อาจจะไม่ใช่กระทู้คำถาม เป็นในแนวเล่าเพื่อระบายสะมากกว่า เรื่องมีอยู่ว่า เราแต่งงานอยู่กินกันมาร่วมสามสี่ปี เค้าเป็นคนฉลาดทำมาหากิน ซึ่งต่างจากเราเคยทำงานประจำมาเงินเดือนหมื่นกว่าบาท พอเราได้คบกันจริงจังเราเลยลาออกจากงานมาทำมาหากินด้วยกันซึ่งมันเป็นผลลัพธ์ที่ดีเลยทีเดียว จนเราได้มีภาระร่วมกันมากมายเช่น รถ และการใช้จ่ายผ่านบัตรเครดิตต่างๆ หนี้สินทุกอย่างที่เกิดขึ้นมานั้นก็เกิดขึ้นจากการตกลงกันทั้งสองฝ่ายว่าจะช่วยกันหามา แล้วมันก็หามาใช้หนี้แต่ละเดือนได้อย่างสบาย จนมีอยู่วันนึงคนในครอบครัวของเค้าซึ่งไม่ค่อยจะปลื้มเราอยู่แต่แรกแล้ว ได้แสดงออกกับเราชัดเจนขึ้น เราเลยหมดความอดทนจากที่ทนมาตั้งนานแต่แรกเข้าไปอยู่ เมื่อก่อนยังมีแม่เค้าคอยเข้าข้างเราบ้างบางครั้ง แต่หลังจากแม่ของเค้าเสียไปก็หมดคนคอยปลามทุกเรื่อง เราเลยทนไม่ไหว เลยตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่บ้านเราเองเค้าก็มากับเรา แต่ระหว่างที่เรามาตั้งหลักเริ่มต้นชีวิตกันก็กระท่อนกระแท่นกันเรื่องปากเสียงเยอะขึ้น เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะแฟนเราเป็นคนทำอะไรไม่ค่อยได้ดั่งใจเราไงบางทีพูดอีกอย่าง ไปทำอีกอย่าง เค้าออกจะเป็นเหมือนผู้ชายลูกคุณหนูเล็กน้อย อ่อนไหวง่ายกับคำพูดคน เห้ออออ เหนื่อยใจ ชอบให้คนชมเยอะๆ ไม่ชอบให้ใครติ เราเองพอโมโหเราก็ดุด่าเค้า แต่เราเป็นคนนิสัยไม่ดีเป็นคนพูดไม่รักษาน้ำใจใคร แต่ก็ด่าตามความเป็นจริง เค้าอาจจะรับไม่ได้ มีครั้งนี้ทะเลาะกันเพราะเค้าออกไปข้างนอกนานมากเป็นชั่วโมงเราโมโหเลยบอกไปว่าอยากจะไปไหนก็ไป (ซึ่งความหมายที่เราไล่นั้นคือไม่ใช่เรื่องที่อยู่อาศัยแต่เป็นว่าจะออกไปทำไรที่ไหนก็ไปไรประมาณนี้)เค้าเลยพูดออกมาว่า เค้าไปแน่ ไม่ใช่เค้าไม่มีที่ไป หาว่าเราไล่ด่าเค้าเหมือนคนไม่มีพ่อไม่มีแม่ เหมือนเค้าไม่มีที่ไป โอ้โห!!! เอาตรงๆนะ เธอมีที่ไปอยู่แล้วแหละเธอเก่งเธอดีสะขนาดนั้น เค้าบอกเดี๋ยวเคลียร์หนี้สินหมดเดี๋ยวเค้าก็ไป อืมม ก็แล้วแต่ละกัน มันมีรายจ่ายที่มากกว่าหนี้สินอีกมาก ใช่ หมดหนี้ในส่วนของเธอ เธอก็ไป แล้วหนี้ในส่วนของเราที่เราเอาใจเธอยอมเป็นหนี้ล่ะ เรามันหากินไม่เก่งเหมือนเธอ เราก็คงต้องรับผิดชอบเองใช่มั้ย