ดุจ ดังสายเลือดเดียว
แต่ชีวิต ต่างเลี้ยวผันไป
ใต้แผ่นฟ้า แผ่นดินกว้างใหญ่
แล้วเมื่อไร จะได้พบพา...


******************************

นานๆ ได้กลับบ้านเกิดสักที    บ้านที่เมื่อก่อนเคยมีแต่เสียงพูดคุยกันด้วยความสนุกสนาน  เหมือนนกกระจอกแตกรัง  ตั้งแต่เช้ามืด ยันค่ำแยกย้ายเข้านอน

สมาชิกมีตั้งแต่รุ่นจิ๋วถึงรุ่นใหญ่ อยู่รวมกันกว่าสิบคน

มาบัดนี้  บ้านหลังใหญ่กลับเหลือคนแก่ อยู่กันแค่ 2 คน     นานๆ ถึงจะมีลูกหลานมาเยี่ยมเยียนช่วงเทศกาล    บางคนมา บางคนไม่มา
บางคนเติบโตไปได้ดี   บางคนไปได้ไม่ดี  ชีวิตมีแต่ปัญหา   บางคนต้นร้ายปลายกลับดี     บางคนต้นดีกลับปลายร้าย

ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนจริง   วันเวลาพาให้ห่างเหินกันไป   ต่างคนต่างไปตามเส้นทางของตัวเอง

นึกถึงวันเก่าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก     ตอนเป็นเด็ก  กินอิ่ม  นอนหลับ  เที่ยวเล่นทั้งวันได้ไม่มีเหนื่อย    พอโตกลับมีแต่เรื่องเหนื่อยใจไม่รู้หยุดหย่อน


จะรวมตัวสามัคคีกันอีกที  ก็ตอนที่ใครคนหนึ่งได้จากโลกนี้ไป    มาร่วมโศกเศร้าได้ไม่เกิน 7 วัน    ก็กลับไปใช้ชีวิตของตนเหมือนที่เป็นมา



อยู่มาจนพอจะเข้าใจวงจรชีวิตมนุษย์   อีกไม่นาน  เราก็คงต้องทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังเหมือนกัน



แม่น้ำแม่กลอง กำลังไหลเชี่ยวทีเดียว