เรื่องมีอยู่ว่า เราโดนอาจารย์เรียกพบตัวซึ่งเเกให้เหตุผลว่าจะเรียกไปปรับทัศนคติ เราก็ไปรอพบเเต่พอพบกันเเก่ถามเราว่าเราผิดทำอะไรไว้ พูดก่อนเลยว่าเราเป็นคนกลัวอาจารย์ทุกคนเเละเราเคารพทุกคน อาจมีบ้างที่พูดหลับหลังล้อเลียนหรอพูดนินทาเราเชื่อว่าทุกคนต้องมีบ้างเเต่เราไม่เคยพูดในที่สารธารณะจะพูดก็เเค่กับเพื่อน เราพยายามคิดเเละพูดอธิบายว่าเราทำอะไรไม่ดีไปบ้างซึ่งเเกก็บอกว่าไม่ใช้เรื่องนั้น เราพยายามคิดตลอดเเต่ก็คิดไม่ออก จนในที่สุดเเกบอกให้เรากับห้องพักผ่อนเพราะเห็นว่าเราไม่สบายเราพยายามถามเเกเเกก็ไม่ตอบเรา   ซึ่งเรื่องนี้มันก็ยังไม่จบเเก่ถึงกับเเชทในไลน์กลุ่มห้องเรียนว่าจะไม่ขออโหสิกรรมให้เเละขอให้ผลกรรมนั้นตามทันเราให้เร็วที่สุดเเก่ค่อนข้างจะเป็นคนนิสัยปากร้ายจิกกัดนักเรียน เเต่เราไม่เคยถือโทษเรามองว่ามันคือการคลายเคลียดอย่างหนึ่ง เรากังวนมากเเละคิดว่าจะเข้าไปหาอาจารย์ เเต่เราไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง   เรากลัวกลัวไปทุกอย่างเพราะเราค่อนข้างเป็นคนขี้กลัวบ่อน้ำตาตื้น พูดอะไรก็จะเอาเเต่ร้องไห้ เราไม่คิดว่าต้องมาทะเลาะกับอาจารย์เรื่องเเบบนี้ เราได้เเต่นั่งร้องให้กับตัวเองพยายามทบทวนทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง เรื่องนี้มันไม่ธรรมดามันทำให้เรากำังเคลียดเเละวิตกกังวน เรากลัวว่าเราจะต้องกับไปเป็นคนที่เป็นโรคซึมเศร้าอีก เรากลัวทำไมไม่มีใครอยู่ข้างเราบ้าง เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดไปบ้างด้วยซ้ำ