ประมาณว่าเจ้าของกระทู้ อายุ 24 ปี ยังไม่เคยมีแฟน ที่คบกันเป็นตัวเป็นตน อย่างมากแค่เป็นคนคุยครับ

                เรื่องประมาณว่า ผมจะเป็นที่ปรึกษาคู่รักของเพื่อนๆหลายๆคู่เลย เวลาเขาทะเลาะ ผิดใจกัน ก็จะมีผมนี่แหละเป็นที่ปรึกษาครับ คอยไกล่เกลี่ย คอยปรับทุกข์อยู่เสมอๆ และผมจะเป็นคนคอยเชียร์คู่รักหลายๆคู่ คืออยากให้ลงเอยกันไป เพราะก็ชอบคอกันทั้งสองฝ่าย แต่เขินอาย ไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน ผมก็จะดันให้จนถึงที่สุด
                เมื่องทุกคู่ที่ผมดันให้ หรือเป็นที่ปรึกษาให้สมหวังกันแล้ว ผมก็ดีใจนะ เห็นแล้วก็อดยิ้มไมไ่ด้เลย แต่ทว่า....ถ้าเกิดสองคนนั้นมา "จู๋จี๋" กัน ให้ผมดันอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ยกตัวอย่างเช่น การไปเที่ยว หรือไปกินเลี้ยงต่างๆ แล้วสองคนนั้นหวานกันซะแบบ เลี่ยนเลย หรือ การโทรคุยกันแบบกลุ่ม แล้วหยอดกันไปหยอดกันมา บอกตรงๆคือพอได้เห็นได้ฟังแล้ว รู้สึกหงุดหงิด, พาล, ลำไย, ไม่ชอบเอามากๆเลย ทั้งที่ผมเป็นคนเชียร์ให้แท้ๆ คือเราจะรุ้สึกอยากออกมาจากจุดๆนั้น แล้วก็ไม่ใช่ว่าผมเป็นแบบนี้กับแค่คู่นี้คู่เดียวนะครับ ผมจะเป็นแบบนี้กับทุกคู่เลย ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก ส่วนมากที่รู้สึกแบบนี้จะเป็น กลุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันครับ

                จนล่าสุดเพื่อนๆและคนรอบตัวหลายคน อาจจะไม่ชอบหรือไม่พอใจผมไปบ้างแล้ว จึงมีโอกาสได้พูดเปิดใจกัน ได้ใจความประมาณว่า
พวกเพื่อนๆ หาว่าผมชอบ ผญ ของเพื่อนคนนึง และพวกนั้นพยายามให้ผมจะบอกชอบให้ได้ แต่ก็นะ ผมยืนยันคำเดิมคือไม่ได้ชอบครับ พวกเพื่อนๆก็ย้ำต่อว่า สิ่งที่ผมพูดกับสิ่งที่ผมทำ มันย้อนแย้งกัน เพราะมันดูเหมือนผมแสดงอาการหึงหวงอย่างมาก ผมก็บอกนะว่าผมเป็นแบบนี้ ไม่ได้เป็นเฉพาะคู่นี้ด้วย แต่ไม่มีใครเชื่อผมเลย
                 " จึงอยากถามเพื่อนๆพี่ๆ ว่า อาการแบบนี้ ผมหึงหรอครับ หรือ พาล หรือว่า เหงาเกินไปแล้ว ฮ่าาาาาาาา "

ปล.ขอบคุณทุกคำตอบครับ
แท็กผิดห้อง ขออภัยฮะ