คือเวลามีเรื่องเครียดเข้ามาแม้ว่าจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆสำหรับคนอื่นแต่สำหรับเรามันเป็นเรื่องใหญ่ไปหมดทุกเรื่อง พอเครียดก็จะรู้สึกว่า ทำไมมันเครียดจัง ทนไม่ไหวแล้วปวดหัวเหมือนจะระเบิด ก็จะร้องไห้ออกมา และคิดเรื่องนั้นวนไปวนมา ทั้งที่มันไม่น่าจะเก็บมาคิดหรือใส่ใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นคนที่เครียดนานกว่าคนอื่นพอเครียดก็ไม่อยากทำไรซังกะตาย และเก็บไปคิดจนไม่ได้หลับนอน ถามว่าง่วงไหมง่วงนะแต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับ เรื่องไหนฝังใจ ก็จะจำได้หมด และยังเก็บมาคิดหมด ต้องหาคนคุยคนระบาย แต่คนที่จะรับฟังมันมีแต่คงไม่มีใครทนฟังได้ตลอด เลยระบายลงโซเชี่ยลบ้าง พิมพ์ข้อความลงไปอะไรยังงี้ ก็จะลงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เคยมีปัญหาหนักก็จะชอบคิดว่สไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมการใช้ชีวิตอยู่มันยากจัง ตายไปก็ดีจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร ทั้งที่ตอนไม่เครียด ก็ไม่เคยคิดอยากตายนะคะและไม่เคยทำร้ายตัวเองเลย แต่พอมีเรื่องเครียดเท่านั้นถึงจะคิด และชอบโทษตัวเองว่า เป็นเพราะเรารึเปล่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เราทำไรผิด ทำไมถึงมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ประมาณนั้นเลยอยากจะรู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าใช่หรือเปล่า หรือเป็นแค่อาการของคนที่เจอเรื่องเครียดปกติธรรมดาคะ ถ้าจะบอกว่าทำไมไม่ไปหาหมอ เพราะไม่รู้ตัวเองค่ะว่าเราเป็นโรคนี้รึเปล่า คือถ้าไม่รู้เราก็จะแบบไม่ยอมไป คนในบ้านก็บอกลองไปคุยกับหมอไหม เราก็บอกไม่ไปอะค่ะ เพราะคิดว่าเราไม่ได้เป็นไร