สวัสดีค่ะ ขอแทนตัวเองว่าหนูนะคะ ตอนนี้หนูอายุ 13 ปีเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งนึงในภูเก็ต เริ่มต้นตั้งแต่แรกเลยนะคะตอนที่อยู่ประถมโดยส่วนตัวไม่ใช่คนเรียนเก่งมาตั้งแต่แรกแต่ด้วยความที่อยากเข้าโรงเรียนนั้นมากๆเลยตั้งใจเรียนมาโดยตลอดจนพอมาป.6ก็ไปเรียนพิเศษเพิ่มเพราะอยากติดมากๆ ปกติเป็นคนขี้เกียจค่ะแล้วตัวหนูเองชอบเกาหลีมากๆค่ะ ก็มีความฝันที่อยากเป็นศิลปินเกาหลีค่ะ ทำให้ทะเลาะกับคนที่บ้านบ่อยมากกกกกกก จนความรู้สึกติดลบอยากตายมากค่ะตอนนั้นร้องไห้บ่อยมากค่ะอยู่โรงเรียนเฮฮามีความสุขกลับบ้านมาร้องไห้ตลอดค่ะหนูก็เลยแบบถ้าติดโรงเรียนนี้จะเข้าชมรม to be number oneจะทำให้ท่านเห็นว่าหนูน่ะเป็นได้(ถึงเป็นได้ท่านก็คงไม่มีเงินส่งหนูเพราะบ้านหนูจน)ก็ตั้งใจเรียนมากค่ะอ่านหนังสือบ้าคลั่งเรียนพิเศษทุกวันปิดเทอมแล้วก็ไปค่ะ 2-4 เดือนก่อนสอบคือตั้งใจมากค่ะแล้วก็มีเปิดรับสมัครรอบแรกเป็นห้องsmte  ค่ะเราก็ไปสมัครเพราะอยากรู้แนวข้อสอบค่ะพอถึงวันสอบยากมากค่ะเพราะไม่เก่งด้านนี้พอวันประกาศใช่ค่ะ ไม่ติดแต่หนูไม่เสียใจเลยเพราะอะไรที่หนูไม่พยายามแล้วไม่ได้ก็จะไม่เสียใจค่ะ(หนูไม่ได้ตั้งใจอยากติดห้องนี้ค่ะเลยไม่เสียใจ)ทีนี้เปิดรับรอบสองค่ะห้องทั่วไปหนูก็เริ่มลังเลแล้วค่ะเพราะโรงเรียนประถมหนูมีโควต้าค่ะไปอีกโรงเรียนนึงซึ่งก็มีชื่อเสียงเหมือนกันค่ะแต่ไม่มีใครเอาหนูก็เริ่มเครียดเพราะกลัวสอบไม่ติดแม่ก็ให้กำลังใจหนูค่ะ ก่อนสอบก็อ่านหนังสือ(อ่านไม่มากเพราะเป็นคนติดทรศ.วันนึงเล่นทั้งวันค่ะแทบไม่วางเลยอยากเลิกค่ะ แต่ทำไม่ได้)ก็ฟังเพลงค่ะ so far awayของชูก้าฟังแล้วก็ร้องไห้ค่ะจนถึงวันสอบก็ทำแบบเต็มที่ค่ะแต่พอมาวิชาคณิตตายคาห้องเลยค่ะยากมากเกือบร้องไห้ค่ะทำไม่ได้เลยก็นึกถึงหน้าแม่ตลอดตัวสั่นไปหมดเครียดมากค่ะแต่ก็ทำข้อที่ทำได้ไปก่อนสรุปคือทำได้ 15 อีก 25 ข้อเดาค่ะพอออกมาจากห้องสอบเพื่อนที่มาด้วยกัน(รร.หนูมาแค่5คนเองค่ะ)ก็พูดว่าข้อนี้ตอบนี้แล้วคือเฟลค่ะไม่ตรงสักข้อเลยค่ะ กลับมาถึงบ้านโล่งเลยนอนร้องไห้ด้วยค่ะคิดมากมากๆ
จนถึง1วันก่อนประกาศผลหนูก็สร้างภาพไว้เยอะมากค่ะว่าเพื่อนหูและหนูติดทุกคนมีความสุขที่โรงเรียนใหม่เมื่อประมาณตี2ครูส่งภาพมาแสดงความยินดีค่ะหนูก็งงมากแล้วพออ่านหัวข้อก็พบว่าหนูสอบติดหนูดีใจลั่นห้องเลยค่ะพ่อกับแม่ก็ตกใจคิดว่าหนูเป็นอะไร แล้วเพื่อนในห้องก็ถามว่าเพื่อนอีก4คนติดรึเปล่าปรากฏว่าไม่ติดค่ะ เสียใจมากค่ะพอหนูติดป้าข้างบ้านก็หน้าเสียไปตามๆกันค่ะ แต่พอหนูได้เข้ามาเรียนไม่มีอะไรที่เป็นไปตามที่คิดค่ะ มีชมรมto be number oneแต่หนูไม่รู้จักใครเลยทำให้หนูไม่กล้าเข้าไปบอกพี่เค้าว่าหนูอยากเข้ามากๆนั้นแหละค่ะความไม่กล้าทำให้หนูยังไม่ได้ทำมันเลย ทีนี้ก็ลองเต้นให้เพื่อนดูเพื่อนก็บอกเหมือนหนอนเต้น จุดเปลี่ยนเลยค่ะปิดกั้นทุกอย่างไม่ติ่งเกาหลี เลิกเต้น เลิกทุกอย่างค่ะพอเรียนตอนแรกเริ่มมาดีมากๆค่ะครูชมตลอด แต่พอนานๆไปหนูเริ่มมีความคิดที่ว่าเราอยากเป็นอะไร? เรียนไปแล้วเราจะไปทำอะไร? แล้วติดทรศ.มากค่ะหลายครั้งที่โกรธตัวเองน้อยใจว่าทำไมติดทรศ.แบบนี้ แล้วมันทำให้ทุกอย่างพังค่ะ หนูกลายเป็นคนขี้เกียจ ไม่มีเป้าหมาย ติดทรศ. ไม่คบหาเพื่อนอยู่คนเดียว หลายครั้งที่อยากย้ายไปหาเพื่อนเก่า แต่เค้าก็บอกหนูว่าม.4จะมาต่อหนูไม่ต้องย้ายมาหลอกเดี๋ยวเค้าจะมาหาหนูเอง เค้าพยายามปลอบหนูทุกอย่างถึงหนูจะตอบไปว่า โอเค แต่จริงๆไม่โอเคเลย แม่อยากให้เป็นหมอ พ่อบอกอยากเป็นอยากเรียนอะไรก็ได้ขอแค่เลี้ยงพ่อแม่ได้และเป็นคนดีก็พอ พอหนูบอกว่าอยากเรียนเยอรมันโดนด่าเละ บอกว่าเรียนไปก็เอาไปต่อยอดไม่ได้ เรียนจีน ญี่ปุ่นยังดีกว่า ด่าสารพัดค่ะ สรุปคือทุกคนปิดกั้นหนูจากญาติจากพ่อแม่ จนตอนนี้ยังสับสนค่ะ ม.2เค้ามีให้เลือกแผนการเรียนหนูก็ยังไม่ได้คิด เรียนไปอย่างไร้จุดหมาย หนูรู้สึกตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวโทษตัวเองสารพัดค่ะที่ทำไมไม่ทำตามพ่อกับแม่ จากที่ถูกทุกคนปิดกั้นกลายเป็นปิดกั้นตัวเองไปด้วยค่ะ เครียดค่ะ คิดมากจนบางทีก็มองว่าโลกไม่น่าอยู่ หนูควรแก้ปัญหายังไงดีคะ?