ภายใน10 ปีเราสูญเสียบุคคลในครอบครัวและญาติพี่น้องที่โตมาด้วยกันถึง 7 คนเรารู้สึกโหยหา คิดถึงแต่อดีต สมัยเมือ20 ปีที่ผ่านมา เราคิดถึงความสุขที่มีในตอนนั้นเราอยู่กันอย่างเรียบง่ายในสังคมชนบท เวลาอยู่คนเดียวเหมือนใจมันเว้งว้าง มีแต่ความเศร้าโศก ถึงแม้ในตอนนี้ชีวิตไม่ได้มีเรื่องทุกข์ร้อนใจ แต่ความรู้สึกมันเหมือนไม่เดินต่อ ไม่มีแรงบันดาลใจ ใช้ชีวิตแค่อยู่ไปวันๆ เราควรทำอย่างไรดี เพราะมันมีแต่ความคิดถึงสิ่งต่างๆ สิ่งแวดล้อม การดำรงชีวิต โหยหาบุคคลที่จากไป