ผมอายุ19ครับ ยังไม่เคยมีแฟนซักคน ผมเป็นคนเข้าสังคมยากคับ ตอนอายุ12ผมได้ลาออกจากโรงเรียนเก่าไปศึกษาธรรมได้2ปีกว่าๆแล้วก็ได้กลับมาเรียนโรงเรียนปกติ แต่ไวรัสโคโลน่า มาแพร่กระจายพอดี จนผมต้องออกจากโรงเรียนมาทำงาน ผมไม่เคยมีชิวิต ม.ปลายนะคับ จนตอนนี้ผมรู้ศึกเหงามากซึ่งรู้ศึกแบบนี้มาแล้วหลายปี ทุกๆวันผมจะชอบคิดถึงเรื่องอดีตซ้ำว่าทำใมตอนนั้นผมถึงไม่เรียนคือมันมีหลายเรื่องมาทับถมกัน จะบอกก่อนเลยว่าตอนที่ผมตัดสินใจไม่เรียนไม่ใช่ว่าไม่อยากเรียนนะแต่ว่าทางครอบครัวผมหาเงินไม่ได้ตอนไวรัสโคโลน่ามาเลยไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอมให้ผมๆเลยตัดสินใจออกจากโรงเรียน ปัจจุบันนี้ผมเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมากเข้าสังคมยากไม่กล้าคุยกับผู้หญิงไม่มีแฟนเหมือนคนทั้วๆไป ผมเหงา ผมชอบคิดเรื่องในอดีตซ้ำๆว่าตอนนั้นทำใมไม่ทำอย่างนี้อย่างโน้นบ้างซึ่งเรื่องที่ผมไม่ได้เรียนก็อยู่ในการคิดซ้ำๆทุกวันของผมด้วย แต่ผมไม่ได้จะโทษครอบครัวผมนะ ครอบครัวผมพยามสุดแล้วผมขอบคุณครอบครัวผมครับ ผมชอบคิดเรื่องเดิมๆแทบทุกวันผมเลยสงสัยว่าตัวเองเป็นโรคโหยหาอดีตอยู่สมองผมชอบคิดไปเองแล้วบังคับไม่ได้ผมคิดว่าไม่คิดพอ1-2วิมันก็คิดอีก บางครั้งชอบคิดแล้วรู้ศึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ทั่วเลย ผมว่าชีวิตผมได้แค่นี้แหละ  ขอบคุณที่มาอ่านนะครับ ผมอยากระบาย