ในเมืองใหญ่ที่ชีวิตต้องแข่งขัน ในเรื่องของการเดินทางและการใช้ชีวิต ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องแข่งขันตอนขึ้นรถเช่นกัน เพราะว่าตอนเช้าต้องไปทำงาน
เรื่องมีอยู่ว่า . ...
วันหนึ่งเป็นเช้าวันจันทร์ วันที่ใครๆก็เร่งรีบ รถก็ติด แต่ฉันเหนื่อยเลยตื่น 8 โมงเช้า กะแบบไปทำงานชิวๆ นั่งรถกระป๋องคนไม่เยอะ รถไฟฟ้ายืนไม่เบียด มีที่หายใจ สรุปเลยออกจากบ้าน 8.50 นาที เดินมาหน้าปากซอย ขึ้นรถกระป๋องประมาณ เกือบ 9 โมง ... ..
เราคิดว่าทุกคนคงนึกภาพรถกระป๋องออกนะคะ ที่มันเป็นรถนั่งแบบหันหลังให้คนขับ 4 คน ข้างรถฝั่งละ 2 คน และหันหน้าทางเดียวกับคนขับ 4 ที่นั่ง ในวันนั้น คนค่อนข้างเยอะ เราได้นั่งที่นั่งที่หันหลังให้กับคนขับ ข้างๆเราเป็นที่ว่าง เวลาก็ผ่านไป ไปจอดรถที่ป้ายรถเมล์ที่หนึ่ง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมานั่งข้างเรา นั่งทางขวามือเรา แต่เราก็ได้สบตากันหนึ่งครั้งเพราะว่ามานั่งข้างกัน แรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เค้าก็แบบคอยหันมามองหน้าเราตลอด... ระหว่าง เราต่างๆคนก็ต่างเล่นโทรศัพท์ และเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงบีทีเอสวงเวียนใหญ่ที่เราลงพร้อมกัน วันแรกก็ต่างคนต่างลงปกติ ไม่ได้มีอะไร แยกย้าย !
ต่อมา ถัดไปอีกประมาณ 3 วัน เราก็ตื่นเวลาเดิม คือ 8 โมง เดินออกมาขึ้นรถเหมือนเดิม ก็ขึ้นรถกระป๋องเหมือนเดิม วันนี้เรานั่งหันหน้าไปทางเดียวกับคนขับข้างๆเราตอนนี้เต็มหมดเลย จากนั้น รถก็แล่นไปเรื่อยๆ จนถึงป้ายเดิม วันนี้เราเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง เรามองหน้ากันแล้วคล้ายกับจะบอกว่า เอ้า ! เจอกันอีกแล้ว (อาจจะเป็นเสียงจากใจเราคนเดียว 5555+ ) วันนี้ตอนแรกเค้านั่งหันหน้ามาทางเราซึ่งหันหลังให้คนขับ จากนั้นรถก็ไปจอดที่อีกป้ายนึง คนที่นั่งข้างๆเราก็ลงไป ทันใดนั้น เมื่อมีคนก้าวลงรถไป เค้าก็เขยิบมานั่งข้างๆเรา เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรอีกเหมือนเดิม สักประมาณ 80 % นะที่ไม่ได้คิด 555+ เพราะว่าผู้ชายคนนี้น่าตาน่ารักดี ขาว ตี๋
อิอิ ระหว่างที่อยู่บนรถเราก็ฟังเพลง เค้าก็เล่น Facebook / IG / อ่านเรื่องราวต่างๆในเพจ (เราเหลือบมอง จะว่าเรา
ก็ได้นะ )
และเวลาก็ผ่านมาถึงช่วงที่ต้องลงรถมาขึ้นบีทีเอสวงเวียนใหญ่ เราลงเป็นคนสุดท้าย เราให้เค้าลงไปก่อน เราเขิลลลลลลลล ร้อยตัว 5555555+ จากนั้นเราก็ต่างคนต่างเดินขึ้นรถ พออยู่ข้างบนสถานีแบบเสียบบัตรเรียบร้อยแล้วนะ วันนี้ผู้ชายคนนั้น เค้าแวะตู้ ATM เราเลยคิดว่าเราเดินขึ้นมารอก่อนดีกว่า
** บอกก่อนว่าเหตุการณ์ต่อไปนี้เป็นการวางแผนของเรา*****
เราตั้งใจยืนตรงแถวสุดท้าย ตู้สุดท้ายของขบวน แบบว่าขึ้นมาจากบันได เห็นเราเลยอะไรประมาณนี้ อิอิ และผลลัพธ์ที่ได้คือ พอผู้ชายคนนั้นขึ้นมาเค้าก็เห็นเราจ้าาาา เราแกล้งยืนแบบเบี่ยงๆหน่อยให้เค้าไม่รู้ว่าเราสนใจหรือเราตั้งใจ 555555 แล้วมันก็ได้ผล สรุปคือ ตอนแรกเค้าจะเดินไปแถวอื่นแต่หนัมาสบตากันแปปนึง เค้าเลยยืนเข้าแถวตู้เดียวกับเรา 5555555 (เอาล่ะ แผนนี้ได้ผล อยากรู้จังทำงานที่ไหนนะ ลงรถที่ไหน ) สุดท้ายคือ ยืนใกล้กันจ้าา เรายืนหน้าประตู อยากให้เพื่อนๆนึกภาพตามนะคะ รถหันหน้าไปทางสะพานตากสิน เรายืนอยู่ฝั่งขวาของขบวน ผู้ชายคนนั้น ยืนอยู่ตรงกลาง เยื้องจากเรานิดเดียว ระหว่างที่อยู่บนรถ เรารู้สึกว่ามีคนเหลือบมองตลอด เลยหันไปมอง สรุปคือ ผู้ชายคนนั้นแอบมองเรา (เราไม่ได้หลงตัวเองนะ หรือ บางทีเค้าอาจจะสงสัยก็ได้ว่าเรามองเค้าทำไม) จากนั้น รถบีทีเอสก็วิ่งไปเรื่อยๆ จนถึงสถานีสุรศักดิ์ เราก็ลง แต่เค้าไม่ลง เราก็แบบคาใจ เค้าทำงานที่ไหนกันนะ แต่ตอนลงเราก็แบบหันไปมองหน้าเลย เอาให้รู้เลยว่าเรามองนะ เค้าก็มองเราเหมือนกัน แต่เราหลบก่อน เพราะว่าเราเขิล ทำเป็นแน่ แต่ที่แท้ก็ป๊อด 555555+ และแล้ววันนี้ก็ผ่านไป โดยที่ไม่รู้อะไรเลย
วันต่อมา เหมือนเดิม ตื่นสาย ออกจากบ้านเวลาเดิม เจอเหมือนเดิมจ้าาาาาาา 555555+ บังเอิญมากกก
วันนี้รถโล่งมากก ทั้งรถอ่ะค่อนข้างว่าง พอถึงป้ายนั้น เค้าก็ขึ้นมานั่ง เรานั่งหันหน้าไปทางคนขับ เค้าขึ้นมานั่ง ตรงเข่าเราพอดี หันหน้าไปทางฝั่งซ้ายของรถ เพื่อนๆคงนึกออกนะคะ วันนี้เข่าเราชิดเค้ามาก เราเลยตัดสินใจแอบมองโทรศัพท์ของเค้า ว่ามีแฟนยัง อ่านเพจอะไร เล่น IG ไหม จากนั้น ก็ตัดสินใจแอบถ่ายรูปเค้าไปอวดเพื่อนบอกว่าเพื่อน ว่าวันนี้เจอเค้าอีกแล้ว จากตอนแรกที่ไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้คิดแบบ 80% เลย วันนี้เราได้ความคืบหน้าคือ เราได้รู้ว่าเค้าใส่ริสแบนด์สีชมพูฟ้า ใส่นาฬิกาสีดำ พยายามซูมหาชื่อ Facebook แต่ก็ไม่ได้ เลยแบบเออไม่เป็นไร วันนี้ไม่ได้ไรอีกเหมือนเดิม ก็มาขึ้นบีทีเอส วันนี้เราตัดสินใจขึ้นคนละตู้กัน แต่เค้าก็มองมานะ ว่าจะขึ้นมาไหม (รึป่าว เราคิดเอง) 555555
หลังจากนั้นประสบการ์ที่มีมานั้น หลังจากนั้นเราไม่เจอเค้าอีกเลย เพราะว่าบางทีเรามีธุระหรือต้องรีบมาทำงานไวกว่าเวลานั้นเลยไม่ได้เจอ
เราตัดสินใจลองหาเค้าจาก IG เพื่อนๆคงเดาได้นะคะ ว่าริสแบนสีชมพูฟ้าคือของโรงเรียนอะไร เราก็เอาเลยจ้า หาทุก check in หาเพจของโรงเรียนนั้น เค้าไปถึงขึ้นว่า เป็นเพจต่างๆของโรงเรียนนั้นๆ มีเค้ามากดถูกใจหรือไม่ หรือ เค้าไปหา IG นักร้องดังๆ ไปตามดูคน Follow อะไรแบบเนี้ย ก็ยังไม่เจอ เราใช้เวลาทำแบบนี้มาประมาณ 1 อาทิตย์ แต่ก็ไม่เกิดผล เรารู้สึกว่า ตัดใจเถอะ ทุกๆอย่างอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญ จริงๆอาจจะไม่ได้มีอะไรเลยก็ได้ เราคิดไปเองคนเดียว แค่คนที่ขึ้นรถคันเดียวกันแค่นั้น
และเวลาก็ผ่านไปจนมาถึงวันที่ 20/08/2018 เวลาเดิมเราออกมาทำงานสายๆ 9 โมง เราเห็นเค้ายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เราก็แบบเห้อ วันนี้รถเต็มเลยไม่ได้ขึ้นเลย เราเลยไปรอเค้าที่รถ BTS สถานีวงเวียนใหญ่ ใช่เวลารอประมาณ ครึ่งชั่วโมง ลืมบอกไปว่า เราเลยไปยืนรอแบบนี้ประมาณ 3 ครั้ง วันไหนที่เรามาถึงก่อน แต่ก็ไม่เคยเจอ วันนี้ตัดสินใจรอจนเหนื่อยอ่ะ จนไม่รอก็ได้ว่ะ ระหว่างนั้นก็คิดนะ ไม่เคยทำไรแบบนี้มาก่อนเลย เราทำอะไรวะเนี่ย ไร้สาระมากอ่ะ เลยตัดใจละ พอมาถึงที่ทำงาน เราก็แบบเห็นภาพเค้ายืนรออยู่ตรงป้ายรถเมลล์วันนี้ อดใจไม่ได้ อ่ะ หาอีกสักรอบ เผื่อจะเจอ และเราก็ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง และแล้ววันนี้ก็มาถึง เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราเจอเค้าแล้ว
เราหาที่ IG วันนี้โดยพิมพ์ชื่อโรงเรียนเค้าที่เราเห็นที่ริสแบนด์แล้วปรากฎว่า เค้าเพิ่ง CheckIn ใส่ชุดครุย ถ่ายรูปกับเพื่อนเราก็ดูเลยจ้าา ใครแท็กใคร อะไรยังไง พอเจอปุ๊บ เราก็ Request เลยจ้าาา เปิดเข้าเปิดออกหลายรอบมาก IG เปิดอยู่นั่น ใช้เวลารอประมาณ 2 ชั่วโมง ในการกดรับเพื่อน พอเด้ง ปุ๊บ รับแล้ววววว โอ้วพระเจ้า เค้ารับเราแล้ว เอาไง ทำไงดี สวัสดีเลยละกัน จำเราได้ไหม อะไรแบบนี้ สิ่งที่ได้มา คือ ใครอ่า ? 55555+ แป่ววว เลยจ้าาา
เอาไงต่อละ เค้าจำยังไม่ได้เลยทำไงดีล่ะทีนี้ สุดท้ายเราก็เลยเลือกที่จะคุยแบบ ทำงานที่ไหนหรอ เราเห็นมาขึ้นรถที่ป้ายนั้นทุกวันเลย อะไรแบบนี้ สรุป เค้าบอกว่า เห้ยยยยย ทำได้ไงอ่ะ หา IG เจอได้ไง 555555+ ตอนนั้นเราแบบเหมือนโรคจิตมากอ่ะ พยายามบอกว่า เราไม่ได้เป็นโรคจิตนะ ไม่ต้องกลัวเรา อะไรแบบนี้ และผลสุดท้ายก็ได้คุยจนถึงเที่ยงคืน แล้วเราก็จบบทสนทนาด้วย บาย เราไปนอนละนะ เค้าก็ตอบว่า บายครับ
วันนี้เราส่งยิ้มไปให้เค้าก่อน เค้าก็ตอบกลับมาว่า สายแง่มๆ เราเลยบอกว่า ขึ้นรถยัง เรายังไม่ถึงเลย ประมาณนี้ จากนั้นเค้าก็บอกว่า วันนี้สายแง่มๆ เราเลยแนะนำให้เค้านั่งวินสิ เมื่อวานนั่งนิ (เราไปส่อง Story เค้าเห็นเค้านั่งวิน ถึงว่าเมื่อวานกูยืนรอตั้งนานไม่มาสักที) หลังจากนั้นก็ได้พบว่า เค้ามาทำงานสายเลยลาครึ่งวันไปสยาม กลับมาทำงานอีกทีคงบ่ายๆ หลังจากนั้นเค้าก็ไม่ทักเรามาเลย
คำถามคือ เราควรทำอย่างไรต่อไป เราก็เหนื่อยและไม่เคยทำไรแบบนี้มาก่อนเลย งงเหมือนกันว่าทำได้ไง 5555555
แล้วฉันต้องทำอย่างไรต่อไป กับสถานการ์แบบนี้ ที่พยายามแล้ว แต่ไม่ได้ผล
เรื่องมีอยู่ว่า . ...
วันหนึ่งเป็นเช้าวันจันทร์ วันที่ใครๆก็เร่งรีบ รถก็ติด แต่ฉันเหนื่อยเลยตื่น 8 โมงเช้า กะแบบไปทำงานชิวๆ นั่งรถกระป๋องคนไม่เยอะ รถไฟฟ้ายืนไม่เบียด มีที่หายใจ สรุปเลยออกจากบ้าน 8.50 นาที เดินมาหน้าปากซอย ขึ้นรถกระป๋องประมาณ เกือบ 9 โมง ... ..
เราคิดว่าทุกคนคงนึกภาพรถกระป๋องออกนะคะ ที่มันเป็นรถนั่งแบบหันหลังให้คนขับ 4 คน ข้างรถฝั่งละ 2 คน และหันหน้าทางเดียวกับคนขับ 4 ที่นั่ง ในวันนั้น คนค่อนข้างเยอะ เราได้นั่งที่นั่งที่หันหลังให้กับคนขับ ข้างๆเราเป็นที่ว่าง เวลาก็ผ่านไป ไปจอดรถที่ป้ายรถเมล์ที่หนึ่ง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมานั่งข้างเรา นั่งทางขวามือเรา แต่เราก็ได้สบตากันหนึ่งครั้งเพราะว่ามานั่งข้างกัน แรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เค้าก็แบบคอยหันมามองหน้าเราตลอด... ระหว่าง เราต่างๆคนก็ต่างเล่นโทรศัพท์ และเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงบีทีเอสวงเวียนใหญ่ที่เราลงพร้อมกัน วันแรกก็ต่างคนต่างลงปกติ ไม่ได้มีอะไร แยกย้าย !
ต่อมา ถัดไปอีกประมาณ 3 วัน เราก็ตื่นเวลาเดิม คือ 8 โมง เดินออกมาขึ้นรถเหมือนเดิม ก็ขึ้นรถกระป๋องเหมือนเดิม วันนี้เรานั่งหันหน้าไปทางเดียวกับคนขับข้างๆเราตอนนี้เต็มหมดเลย จากนั้น รถก็แล่นไปเรื่อยๆ จนถึงป้ายเดิม วันนี้เราเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง เรามองหน้ากันแล้วคล้ายกับจะบอกว่า เอ้า ! เจอกันอีกแล้ว (อาจจะเป็นเสียงจากใจเราคนเดียว 5555+ ) วันนี้ตอนแรกเค้านั่งหันหน้ามาทางเราซึ่งหันหลังให้คนขับ จากนั้นรถก็ไปจอดที่อีกป้ายนึง คนที่นั่งข้างๆเราก็ลงไป ทันใดนั้น เมื่อมีคนก้าวลงรถไป เค้าก็เขยิบมานั่งข้างๆเรา เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรอีกเหมือนเดิม สักประมาณ 80 % นะที่ไม่ได้คิด 555+ เพราะว่าผู้ชายคนนี้น่าตาน่ารักดี ขาว ตี๋
และเวลาก็ผ่านมาถึงช่วงที่ต้องลงรถมาขึ้นบีทีเอสวงเวียนใหญ่ เราลงเป็นคนสุดท้าย เราให้เค้าลงไปก่อน เราเขิลลลลลลลล ร้อยตัว 5555555+ จากนั้นเราก็ต่างคนต่างเดินขึ้นรถ พออยู่ข้างบนสถานีแบบเสียบบัตรเรียบร้อยแล้วนะ วันนี้ผู้ชายคนนั้น เค้าแวะตู้ ATM เราเลยคิดว่าเราเดินขึ้นมารอก่อนดีกว่า
** บอกก่อนว่าเหตุการณ์ต่อไปนี้เป็นการวางแผนของเรา*****
เราตั้งใจยืนตรงแถวสุดท้าย ตู้สุดท้ายของขบวน แบบว่าขึ้นมาจากบันได เห็นเราเลยอะไรประมาณนี้ อิอิ และผลลัพธ์ที่ได้คือ พอผู้ชายคนนั้นขึ้นมาเค้าก็เห็นเราจ้าาาา เราแกล้งยืนแบบเบี่ยงๆหน่อยให้เค้าไม่รู้ว่าเราสนใจหรือเราตั้งใจ 555555 แล้วมันก็ได้ผล สรุปคือ ตอนแรกเค้าจะเดินไปแถวอื่นแต่หนัมาสบตากันแปปนึง เค้าเลยยืนเข้าแถวตู้เดียวกับเรา 5555555 (เอาล่ะ แผนนี้ได้ผล อยากรู้จังทำงานที่ไหนนะ ลงรถที่ไหน ) สุดท้ายคือ ยืนใกล้กันจ้าา เรายืนหน้าประตู อยากให้เพื่อนๆนึกภาพตามนะคะ รถหันหน้าไปทางสะพานตากสิน เรายืนอยู่ฝั่งขวาของขบวน ผู้ชายคนนั้น ยืนอยู่ตรงกลาง เยื้องจากเรานิดเดียว ระหว่างที่อยู่บนรถ เรารู้สึกว่ามีคนเหลือบมองตลอด เลยหันไปมอง สรุปคือ ผู้ชายคนนั้นแอบมองเรา (เราไม่ได้หลงตัวเองนะ หรือ บางทีเค้าอาจจะสงสัยก็ได้ว่าเรามองเค้าทำไม) จากนั้น รถบีทีเอสก็วิ่งไปเรื่อยๆ จนถึงสถานีสุรศักดิ์ เราก็ลง แต่เค้าไม่ลง เราก็แบบคาใจ เค้าทำงานที่ไหนกันนะ แต่ตอนลงเราก็แบบหันไปมองหน้าเลย เอาให้รู้เลยว่าเรามองนะ เค้าก็มองเราเหมือนกัน แต่เราหลบก่อน เพราะว่าเราเขิล ทำเป็นแน่ แต่ที่แท้ก็ป๊อด 555555+ และแล้ววันนี้ก็ผ่านไป โดยที่ไม่รู้อะไรเลย
วันต่อมา เหมือนเดิม ตื่นสาย ออกจากบ้านเวลาเดิม เจอเหมือนเดิมจ้าาาาาาา 555555+ บังเอิญมากกก
วันนี้รถโล่งมากก ทั้งรถอ่ะค่อนข้างว่าง พอถึงป้ายนั้น เค้าก็ขึ้นมานั่ง เรานั่งหันหน้าไปทางคนขับ เค้าขึ้นมานั่ง ตรงเข่าเราพอดี หันหน้าไปทางฝั่งซ้ายของรถ เพื่อนๆคงนึกออกนะคะ วันนี้เข่าเราชิดเค้ามาก เราเลยตัดสินใจแอบมองโทรศัพท์ของเค้า ว่ามีแฟนยัง อ่านเพจอะไร เล่น IG ไหม จากนั้น ก็ตัดสินใจแอบถ่ายรูปเค้าไปอวดเพื่อนบอกว่าเพื่อน ว่าวันนี้เจอเค้าอีกแล้ว จากตอนแรกที่ไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้คิดแบบ 80% เลย วันนี้เราได้ความคืบหน้าคือ เราได้รู้ว่าเค้าใส่ริสแบนด์สีชมพูฟ้า ใส่นาฬิกาสีดำ พยายามซูมหาชื่อ Facebook แต่ก็ไม่ได้ เลยแบบเออไม่เป็นไร วันนี้ไม่ได้ไรอีกเหมือนเดิม ก็มาขึ้นบีทีเอส วันนี้เราตัดสินใจขึ้นคนละตู้กัน แต่เค้าก็มองมานะ ว่าจะขึ้นมาไหม (รึป่าว เราคิดเอง) 555555
หลังจากนั้นประสบการ์ที่มีมานั้น หลังจากนั้นเราไม่เจอเค้าอีกเลย เพราะว่าบางทีเรามีธุระหรือต้องรีบมาทำงานไวกว่าเวลานั้นเลยไม่ได้เจอ
เราตัดสินใจลองหาเค้าจาก IG เพื่อนๆคงเดาได้นะคะ ว่าริสแบนสีชมพูฟ้าคือของโรงเรียนอะไร เราก็เอาเลยจ้า หาทุก check in หาเพจของโรงเรียนนั้น เค้าไปถึงขึ้นว่า เป็นเพจต่างๆของโรงเรียนนั้นๆ มีเค้ามากดถูกใจหรือไม่ หรือ เค้าไปหา IG นักร้องดังๆ ไปตามดูคน Follow อะไรแบบเนี้ย ก็ยังไม่เจอ เราใช้เวลาทำแบบนี้มาประมาณ 1 อาทิตย์ แต่ก็ไม่เกิดผล เรารู้สึกว่า ตัดใจเถอะ ทุกๆอย่างอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญ จริงๆอาจจะไม่ได้มีอะไรเลยก็ได้ เราคิดไปเองคนเดียว แค่คนที่ขึ้นรถคันเดียวกันแค่นั้น
และเวลาก็ผ่านไปจนมาถึงวันที่ 20/08/2018 เวลาเดิมเราออกมาทำงานสายๆ 9 โมง เราเห็นเค้ายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เราก็แบบเห้อ วันนี้รถเต็มเลยไม่ได้ขึ้นเลย เราเลยไปรอเค้าที่รถ BTS สถานีวงเวียนใหญ่ ใช่เวลารอประมาณ ครึ่งชั่วโมง ลืมบอกไปว่า เราเลยไปยืนรอแบบนี้ประมาณ 3 ครั้ง วันไหนที่เรามาถึงก่อน แต่ก็ไม่เคยเจอ วันนี้ตัดสินใจรอจนเหนื่อยอ่ะ จนไม่รอก็ได้ว่ะ ระหว่างนั้นก็คิดนะ ไม่เคยทำไรแบบนี้มาก่อนเลย เราทำอะไรวะเนี่ย ไร้สาระมากอ่ะ เลยตัดใจละ พอมาถึงที่ทำงาน เราก็แบบเห็นภาพเค้ายืนรออยู่ตรงป้ายรถเมลล์วันนี้ อดใจไม่ได้ อ่ะ หาอีกสักรอบ เผื่อจะเจอ และเราก็ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง และแล้ววันนี้ก็มาถึง เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราเจอเค้าแล้ว
เราหาที่ IG วันนี้โดยพิมพ์ชื่อโรงเรียนเค้าที่เราเห็นที่ริสแบนด์แล้วปรากฎว่า เค้าเพิ่ง CheckIn ใส่ชุดครุย ถ่ายรูปกับเพื่อนเราก็ดูเลยจ้าา ใครแท็กใคร อะไรยังไง พอเจอปุ๊บ เราก็ Request เลยจ้าาา เปิดเข้าเปิดออกหลายรอบมาก IG เปิดอยู่นั่น ใช้เวลารอประมาณ 2 ชั่วโมง ในการกดรับเพื่อน พอเด้ง ปุ๊บ รับแล้ววววว โอ้วพระเจ้า เค้ารับเราแล้ว เอาไง ทำไงดี สวัสดีเลยละกัน จำเราได้ไหม อะไรแบบนี้ สิ่งที่ได้มา คือ ใครอ่า ? 55555+ แป่ววว เลยจ้าาา
เอาไงต่อละ เค้าจำยังไม่ได้เลยทำไงดีล่ะทีนี้ สุดท้ายเราก็เลยเลือกที่จะคุยแบบ ทำงานที่ไหนหรอ เราเห็นมาขึ้นรถที่ป้ายนั้นทุกวันเลย อะไรแบบนี้ สรุป เค้าบอกว่า เห้ยยยยย ทำได้ไงอ่ะ หา IG เจอได้ไง 555555+ ตอนนั้นเราแบบเหมือนโรคจิตมากอ่ะ พยายามบอกว่า เราไม่ได้เป็นโรคจิตนะ ไม่ต้องกลัวเรา อะไรแบบนี้ และผลสุดท้ายก็ได้คุยจนถึงเที่ยงคืน แล้วเราก็จบบทสนทนาด้วย บาย เราไปนอนละนะ เค้าก็ตอบว่า บายครับ
วันนี้เราส่งยิ้มไปให้เค้าก่อน เค้าก็ตอบกลับมาว่า สายแง่มๆ เราเลยบอกว่า ขึ้นรถยัง เรายังไม่ถึงเลย ประมาณนี้ จากนั้นเค้าก็บอกว่า วันนี้สายแง่มๆ เราเลยแนะนำให้เค้านั่งวินสิ เมื่อวานนั่งนิ (เราไปส่อง Story เค้าเห็นเค้านั่งวิน ถึงว่าเมื่อวานกูยืนรอตั้งนานไม่มาสักที) หลังจากนั้นก็ได้พบว่า เค้ามาทำงานสายเลยลาครึ่งวันไปสยาม กลับมาทำงานอีกทีคงบ่ายๆ หลังจากนั้นเค้าก็ไม่ทักเรามาเลย
คำถามคือ เราควรทำอย่างไรต่อไป เราก็เหนื่อยและไม่เคยทำไรแบบนี้มาก่อนเลย งงเหมือนกันว่าทำได้ไง 5555555