คือว่า เราไปสนามป่าเสือเพื่อไปสมัครจิตอาสา
ไปกับหลาน 2 คน แต่เราไม่เคยกรุงเทพแบบไม่มีรถส่วนตัว ต้องขึ้นรถเมย์ สภาพไม่รู้อะไรถามคนที่เจอตลอด ประเด็นคือ ณ บนรถเมย์ รถก็จอดตามป้ายปกติ คนขึ้น-ลง เราก็ไม่สนใจมองป้ายข้างทางไปเลื่อยๆ จนมีคนยืนข้างๆ เราก็ไม่ได้สนใจว่าใคร ก็มองข้างทางไป   
จนมีป้ามาแตะไหล่ บอกว่า หนูลูกให้ยายสิ นั่งอยู่ได้ อ้าว ในใจเราก็ไม่ได้สังเกตว่าเป็นยาย (คือคนที่บอกจะยายแล้วหล่ะ แต่แต่งหน้าแต่งตัวปากนี่แดงแจ๋ ) (ยายก็ไม่ค่อยแก่มากค่ะดูคล่องแค่ลวน่าจะเป็นคนกรุงขึ้นบ่อย )เราก็ยืนบอกให้ยายนั่งค่ะ  แต่ยายไม่ยอมนั่ง เราก็เลยนั่งต่อ อีกแล้วค่ะ แตะอีก บอกว่าหนูลุกสิ ให้คนแก่นั่ง ยายก็หันมาบอกอีกว่าไม่เป็นไรนั่งไปเถอะ ยายยืนได้ด้วยสีหน้าที่ยิ้ม. เราก็ไม่รุ้ทำไง ยายป้าปากแดงเอาเลยค่ะ ยายนั่งเลย ยังสาวอยู่ยืนได้ อะไร ไม่ให้คนแก่นั่ง คือในใจ. อยากนั่งเองป่าววะ เขาก็บ่นอะไรก็ไม่รุ้ ฟังไม่ค่อยชัด รถมันดัง พอใจกระเป๋าบอกสนามเสือป่าเตรียมตัวจ้า ลุกมาเลย เราก็ทำท่าจะลุก ยายป้าก็พูดอีกว่า จะไปสมัครจิตอาสาหรอ อย่างนี้ไม่น่าเป็นจิตอาสานะ เรานี่มองบนเลยอะ เราก็ลุกและบอกว่า  "อยากนั่งเชิญค่ะ "  ยายป้าก็บอกว่าไม่ต้องเชิญนั่งอยู่แล้ว ยายป้าก็เข้าไปและบอกให้หลานเราออกมา เรียกยายไปนั่งด้วยแล้วก็บ่นอะไรต่อให้ยายฟังก็ไม่รู้ เราก็ลงไป คือว่าหมั่นไส้มาก หลานเรายังถามว่า เขาบ้าหรือป่าว5555. คือตลอดทางก็เจอเหตุการณ์แย่ๆ มาเจอคนแบบนี้อีก เห้อ...ก็ยายเขาไม่ยอมนั่ง เราผิดใช่ไหม?  ขากลับเลยขึ้นแท็กซี่ดีกว่าสบายใจดี