เราอายุ 31 เป็นผู้หญิงทำงานฟรีแลนซ์ งานมีเรื่อยๆแต่ไม่แน่น ช่วงนี้ว่างไม่ได้ทำงานมา 2 อาทิตย์ช่วงนี้หยุดเพราะป่วย เริ่มเก็บตังตอนอายุ 29 ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดชอบซื้อเสื้อผ้าและเที่ยวกับเพื่อนคือเพื่อนรวยเวลาเที่ยวไหนก็แพง ไปหรูกินหรู หลังๆเราแก่แล้วมั้งเลยเลิกเที่ยวเก็บตังอย่างเดียว ที่ผ่านๆมาเรารู้สึกไม่มั่นคงมาตลอดและเริ่มสะสมความรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ประสบความสำเร็จ

มีเงินเก็บ 600,000 ซื้อที่ดินเล็กๆไว้ที่ ตจว มีทองแท่งและทองรูปพรรณรวมๆกัน 20 บาท บ้านมีแล้วที่ ตจว ของแม่ รถไม่มีเพราะไม่อยากเป็นหนี้ เพื่อนที่ทำออฟฟิตทุกคนบอกว่าเราดีแล้วมีเยอะแล้ว เพราะเพื่อนทำออฟฟิตไม่มีเงินเก็บกันเลย แถมมีหนี้สิงรุงรังผ่อนรถผ่อนบ้านผ่อนมือถือ ส่วนเราเช่าเขาอยู่เดือน 7000 รวมน้ำไฟเนตตก 8500 นอกนั้นให้แม่เดือนละ 5000 เป็นรายจ่ายประจำที่ต้องจ่าย หนี้สินอื่นๆไม่มี นอกนั้นไม่แน่นอนแล้วแต่สถาณการณ์

เพื่อนออฟฟิตจะชอบบอกเราชีวิตดีแล้ว สบายแล้ว ดูมันสิยังไม่มีเงินเก็บเลยหามาจ่ายไปตลอด ได้แค่นี้ดีแค่ไหนแล้ว หาว่าเราติดหรูมากไปบ้าง ใฝ่สูงเกินไปบ้าง ไปมองชีวิตคนอื่นมากไป จะคิดมากทำไม ทำไมไม่มองคนที่ต่ำกว่า(แต่แม่เราสอนให้มองคนที่สูงกว่า)ทำไมไม่ปล่อยวาง มีเยอะขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่ซื้อรถดาวรถกังวลมากไปไหม คิดมากไปทำไมจะได้สบาย มีรถจะได้ขยันหางานผ่อนรถ(เราคิดว่าซื้อรถมีแต่ลด) ทำงานทั้งเดือนยังได้ไม่เท่าทำงานวันเดียวของแกเลย แกเงินเยอะมากเลยแล้จะเอาอะไรอีก เงินก็มีทองก็มีได้ไปเที่ยว ตปท อีกน่าอิจฉาออก ไปดูชีวิตคนอื่นมากไปรึป่าว บลาๆ เวลาเราไปบ่นให้ใครฟังจะเจอแบบนี้ตลอด

แต่ส่วนตัวเรารู้สึกว่าเงินจำนวนเท่านี้มันน้อยนิดมากๆ กับการใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ถ้าเราป่วยเราไม่หางานเงินเราก็นิ่งมีแต่จะไหลออก เงินมันมีที่ให้ไหลออกตลอดเวลา เพราะเราต้องกินต้องใช้อย่างน้อยๆก็ค่าอาหารไม่เหมือนเพื่อนที่ทำงานประจำแล้วมีรายได้ตลอดทุกเดือน มีสวัสดิการณ์ประกับสังคม ส่วนเราถ้าป่วยถ้าไม่ใช้บัตรทองก็จ่ายบานบัตรทองรักษาได้แค่เล็กๆน้อยๆเพราะไม่สนใจคนไข้ไม่เหมือนเอกชน และเราไม่ทำประกันไม่อยากทำเพราะแพงเราไม่ค่อยป่วยร่างกายเราแข็งแรงเป็นแค่หวัด ไอจาม ท้องเสียบางครั้ง แต่ถ้าอายุเยอะๆทำงานมากๆเสี่ยงจะไม่สบายป่วย อาจจะต้องทำงานน้อยลง ก่อน 40 คิดว่าอยากเปิดร้านแต่คิดไม่ออกจริงๆว่าจะทำร้านอะไร มองไปทางไหนก็มีคนทำหมดแล้วมันตันไปหมด จะลงทุนก็ไม่กล้ากลัวเจ๊งเงินที่เก็บไว้หมด ไม่มีใครซัพพอตพ่อแม่แก่แล้วหาเองเก็บเองหมด

เราไม่อยากมีลูกเพราะคิดว่าเราไม่รวยไม่ควรมีลูก ไม่อยากพาลูกไปลำบากหรือปวดหัวเวลาต้องหาเงินมาให้ลูกแบบหลายๆครอบครัวที่พบเจอก็จะโดนเพื่อนๆบ่นว่ามองโลกในแง่ร้ายไปมั้ย คนจนเค้ายังเลี้ยงลูกกันได้ คงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก มีลูกจะมีกำลังใจในการทำงาน แต่เราว่าไม่ควรมีอยากมั่นคงก่อนก็ไม่รู้เมื่อไหร่ ถ้าไม่มั่นคงเลยคงไม่มี อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดีสังคมที่ดีไม่ลำบาก ไม่ใช่เลี้ยงแบบลุ่มๆดอนๆ ยกเว้นพลาดคงต้องเลี้ยงกันไป แฟนมีเป็นพนักงานออฟฟิตธรรมดาอายุมากกว่าส่งเงินให้พ่อแม่เดือนหมื่นกว่าบาท ผ่อนรถ รายได้เดือนแสนแต่ไม่มีเงินเก็บเพราะรายจ่ายเยอะ ส่วนใหญ่รายจ่ายเกี่ยวกับที่บ้านแฟน ไม่ได้ให้เงินเดือนเรา ยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ช่วยจ่ายเวลาเจอหน้ากันเลี้ยงข้าวรับส่ง ซื้อของที่ขาดเหลือให้บ้าง จ่ายค่าหมอบางครั้ง ส่วนใหญ่เน้นช่วยของจำเป็น จะพิจราณาว่าควรให้หรือไม่ งานแฟนมั่นคงไม่มีอะไรต้องกังวลมีโอกาสเลื่อนตำแหน่งเรื่อยๆ

เราเห็นเพื่อนหลายคนที่ชีวิตประสบความสำเร็จมีธุรกิจมั่นคง มีบ้านใหม่ มีรถขับสบายๆ ได้ไปเที่ยวที่ๆเขาอยากไป ไม่ต้องซีเรียสจะหาเงินยังไง ไม่ต้องกังวลว่าหยุดงานแล้วเงินจะไม่เข้า อยากกินไรได้กิน อยากทำไรได้ทำ มีคนช่วยมีคนดูแล บางคนอายุน้อยกว่าเราด้วยซ้ำแค่ 27-28 บางคนเขามีคนช่วยมีคนพลักดัน เรามองเขาก็นอยๆ เรา 31 ปีหน้าก็ 32 แล้วรู้สึกตัวเองยังไม่มีอะไรเลยยังไม่มั่นคงยังไม่ประสบความสำเร็จอะไร บางทีแม่ก็บ่นๆนะว่าเรามีเงินแค่นี้อนาคตก็มีวันหมดได้ ไม่มั่นคงเหมือนเพื่อนหลายๆคนแม่เป็นห่วงและชอบเอาไปเปรียบเทียบกับเพื่อน ที่ประสบความสำเร็จ ตอนหลังอยากให้เลิกกับแฟนและไปมองหาคนที่ดูแลเราได้เพราะเราอายุ 31 แล้วงานยังล่องลอยเราเคยคิดแต่เราไม่ได้เลิกเพราะแฟนเป็นคนดีจริงๆและคบกันมานาน ตอนนี้เหมือนอยู่ในความกดดันหลายๆอย่าง เป็นความรู้สึกว่าเราไร้ค่าในบ้างครั้งทุกวันนี้เราใช้เงินแบบคนจนประหยัดมากเลย โดนว่าประจำว่าขึ้งก มีเงินแต่ไม่ใช้ บางทีเราก็สับสนว่าเรามีเงินเราสบายหรือเรายังไม่มั่นคงยังจนเป็นคนล่องลอย

มีใครเคยเจอความรู้สึกแบบนี้บ้างไหมคะ รู้สึกเป็นคนไม่มีอะไร ไม่ประสบความสำเร็จไม่มั่นคง กังวลและกลัวอนาคต เร่งหาเงิน เงินพร่องไปจะกังวลมาก
สำหรับคนอายุ 31 เหมือนกันคิดว่าเราควรกังวลมั้ย มีใครประสบความสำเร็จชีวิตไม่ต้องกังวลอะไรแล้วบ้าง หรือใครเป็นแบบเราหาทางออกกันยังไง