๑ หากแผ่นดินสิ้นกวีศรีปราชญ์
ภูตผีร้ายฉกาจจักเหิมหื่น
วิปโยคย้อมฟ้าทั่วแผ่นพื้น
ยินเสียงโศกสะอื้นอึงโลกา ๚

๒ อนธการครอบคุ้งรุ้งชาดฉาน
อึ่งสนานห้อยโหนโจนเวหา
เขียดตะปาดร่ายฟ้อนร่อนเมฆา
แย้กิ้งก่าร่าเริงเวิ้งไกวัล ๚

๓ ดาริการ่วงหล่นบนภูคูถ
เหมหงส์ชื่นชลมูตรเมินสวรรค์
นภดลร้างศรีสุรีย์จันทร์
พิภพพลันบังเกิดทุพภิกขภัย ๚

๔ อุบัติกาลโศกีกลียุค
ราษฎรเจ่าจุกปานบอดใบ้
จัณฑาลหาญหยามหลู่ภูวไนย
ขุนนางไพร่เข่นฆ่ายื้ออาจม ๚

๕ กาขาวปล้นสินหล้าโกลาหล
เดียรถีย์แฝงตนในอาศรม
ผุดลัทธิอวิชชาโลกานิยม
บัวในตมขรมเขื่องเรื่องนิพพาน ๚

๖ หากแผ่นดินสิ้นกวีศรีปราชญ์
นรชาติจักมอดไหม้ในสังสาร
ปวดร้าวแสนสาหัสชั่วกาลนาน
กว่ายุคพระศรีอารย์...จักเวียนมา ๚ะ๛