ผมเป็นคนหนึ่งที่เรียนพิเศษมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆ จนกระทั่งผมเริ่มโตขึ้นย่างเข้าวัยรุ่น ประมาณม.3 ผมรู้สึกว่าการเรียนพิเศษมันเริ่มเยอะขึ้น (มันอาจน้อยเมื่อเทียบกับคนอื่น) เเละค่อยๆเริ่มเหนื่อยเเละสงสารเเม่ขึ้นมาเเล้วที่ต้องมานั่งจ่ายค่าเรียนพิเศษอีกทั้งๆที่คนที่เสนอให้ผมเรียนนั้นก็คือเเม่ของผมเองเเหละ ซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าท่านต้องยอมทำทุกๆอย่างเพื่อลูก ต่อให้ต้องเเลกด้วยหยาดเหลื่อเพียงใดก็ตาม
ในความคิดส่วนตัวของผมคือถ้าเราอยากเป็นคนเก่ง ต้องถามก่อนว่าเก่งในเเบบไหน เเบบเกรดอันดับหนึ่งของระดับชั้น เเบบรู้กว้างเรื่องความรู้รอบตัว เเบบรู้ลึก รู้จริง เสมือนนักวิชาการ etc. ถ้าอยากเก่งเเบบที่หนึ่งอันดับชั้น ก็ตั้งใจเรียนเเค่ในห้องก็ได้ ไม่ต้องมาเรียนพิเศษ ถ้าอยากเก่งเเบบรอบรู้ ก็ไปเรียนพิเศษก็ได้ เเต่ถ้าอยากเก่งเเบบรู้ลึก รู้จริง การไปเรียนพิเศษ ค้นคว้าหาความรู้เฉพาะจุดบ่อยๆก็ไม่ใช่เรื่องผิด
ซึ่งผมมั่นใจว่าเเต่ละคนมีจุดมุ่งหมายไม่เท่ากัน เเต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้คือเด็กทุกคนที่ผมรู้จัก ต่างมีที่เรียนพิเศษกันทุกคน ทั้งๆที่บางคนต้องการเเค่เรียนให้ได้เกรดดีๆ เเถมตัวเองยังเรียนในห้องไม่รู้เรื่องเเละยังไปเรียนพิเศษอีก ทั้งๆที่ชื่อก็บอกอยู่เเล้วว่าเป็นการเอาความพิเศษมาเพิ่มเติม เเละมีตารางกันเเน่นเอี๊ยดอีกด้วย บางคนวันเสาร์อาทิตย์ยังเหนื่อยกว่าวันธรรมดาด้วยซำ้
1. การเรียนพิเศษ มันจำเป็นขนาดนั้นเลยหรือครับ (เเม่ผมพยายามให้เรียนพิเศษหลายที่มาก ประมาณ3ขึ้น)
2. การเรียนในห้องมันไม่พอหรอกหรือครับสำหรับบางคน
3. ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป บุคคลที่ฐานะไม่เอื้ออำนวย จะไม่มีโอกาสเก่งในเเบบจุดมุ่งหมายตนเองเลยหรือ (ผมมองในภาพรวม) ขอบคุณครับ