ทำร้ายตัวเองนิดหน่อย เพราะความเครียด ใครเคยเป็นบ้าง

ขอระบายและขอผู้ชี้ทางสว่างหน่อยเถอะค่ะ

ส่วนตัวเครียดเรื่องการเรียนมาก เรียนกลัวเรียนไม่จบ มีงานมารอแล้วแต่ไม่จบสักที
เอาจริงๆก่อนที่จะมาเรียน ป.เอก ตอนที่เตรียมตัวก็เครียดแล้ว เวลาเครียดตอนนั้นจะกัดข้อมือตัวเอง
กัดจนเป็นรอย เอาความเครียดทั้งหมดปล่อยเป็นพลังกัดให้แรงที่สุด แต่เมื่อถึงเวลาเจ็บจนทนไม่ไหวก็จะปล่อยเอง
ตอนหลังๆรู้สึกว่ามันแรงไป  อีกอย่างคือเหมือนมีปัญหาที่เลือดยังไงไม่รู้ เวลากัดแล้วสักพักตรงรอยกัดจะคันมาก
ก็เลยพยายามหาวิธีอื่น

ตอนนี้หลายปีนี้คือการตบหัวตัวเองแรงๆอ่ะค่ะ  มันเครียดจนทนไม่ไหวไม่จริงๆ  หายใจหอบ เหมือนว่าอะไรๆก็ไม่ทำไม่ได้ดั่งใจ
นานมากแล้วที่ได้หัวเราะแบบมีความสุข  เอาจริงๆคือจำไม่ได้แล้วว่ายิ้มหรือหัวเราะเพราะตัวเองมีความสุขและสบายอย่างแท้จริงมันเมื่อไหร่กันแน่
หลังๆเวลาถ่ายรูปน้องบอกว่ายิ้มเจื่อนมากทั้งๆที่พยายามยิ้มถ่ายรูปให้ดูดี  หน้าตาก็ทรุดโทรม  เครียดก็เครียด  แต่ก็พยายามดูละครดูทีวีฟังเพลงแก้เครียด
แต่พอดูเสร็จเหมือนไปกินเวลาทำงาน  เครียดเหมือนเดิม  แล้วก็ตบหัวตัวเอง  

ปัญหาคือระยะหวังๆ  เวลาตบหัว  ตาขวามันจะขยับ  คือรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือน  ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร  มันก็สมองอ่ะนะที่ทุบไป
ช่วงนี้มาดูกระจกเหมือนว่าหน้ามันหย่อนไปข้างนึง  ไม่อยากตบหัวตัวเองแล้ว  แต่มันไม่มีทางระบายจริงๆ  ทุบโต๊ะตะโกน  ก็ไม่อยากทำเพราะไม่อยากให้คนรอบข้างต้องได้ยินแล้วเป็นห่วง  

นับวันยิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง  รอคอยวันไหนเมื่อไหร่จะหลุดพ้น  แต่ตวามทุกข์มันไม่ได้ทำให้ขยันขึ้น  มันทำให้อยากผ่อนคลายอยากทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่เรื่องเรียนไปแล้ว  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเเข้าข่ายโรคซึมเศร้ามั้ยเพราะไม่อยากกระโตกกระตากไปหาหมอ

เมื่อก่อนตอนเริ่มกัดข้อมือตัวเองแรกๆ  เคยโทรสายปรึกษาสุขภาพจิตบอกเขาทุกอย่างเรื่องที่เรากังวล  ร้องไห้หนักมาก  เขาเป็นผู้ฟังที่ดีมาก  
แต่คำแนะนำของพี่ๆคือให้ออกกำลังกาย  ให้คิดว่าตัวเองจะทำทำไม  บอกตามตรงว่ามันคิดไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ  ถ้าคิดได้  คงไม่ทำมาหลายปี  
ความเครียดมันน่ากลัวมากน่ะ  แต่เอาจริงๆหาที่ระบายที่ไหนไม่ได้เลย  จริงๆอยากมีความสุข  อยากยิ้มหัวเราะได้  เกลียดที่ตัวเองเป็นคนคิดมาก คิดฟุ้งซ่าน  

ใครก็ได้บอกทีว่าควรทำยังไง  ในโลกที่แคบมากๆไปไหนก็ไม่ได้  เพราะยังไงก็ต้องเรียนให้จบให้ได้ถึงจะปลดพันธนาการ  แต่มันแทบจะก้าวเท้าเดินไม่ไหว  ใครๆก็บอกว่ามันเป็นหนทางดี มีอนาคต  เอาจริงๆเถอะ ตัววัดบรรทัดฐาน คนที่ตัดสินคือตัวเรา  เราพลาดไปที่ยอมทำตาม  ทนทุกข์มาถึงเวลานี้
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
อย่าเอาปัญหามาสะสมรวมกันนะครับ
เอาเรื่องเรียนก่อน ตอนนี้ไม่ทราบว่าเรียนถึงส่วนไหนแล้ว ใกล้จบหรือยัง ควรลืมทุกสิ่งอย่างแล้วโฟกัสเรื่องเรียนให้สำเร็จ เพราะเราได้เริ่มต้นเรียนมาแล้วควรทำต่อไป พยายามทำความเข้าใจกับเนื้อหาให้มากที่สุด ถ้ากำลังทำทีสิธอยู่ก็ปลดปล่อยทุกอย่างออกให้หมดทำให้หัวว่างๆ แล่วทุกอย่างจะคิดออกเอง แต่ถ้าเรียนไม่ไหวแล้ว ลองหยุดก่อนครับเพราะว่าถ้าฝืนไปมันกดดันตัวเองจนทำให้เราเป็นอยู่ ณ ปัจจุบันมันหาความสุขไม่เจอครับ

เรื่องงานที่รออยู่ อย่าเอามาคิดให้เป็นแรงกดดันเราครับ คิดไว้ตั้งใจเรียนให้จบเดี๋ยวเราก็สามารถหางานในสายงานนี้ได้เอง

เรื่องสุขภาพ ตอนนี้คุณยอมรับตัวเองว่าเครียด ก็หาเวลาไปพักผ่อน ผ่อนคลายตัวเองจากเรื่องเรียนแล้วค่อยกลับมาตั้งใจใหม่ การได้ไปพักผ่อนในยามที่เราเครียดและมีปัญหาจะช่วยได้เยอะเลยนะครับ

คุณเรียนและทำงานจนได้มาถึงจุดนี้ความสามารถของคุณคงไม่ธรรมดา ตั้งใจและพยายามทำแบบที่ผมบอก ผมคิดว่าคุณจะผ่านจุดนี้ไปได้นะครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่