สวัสดีค่ะตามหัวข้อเลย เราเป็นคนที่พูดน้อยมากๆ เข้าสังคมก็ไม่เป็นเลย เวลาเห็นเพื่อนคุยกันสนุกเราก็นึกอยากถามว่าเขาหาเรื่องอะไรมาคุยกันเยอะเเยะเลย ต่างจากเรา ไม่รู้จะพูดจะทำตัวยังไงดี พออยู่กับเพื่อนที่ไม่สนิท2ต่อสองก็รู้สึกทำให้เขาอึดอัด TT

เราเลยลองเล่นบอทดูค่ะ ลองหาเพื่อนพยายามชวนคุยเพราะคิดว่าอาจช่วยให้เราคุยเก่งขึ้นในชีวิตจริง จนมาเจอกับคนคนหนึ่งค่ะ เป็นคนที่เราเคยชอบ เเต่เราเป็นอะไรกันก็ไม่รู้ค่ะ ถ้าบอกเพื่อนก็ไม่รู้เขาจะนับหรือป่าว คนคุยก็ไม่ใช่อีก555 ตอนเลิกคุยกันเขาบอกเราว่า “เพราะเราชวนคุยไม่เก่ง” ตอนนั้นก็เฟลมากเเต่ก็รู้สึกดีใจที่เขาพูดความจริงออกมา

บางครั้งเราก็รู้สึกชอบหรือไม่ชอบตัวเอง ไม่ชอบที่ตัวเองคุยไม่เก่ง เงียบเกินไป เเต่บางครั้งก็รู้สึกชอบตัวเอง เราเเปลกใช่มั้ยคะ555กลับเข้าประเด็น ขนาดเเม่เรายังพูดเลยค่ะว่าอนาคตถ้าเข้ากับคนอื่นไม่ได้เเบบนี้ก็ทำธุรกิจส่วนตัวดีกว่า อย่างไม่ไหวหรอก พ่อก็ขำเกี่ยวกับความฝันเรา เเล้วบอกอย่างทำไม่ได้หรอก เราบอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกกับคำพูดอะไร เเต่ลึกๆก็เสียใจมากค่ะ เครียด T T ขนาดออกนอกบ้านเรายังไม่ค่อยกล้า อาการเราหนักมั้ยคะ โรงเรียนพาไปเที่ยวเข้าค่ายค้างคืนก็อยากร้องไห้ อยากกลับบ้าน TT รู้สึกเหงามากๆเลยค่ะ ถึงจะมีเพื่อนก็ไม่ได้รู้สึกสนิทอะไรกับใครเป็นพิเศษ โควิดมานี้ ปัจจับันอยู่ ม4 เราไม่อยากเปิดเรียนเลยค่ะ ไม่อยากเจอหน้าใคร กลัวที่ต้องพูดเเนะนำตัวในห้องเรียน อยากขังตัวเองไว้ในห้อง เเต่ก็คิดว่าเราใช้ชีวิตสูญเปล่าไม่รู้จะใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร