ตัวเราอายุ26สามี66อายุต่างกันมาเราอยู่กับเค้าเหมือนมีพ่อมีพี่มีเพื่อนทุกอย่างพอวันเวลาผ่านไป6ปี
  พอเริ่มมีลูก4ขวบครึ่งเราต้องออกจากงานมาเลี้ยงลูกอยู่บ้านทำทุกอย่างเลี้ยงลูกกับข้าวตัดต้นไม้ทุกอย่างในบ้านจริงสามีเริ่มเปลี่ยนไป ใช้คำพูดรุนแรงด่าพ่อแม่ ด่าเรา ด่าทุกคนที่มองหน้าเค้า เราเริ่มอยู่กับเค้าแล้วร้อนใจจึงตัดสินใจไปทำงานที่โรงพยาบาลรัฐ ทำจันทร์-ศุกร์เงินเดือนอาจน้อย6,500บาทต่อเดือนแต่ก็ดีกว่าอยู่บ้านทนเห็นหน้าเค้า  ไม่รู้ว่าเราทำถูกไหม เราเริ่มไม่อยากทะเลาะให้ลูกเห็น สงสารลูก ปัญหาเวลาไปรับลูกที่โรงเรียนก็มีคนนินทาตลอดว่า....มีผัวแก่บ้างทำงานอย่างว่าบ้างแต่ความจริงไม่มีใครรู้เราเริ่มเครียดมากขึ้นจนอยากฆ่าตัวตาย เราสงสารกลัวลูกไม่มีพ่อเหมื่อนเราใจเราอยากเลิกเพราะเค้าก็เริ่มดูถูกเราสารพลัดกระชากคอเสื้อด่าเราต่อหน้าแม่ปรึกษาแม่แม่ก็บอกแล้วแต่เราหลานคนเดียวช่วยกันเลี้ยงได้เราจะทำไงดี เครียด สงสารลูกกลัวไม่มีพ่อ แต่ตอนนี้ก็สงสารตัวเองมากที่ทนจนจะเป็นบ้า....หาทางออกไม่ได้เลย...ใจก็เจ็บจนร้องไห้ไม่มีน้ำตาแล้วเสียใจท้อใจ.....ขอคุณทุกคนที่รับฟังนะค่ะ