กลอนไหลไปเรื่อยๆนะครับ ไม่เป็นวรรคบท แต่เป็นบทยาว
แต่งเองครับ ลองอ่านดูครับ ผิดพลาดขออภัย

(เกริ่น)

ทั่วสากล พิภพ บรรจบสิ้น
บนแผ่นดิน อันกว้างใหญ่ ไพศาลนี้
เกิดสงคราม ทั่วเขตคาม ผลาญชีวี
นับพันปี ทั้งปฐพี จารึกนาม
.......
.......
คมกระบี่หลบในฝักจมปลักหาย
แตรรบดังเคยกังวาลพลันมลาย
หน้าระรื่นชื่นสบายคลายทุกข์โศก
ดุจทั้งโลกใจฮึกเหิมเริ่มสุขสันต์

ทิ้งเมืองร้างทางเก่าแต่ปางบรรพ์
สมรภูมิอันเคยหลั่งเลือดน้ำตา
ห้วงเวลามิอาจนำกายกระพือ
เพียงชื่อแซ่ก้องระบือไปชั่วกาล

ใครเล่าสานแว่นแคว้นเป็นปึกแผ่น
ใครพังแก่นอาณาจักรมลายสิ้น
รุ่งเรืองฤาดับสูญสั้นเพียงลิ้น
จันทร์จูบดินกาลเวลาจักแปรตาม

พานพบกันแม้ห่างไกลสุดเขตขาม
จากลากันแม้นแสนใกล้ในชั่วยาม
วาสนาตามบุญกรรมนำมาพบ
เส้นบรรจบจากเมื่อใดใครเล่ารู้

วีรกรรมน่าสนใจไม่อดสู
ลองคิดดูฟ้ามิใช่ผู้ลิขิต
หากแม้นสู้สุดฝันยามชีวิต
ใยจึงต้องวิตกจิตเวลาตาย

น้ำฉางเจียงร่ำให้ย้อนความหมาย
ลำนำกรายใต้สมุทรลึกสุดจิต
ความกล้าหาญชาญชัยใครอุทิศ
แม้นน้อยนิดคนเล่าขานตำนานมา

บนนภาแห่งประวัติศาสตร์เหนือเวลา
ความกล้าหาญทั่วหล้าจักเฉิดฉาย
เรื่องที่เล่าผ่านมาแล้วมิผันกลาย
มีความหมายแล่นโลดไปในเสรี


ดัดแปลงมาจากเพลงจบสามก๊ก version ยุค 90 ครับ