ส่วนตัวได้ดูหนัง "อีหล่าอย่าไห้" หรือ GIRLS DON’T CRY แล้ว
ได้ดูสารคดีวงพี่ AKB มาก่อนอีกด้วย
และได้ลองไล่อ่านกระทู้ในพันทิพย์ ส่วนใหญ่ให้คะแนนเละเฟะไม่ดีกันเยอะเลย
แต่สิ่งที่ผุดออกมา จากรีวิวแย่ ๆ ให้คะแนนต่ำกว่า 5 มักจะ...
มีหัวข้อใหม่ไปในทิศทางเดียวกัน

"โลกมันโหดร้ายสำหรับอันเดอร์เกิร์ล"
"เกลียดผู้บริหาร BNK48"
"ต้องหน้าตาดีใช่ไหมถึงจะถูกดันและให้โอกาส"
"ต้องให้เด็กอันเดอร์หรือคนที่ได้รับความนิยมน้อยศัลยกรรมมั้ย ถึงจะใช้คำว่าขายความพยายามของวงได้เท่ากัน"
"พยายามแทบตายสุดท้ายได้เป็นแค่สินค้าผลิตเงินกับ อฟช."

มองมุมกลับกันขณะที่รีวิว กันเละเฟะ........
แต่กลับถูกลากให้อินกับเนื้อเรื่องที่ เต๋อ ปูพรมมาอย่างดีกับประโยคว่า

"ความพยายามไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ"

ประโยคสั้น ๆ แต่ถูกขีดเส้นตัดทิ้ง ไม่มีเยี่ยงดี และลากเข้าสู่สงครามแข่งขันของระบบจริงจัง
ในบรรดาแท็ก # ของชื่อน้องๆ ทั้งบทความสปอยต่างๆ  นาๆ
ก็ยิ่งเห็นชัดว่าหนังทำให้เข้าถึงตัวตนของน้องคนนั้นที่ได้แอร์ไทม์ออกมาได้เป็นอย่างดี
กัปตันวงที่แข็งแกร่ง เมมเบอร์ระดับท๊อปที่ไม่เข้าใจอันเดอร์ อันเดอร์ที่ไม่เข้าใจเมมเบอร์ระดับท๊อป
เด็กสาวที่มีเสียงหัวเราะดำเนินเนื้อเรื่องด้วยความคิดต่าง ดื้อรั้น

เต๋อได้ใช้ประโยคนี้โปรโมทหนัง และโพสโปรโมทด้วยตัวเอง
นี่เป็นข้อบ่งบอกได้อย่างนึงเลยว่า
ถึงคุณจะบ่นว่า "หนังห่วย" หรือ "เข้าไม่ถึงหนัง"
"ยังไม่เข้าใจระบบของวงเลย"
"โอชิตรูแทบไม่ออกเลย"
ด่า ผกก ทำหนังไม่ได้เรื่อง ด่าอฟช. ที่ปล่อยบทแบบนี้ออกมา...
แต่....
สุดท้ายคุณก็โดนลากเข้าไปอินกับเนื้อเรื่องและระบบของ 48 G แล้วส่วนนึง...
ซึ่งตรงคอนเซปของทางวง ที่หวังจะให้คนนอกดูและเข้าใจการแข่งขันของ 48 G จริง ๆ
"ไม่มาก ก็ น้อย"