กลุ้มใจเรื่องแฟนครับ เธอคบกับผมมา 2 ปีแล้ว ปีแรกอยู่คนละจังหวัด ปีที่สองเธอยอมละเมิดสัญญากู้ยืมเรียน เป็นหนี้กองทุนนับแสนบาท ลาออกจากงานที่บ้าน เพื่อย้ายมาทำงาน อยู่กินกับผมที่บ้านผม แบบที่บ้าน(ผม)รู้เห็นเป็นใจและไม่ได้ว่าอะไร

ตอนนี้เราทำงานทั้งคู่ สภาพบ้านเธอคือแหลกเหลวไม่เป็นท่า บ้านเธอพ่อแม่ทำนา พ่อติดอบายมุขทุกอย่าง เป็นหนี้สินไม่รู้จบ ผมทำงานได้เงินเดือนละ 2 หมื่น แต่เธอทำงานได้เดือนละเกือบ 2 เท่าของผม

แต่ทุกๆ เดือนเธอจะส่งเงินเดือนที่ได้ให้ที่บ้านเพื่อใช้หนี้ไม่รู้จบ  ส่วนตัวปัญหาของบ้านเธอ พอได้เงินไปใช้หนี้แล้วก็เข้าวังวนเดิม ติดอบายมุข กู้ยืมคนอื่นจนดอกเบี้ยท่วมหัว ถูกเจ้าหนี้รังควาญถึงขั้นทำร้าย ขู่วางเพลิง จนต้องไปหยิบยืมเงินคนอื่นมาคืนอีกทอด ทำแบบนี้ไปเรื่อย เมื่อไม่ได้เงินพอใช้หนี้ก็ไปซ้อม ทำร้ายแม่เธอ ขู่เอาเงินจนเธอต้องส่งเงินที่มีอยู่ไปให้ทุกครั้ง จนสุดท้ายก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง

ทุกๆ สิ้นเดือนเธอจะมีสภาพกรอบเหมือนคนเงินจะหมด ต้องอาศัยผมหมด ผมต้องให้เงินเธอยืมทุกสิ้นเดือน แม้กระทั้งตอนนี้ยังไม่ถึงกลางเดือนเลยเงินเธอกำลังจะหมดแล้ว ซึ่งมันทำให้ผมกลุ้มใจมากครับ เพราะอะไร ผมจะแจงให้ฟัง
1. เราต้้องผ่อนรถยนต์เดือนละ 8 พันบาท รถคันนี้ผมไม่ได้อยากได้เลย เธอเป็นคนเรียกร้องขอซื้อมันมาเอง
2. เธอติดหนี้กองทุนการศึกษามากถึง 2.5 แสนบาท ถ้าเธอไม่รีบเก็บเงินแล้วใช้หนี้ก้อนนี้ในเร็วๆนี้ เธอจะถูกฟ้องร้องบังคับใช้หนี้แน่นอน

ทุกๆ ครั้งที่ผมพูดเรื่องเงินเราจะลงเอยด้วยการทะเลาะกันทุกที เธอบอกว่าที่บ้านเธอสำคัญที่สุด เธอจะช่วยเหลือที่บ้าน เงินของเธอผมห้ามยุ่ง ผมถามเสมอว่าแล้วคิดถึงตัวเองบ้างไหม
คิดถึงอนาคตเราบ้างไหม
ไม่คิดจะเก็บเงินให้ตัวเองบ้างหรอ
แล้วหนี้สินของตัวเองล่ะไม่ห่วงบ้างหรอ
เธอบอกว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ขอใช้หนี้ที่บ้านให้หมดก่อน ฟังแล้วไม่น่าจะใช่ทางออก พ่อของเธอสร้างหนี้สินไม่มีวันหมดมาหลายปีแล้ว ใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมด ส่วนแม่ของเธอได้เงินจากลูกไปเท่าไหร่ก็เอาไปให้พ่อใช้หนี้จนหมดทุกครั้ง ตัวเธอเองก็มีหนี้สินนับแสนบาท ผมเองก็มีหนี้สินค่าผ่อนรถยนต์อีกครึ่งล้าน

ผมถามเธอว่าแล้วจะใช้หนี้แบบนี้ไปเรื่อยๆ หรอ เธอวางแผนไว้แล้วหรือยัง ถ้ากองทุนการศึกษาฟ้องร้องบังคับคดี เธอจะทำอย่างไร แล้วอนาคตล่ะ เธอคิดว่าเธอจะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไปเป็นสิบปี จนเราสองคนอายุมากเป็นไม้ไกล้ฝั่ง ไม่มีเงินเก็บ ไม่ได้แต่งงาน สุดท้ายก็เกษียนอายุ สมบัติอะไรก็ไม่มี งานก็ไม่มี แบบนี้ใช่ไหม ปัญหาที่พ่อเธอผูกเธอจะเป็นคนแก้เอง แล้วปมปัญหานั้นเธอจะเอามันมาไว้ที่เราสองคนหรืออย่างไร

เธอไม่เคยให้คำตอบกับผมได้เลย เธอได้แต่ร้องไห้ แล้วพูดแค่ว่า ที่บ้านมีปัญหา บ้านต้้องมาก่อน ถ้าไม่สบายใจก็เลิกกันได้เลย

ยิ่งฟังบ่อยๆ ผมชักเริ่มไม่แน่ใจ ว่าตกลงเธอรักผมมากจนยอมทิ้งบ้านมาอยู่กินกับผม หรือแค่มาเพราะที่นี่มีงานให้เงินเยอะๆ เพื่อส่งเงินกลับบ้านจนหมดสิ้น แล้วมาอาศัยอยู่กินกับผมกันแน่

ผมเป็นคนโชคดีที่มีผู้หญิงคนหนึ่งรักจนยอมพลีกาย ทิ้งบ้านมาอยู่กับผม หรือผมเป็นไอ้โง่ที่ส่งเงินเลี้ยงผู้หญิงคนหนึ่งไปเรื่อยแบบหาอนาคตไม่ได้กันแน่

ยิ่งทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เธอชอบท้าผมว่าถ้าไม่สบายใจก็เลิกกันได้เลย มันยิ่งทำให้ความอดทนผมมันใกล้จะหมดทุกที เธอช่างกล้าที่พูดคำนี้ออกมาได้ทุกครั้งแบบไม่ละอายใจ หรือกลัวว่าจะทำให้ผมเจ็บช้ำบ้างเลย

ใจหนึ่งผมอยากเลิก เพราะเธอดูเป็นคนไม่สนใจเรื่องของชีวิตคู่เลย เธอไม่เคยนึกถึงอนาคต ไม่เคยวางแผน ไม่เคยพูดถนอมน้ำใจ ชอบท้าทายเวลาทะเลาะกัน

อีกใจหนึ่งผมนับถือในความเด็ดเดียวของเธอมากที่ยอมแอบที่บ้านมาอยู่กินกับผม ยอมเป็นหนี้นับแสนบาท ผมรักเธอมากตรงนี้ ไม่อยากเลิก และผมสงสารเธอด้วย หากเลิกกันเธอต้องตกที่นั่งลำบากแน่ เพราะคนอย่างเธอพอเลิกกันผมแล้วคงจะออกจากงาน กลับบ้านไปทำงานใช้หนี้นับแสนบาท ได้เงินเดือนน้อยนิด รถยนต์ผมก็ไม่เอาไว้แน่นอน คงจะโอนชื่อให้เธอเอาไปผ่อนเสียคนเดียวให้สะใจไปข้างหนึ่งอน่างที่เธอชอบท้านัก ถึงเวลานั้นเธอจะมีค่าใช้จ่ายสูงท่วมหัว แค่ค่าผ่อนรถก็กินเงินไปเกือบหมด จนเหลือใช้น้อยยิ่งกว่ารายได้แรงงานขั้นต่ำเสียอีก หนำซ้ำยังโดนบังคับใช้หนี้จากกองทุนการศึกษา ชีวิตเธอคงจะเละเทะไม่เป็นท่าเหมือนพ่อของเธอ ผมก็จะกลายเป็นผู้ชายสาละเลวที่ได้ผู้หญิงแล้วไม่รับผิดชอบ ปล่อยให้เธอต้องเผชิญชะตากรรมตัวคนเดียว

ผมจะเลือกเดินทางไหนดีครับ ถึงขั้นนี้แล้ว หรือว่าผมน่าจะเดินต่อไปแบบนี้กับเธอดี พอจะมีทางออกอื่นใดหรือเปล่าครับ