บวชในวัดในเมือง นี่คงไม่เหงา
ผมเคยเห็นเพื่อนไปบวชวัดป่า แถวอีสาน ตกค่ำ ไฟฟ้าไม่มี เน็ตอย่าหวัง
จุดเทียนทีสว่างวาบไปทั่วอาณาบริเวณ ทั้งวัดแทบไม่มีพระ อยู่กับเจ้าอาวาสสูงอายุทั่นนึง
แต่ตอนนั้นเพื่อนบวชไม่นาน ไม่กี่เดือน เพราะบวชตามธรรมเนียมเฉยๆ

ผมเป็นคนปุถุชน มีเพื่อนบ้าง แต่ส่วนมากไม่ค่อยได้ออกไปไหน บางทียังเหงาๆ เดินไปโรงหนัง
หรือเล่นโซเชียล ก็ถือเป็นการสังคมแบบนึงได้

แต่พระที่ตัดทางโลก ไม่นับพระโซเชียลยุคนี้ นั่งภาวนาอยู่ในวัดอย่างเดียว ยิ่งแนวเดินธุดงค์นี่อยู่แต่กับจิตตัวเอง
มันจะเหงาไหมครับ คิดถึงทางโลก คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงเพื่อน คิดไปยังอดีตที่ยังเป็นคฤหัสถ์อะไรแบบนี้ไหม