ตอนนี้เราอยู่มหาลัยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นคนยังไงแต่เหมือนเราจะติดนิสัยที่เวลาทำอะไรชอบให้เพื่อนชวนเมื่อเพื่อนชวนไปไหนมาไหนมันก็มีความสุข เพราะจะได้ไม่ต้องเหงาอยู่หอคนเดียว แต่พอเรากลับมานึกดีๆทุกครั้งที่เราไป เราจะเป็นเหมือนหมาหัวเน่าเลย เพื่อนไม่สนใจเลย แต่เราก็แบบเพื่อนชวนไง พอวันไหนเพื่อนไม่ชวนเราก็จะเฟลๆงที่รู้อยุ่แล้วไปยังไงก้เป็นหมาหัวเน่าอยู่ดี

แล้วคือ มันจะมีเพื่อน 5 คน 4 คนนั้นอยู่หอห้องใกล้ๆกันหมด ส่วนเรานั้น จะอยู่อีกตึกเลย ทำให้พวกเค้าสนิทกัน แต่เรา พออยู่ห้องเหงา ก็ไม่กล้าไปเพราะพวกเค้าไม่ได้ชวน ไปก็จะรู้สึกอึดอัด เรารู้สึกสงสารตัวเองมากเลย ทั้งที่รู้อยู่แล้วไม่ว่าจะทำยังไงเราก็ยังเป้นหมาหัวเน่า แต่เราไม่ชินกับการอยุ่คนเดียวจริงๆ วันไหนเพื่อนชวน เราจะมีความสุขมสกแม้เป็นหมาหัวเน่า แต่วันไหนเพื่อนไม่ชวน เราจะเหงามากๆเลย เราเป็นคนที่ไม่ได้มีเพื่อนเยอะเลย

แล้ววันนี้คือ พีค เพื่อนมาหาที่ห้องเราก็ดีใจ แต่สุดท้ายที่มาคือ เพื่อนมาหาเพื่อนอีกคนเพราะนึกว่ายุห้องเรา สุดท้ายแล้วก้ไป คือความรู้สึกมันแบบ แย่มาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะ เรากับเค้าคงไม่ได้สนิทกันจริงๆ เหมือนอย่างเวลาซ้อนท้ายมอไซค์ เพื่อนพยายามเลี่ยงไม่มานั่งกะเรา เพราะเหมือนนั่งกันแล้วไม่พูดทำให้อึดอัด พวกเค้าจะไปนั่งกันเองมากกว่า

เพราะแบบนี้ทำให้การมาเรียนของเรามันไม่สนุกเลย เพราะเราไม่มีเพื่อนเลย แค่จะให้อยู่กับเพื่อนคนใดคนนึงใน4 คนแบบ 2 คนเรายังอยู่ไม่ได้เลย รับรู้ถึงความอึดอัดของเพื่อนเลย ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆเค้าอยุ่กันได้ สงสัยพวกเพื่อนเค้าคงไม่สนิทกับเราจริงๆ แล้วเราก็ไม่มีเพื่อนที่ไหนแล้ว แล้วมันจะมีอีกเคสนึงบ่อยมากๆ จะมีการชวนเพื่อนในกลุ่มไปกินข้าวกันในแชท และทุกครั้งที่เราตอบว่าไปๆ ให้รอที่ไหน สุดท้าย ก็ล่มไม่เคยได้ไป สงสารตัวเองมากๆเลย

ปล.ยาวหน่อยนะคะ แค่รู้สึกอยากระบายมากๆเลยค่ะ