หนูไม่รักมันแล้ว
เราพร้อมเดินหนี้มาอยู่ในห้องคนเดียว แล้วแม่เขาเข้ามาพูดว่า
แม่ : แก้เอานะ ช่วยกันผูกมาแล้ว ก็ต้องช่วยกันแก้นะ แม่ไม่ได้บอกหนูคนเดียว แม่ก็บอกลูกแม่เหมือนกัน
ความรู้สึกเราพังมากตอนนั้นพังจนไม่มีชิ้นดี จนเช้าวันจันทร์ไป วิทลัย ตามปกติ แต่มันดันคาใจ นัดเครียกับแฟนและก็ ผญ คนนั้น ผลสรุปพบว่าไม่มีใครพูดความจริง เราเลยยอมเลิกกับเเฟนมาพักหนึ่ง จนเรามีแฟนใหม่ แล้วเขาก็เริ่มกลับมาง้อเรา ขอเรากลับไปคบกับเขา ตอนั้นคือแบบไม่กลับไม่กลับ จนต้องยอมแพ้ในความพยายามง้อ เพราะว่าเรายังรักเขาอยู่ ตอนนั้นมันดีมากจริงๆเขาพยายามทำดี ดูแลเทคแคร์เรามาเสมอ จนวันที่จบการศึกษา เราก็ยังคุยกันปกติ จนช่วงเดือน พฤษภาคม เราต้องย้ายมาอยู่เชียงใหม่ นั้นเป็นจุดที่ทำให้เกิดเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้
เรามาอยู่เชียงใหม่ เราต้องห่างกับเขาซึ่งแน่นอนแหละต้องมีการระแวง และหึงหวงเป็นธรรมดา เขาหวง เขาทำเหมือนรักเรามาก ซึ่งมันเป็นจุดที่ทำให้เราไว้ใจเขามากเช่นกัน เราโทรหากันทุกคืน มีเวลาว่างก็คุยกัน จนกระทั่งเดือนสิงหาคม เขาเริ่มมีการคุยกะคนใหม่ ซึ่งตอนนั้นเรารู้ได้จาการกระทำของเขา คือการเริ่มห่างกันไป จนเรารู้สึกว่าเขามีคนใหม่ เราก็เลยถามไปว่า มีคนใหม่ละหรอ เขาตอบมาว่าก็มีคุยบ้าง ซึ่งใจเราตอนั้นแป้วมาก เพราะเราอยู่ไกลกัน และ เราทำไรไม่ได แม้กระทั้งการรอให้เขาตอบแชทนั้นเป็นการรอที่ทรมานมาก เราพยายามโทรหาถามถึงสาเหตุทักไปก็ไม่ตอบอ่านอย่างเดียวคือตอนั้นฟุ้งซ่านมากๆ ร้องไห้ทุกวันก็ว่าได้ จนเราพยายามไม่ตามยอมทนเจ็บแล้วเขาก็ตัดขาดเรา
เราแค่อยากถามทุกคนว่า การเลิกกับใครสักคนมันยากขนาดนี้เลยหรอ มันเจ็บจนจุกขนาดนี้เลยหรอกับการที่จะต้องตัดใครออกจากชีวิตทั้งที่เรารักมาก เราคิดว่าเราต้องหึ่ย เราตเ้องเลิกกันละตัดกันจริงๆหรอ เราทำใจไม่ได้ เลยจริงๆ
เราควรทำไงต่อ เราได้แต่ภาวนาขอให้เขากลับมาเหมือนเคย
เคยผูกพันธ์กับใครจนตัดใจไม่ได้ไหมค่ะ
เรามีแฟนอยู่คนหนึ่งค่ะ เราคบกันมา 3 ปี 4 เดือน เขาเป็นรุ่นน้องเรา เรารักเขามาก มากจนเราโครตงี่เง่าเลยละ ครบรอบ 1 ปี ได้ไม่กี่วัน เขาก็กลับไปคุยกับแฟนเก่าค่ะ ตอนนั้นเหมือนโลกแตก กระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูกเลย เราตามง้อเขาตลอด ทั้งที่เราไม่ใช่คนผิด ขอร้องให้เขากลับมา ถึงขั้นยอมบนบาน เลยค่ะ พอผ่านไปประมาณ 2เดือนเรากลับมาคบกันต่อค่ะ ตอนนั้นไม่ร็กับมาคบกันได้ยังไง อาจเป็นเพราะเราตามง้อเขามานานมั้ง 5555 จนกระทั้ง เราสองคนได้ย้ายมาอยู่ด้วย ตอนั้นทุกอย่างมันดีมากเลยค่ะ มันดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนกระทั้ง ครบรอบ 2 ปี ค่ะ ตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 2 ส่วนเขาอยู่ ปวช.3 ตอนนั้น เป็นการเปิดเทอมใหม่ ทาง รร ก็จะมีการรับเด็กใหม่ใช่ไหมค่ะ ตัวเราก็พูดเล่นพูดหัวกับเพื่อน ปกติกับการที่มีเด็กใหม่เขามา แต่เราไม่รู้เลยว่า การเปิดเทอมครั้งนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาจะทิ้งเราอีก เพราะตอนนั้นเราก็เชื่อใจเขานะเพราะว่าอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ก็กังวลว่าเขาจะแอบมีใครหรือป่าว (คนอ่านทั้งหลายค่ะ คือคุณรู้ใช่ไหมว่าเซ้นผู้หญิงนี้แรงจริงๆ ) เราแอบสงสัยว่าเขามีคนใหม่ตรงที่ มีเฟสปริศนา เฟสหนึ่งเด้งขึ้นมาในเฟสเเฟนเรา ซึ่งยอมรับเลยว่าเป็นเด็กที่เข้ามาเรียนใหม่ วันนั้นที่รู้สึกได้ว่าเฟสบุ๊คอันนี้ต้องเป็นอะไรกับแฟนเราแหน่ๆ เราก็ตามสืบจนพบ ตอนไป วิทลัย เราก็มองสังเกตน้อง ผญ คนนี้ และแอบคุยกับเพื่อนว่า เรารู้สึกทะ
จนเราคิดแล้วว่าเขามีคนอื่น จนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เราต้องไปทำงานที่เดียวกับเขาแล้วต้องนอนค้างที่บ้านเขา วันนั้นอ่อนแอ่มากเพราะอยู่ในช่วงยายเสียและช่วงที่เขาทำตัวห่างเหิน ข้าวปลากินไม่ลง บังเอินเช้าวันเสาร์เราดันอ้วกแตก 555 มันเป็นเด็กงอแง ขอเล่นโทรศัพท์เขา เขาก็ให้มาง่าย เพราะเขาคิดว่าเขาลบหลักฐานออกหมดแล้ว แต่ด้วยความที่เซ้นผู้หญิงอ่ะ มันดันมีสิ่งที่ดลใจให้เปิดเบอร์โทรเข้าโทรออกซึ่งมันเปนรายการที่เขาคุยกะน้องคนนั้นเว้ยคือตอนนั้นโมโหมาก จนเอาโทรศัพท์มาโทรหาน้อง ผญ คนนั้น แบบมายุ่งกับแฟนพี่ทำไม อ่ะไรประมาณนั้นก็เจราจากันจนจบ แต่สิ่งที่ไม่จบคือ แฟนเรามันบอกว่า
แฟน : เราเลิกกันเถอะ เราไม่ได้รู้สึกกะเธอแล้ว
เรา ; ทำไมละ แต่เรายังรักเธออยู่นะ
แฟน : เราไม่ต้องการเธอแล้ว ออกไปอย่ามาให้เห็นน่า
ตอนนั้นอารมณ์แบบ หัวใจพร้อมความรู้สึกมันพังและย้ายไปอยู่ใต้ตาตุ่มเลยอ่ะ มันชา ไปทั้งตัวทั้งสั่นเราไม่ยอมเลิก จนเขาร้องไห้ โทรหาพ่อแม่เขา ว่าให้มาหาด่วน จนพ่อกับแม่เขามาหา (คือตอนนั้นพ่อกับแม่เขาไปทำงานแต่ต้องรีบมาหาเพราะนึกว่ามีใครเป็นอะไร) พอแม่เขามาถึง
แม่ : เป็นอะไรกัน ไหนพูด
เรา : มันมีคนอื่นแม่ ถึงว่ามันไล่หนูให้กลับไปอยู่บ้าน
เขา : หนูอยากเลิกอยากเลิก หนูไม่รักมันแล้ว
เราพร้อมเดินหนี้มาอยู่ในห้องคนเดียว แล้วแม่เขาเข้ามาพูดว่า
แม่ : แก้เอานะ ช่วยกันผูกมาแล้ว ก็ต้องช่วยกันแก้นะ แม่ไม่ได้บอกหนูคนเดียว แม่ก็บอกลูกแม่เหมือนกัน
ความรู้สึกเราพังมากตอนนั้นพังจนไม่มีชิ้นดี จนเช้าวันจันทร์ไป วิทลัย ตามปกติ แต่มันดันคาใจ นัดเครียกับแฟนและก็ ผญ คนนั้น ผลสรุปพบว่าไม่มีใครพูดความจริง เราเลยยอมเลิกกับเเฟนมาพักหนึ่ง จนเรามีแฟนใหม่ แล้วเขาก็เริ่มกลับมาง้อเรา ขอเรากลับไปคบกับเขา ตอนั้นคือแบบไม่กลับไม่กลับ จนต้องยอมแพ้ในความพยายามง้อ เพราะว่าเรายังรักเขาอยู่ ตอนนั้นมันดีมากจริงๆเขาพยายามทำดี ดูแลเทคแคร์เรามาเสมอ จนวันที่จบการศึกษา เราก็ยังคุยกันปกติ จนช่วงเดือน พฤษภาคม เราต้องย้ายมาอยู่เชียงใหม่ นั้นเป็นจุดที่ทำให้เกิดเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้
เรามาอยู่เชียงใหม่ เราต้องห่างกับเขาซึ่งแน่นอนแหละต้องมีการระแวง และหึงหวงเป็นธรรมดา เขาหวง เขาทำเหมือนรักเรามาก ซึ่งมันเป็นจุดที่ทำให้เราไว้ใจเขามากเช่นกัน เราโทรหากันทุกคืน มีเวลาว่างก็คุยกัน จนกระทั่งเดือนสิงหาคม เขาเริ่มมีการคุยกะคนใหม่ ซึ่งตอนนั้นเรารู้ได้จาการกระทำของเขา คือการเริ่มห่างกันไป จนเรารู้สึกว่าเขามีคนใหม่ เราก็เลยถามไปว่า มีคนใหม่ละหรอ เขาตอบมาว่าก็มีคุยบ้าง ซึ่งใจเราตอนั้นแป้วมาก เพราะเราอยู่ไกลกัน และ เราทำไรไม่ได แม้กระทั้งการรอให้เขาตอบแชทนั้นเป็นการรอที่ทรมานมาก เราพยายามโทรหาถามถึงสาเหตุทักไปก็ไม่ตอบอ่านอย่างเดียวคือตอนั้นฟุ้งซ่านมากๆ ร้องไห้ทุกวันก็ว่าได้ จนเราพยายามไม่ตามยอมทนเจ็บแล้วเขาก็ตัดขาดเรา
เราแค่อยากถามทุกคนว่า การเลิกกับใครสักคนมันยากขนาดนี้เลยหรอ มันเจ็บจนจุกขนาดนี้เลยหรอกับการที่จะต้องตัดใครออกจากชีวิตทั้งที่เรารักมาก เราคิดว่าเราต้องหึ่ย เราตเ้องเลิกกันละตัดกันจริงๆหรอ เราทำใจไม่ได้ เลยจริงๆ
เราควรทำไงต่อ เราได้แต่ภาวนาขอให้เขากลับมาเหมือนเคย