สวัสดีครับ
ผมอยากปรึกษาตามหัวข้อกระทู้เลยครับ ขณะนี้ผมอยู่ม.3 ผมชื่อC(นามสมมุติ) เเฟนผมชื่อP(นามสมมุติ)ผมทราบดีว่าการมีความรักในวัยเรียนไม่เหมาะสมเเต่วัยรุ่นกับเรื่องความรักห้ามไม่ได้หรอกครับ
....เกริ่นก่อนว่าปัจจุบันนี้ผมเเละPพึ่งกลับมาคบกันได้1เดือนกว่าๆ ผมอยากจะถามทุกคนหรือช่วยเเชร์ประสบการณ์ความรักว่าเป็นเหมือนผมไหมเเละเเก้ไขอย่างไรดี
(ท่านอยากรู้ใช่ไหมทำไมผมจึงเกริ่นเรื่องเช่นนี้งั้นไปย้อนดูเรื่องราวความรักของผมในวัยเรียนได้เลยครับ!!)
เข้าเรื่องเลย...
ย้อนไปเมื่อ1ปีก่อน..
ผมเเอบชอบPมาได้หลายเดือนเเละเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับผม(สมมุติไว้ว่าผมอยู่ห้อง4) ผมเลยตัดสินใจไปคุยกับเธอ หลังจากคุยหลายสัปดาห์ผมเลยตัดสินใจขอเธอเป็นเเฟน ปัญหาเเรก...คือด้วยความที่มีความรักย่อมหึงหวง+กับผมมีรักเเรก.. ผมในตอนนั้นยังเด็กเกินกว่าจะรู้จักความรักจึงหึงหวงเป็นธรรมดา หวงมากถึงมากที่สุด ผมในตอนนั้นไม่คิดถึงความรู้สึกเธอเลย จนสุดท้ายไปได้เเค่2เดือนก็ต้องเลิกกัน เหตุผลเพราะเธออึดอัดเเละลำบากใจ ผมในตอนนั้นไม่เข้าใจเหตุผลของเธอเลย เเต่ตอนนี้ผมเข้าใจเเละสงสารเธอมากที่ผมทำตัวงี่เง่า(เเต่ปัจจุบันผมก็ยังอยู่ห้องเรียนเดียวกับเธอครับ) หลังจากเลิกกันไปได้ 5-6เดือนต่อมาผมก็โตขึ้นมาอีกอย่างก้าวกระโดดรู้จักความรักมากขึ้น รู้จักใส่ใจความรู้สึกคนรอบข้างเเต่สิ่งเดียวที่ผมเเก้ไม่หายคือการเผื่อใจครับ การไม่เผื่อใจให้ตัวเอง รักใครทุ่มเเบบไม่ลืมหูลืมตา เเละผมได้นิสัยขี้น้อยใจเเละคิดมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆมาเเทนนิสัยขี้หึงหวงของผมเมื่อตอนคบกับเธอใหม่ๆนั่นเองครับ ผมก็พยายามปรับตัวมานานที่จะนำนิสัยเหล่านี้ให้หายไปเเต่มันก็ไม่สำเร็จสักที ในวันสงกรานต์ผมเเละเธอก็ได้คุยกันเปิดใจในเรื่องต่างๆที่อยากเล่าให้กันเเละกันฟังความในใจมากมายเเละก็กลับมาคบกันอีกรอบเเต่ไม่นานก็เลิก(ความรู้สึกผู้อ่าน ณ ตอนนี้คือ..นี่เลิกอีกเเล้วหรอ=.=)ใช่ครับ เลิกด้วยเหตุผลอะไรอ่านไปเรื่อยๆเลยครับ อิอิ เเละเมื่อไม่นานมานี้เองเป็นวันครบรอบ1ปี(สมุมติว่าผมคบกับเธอ 28กรกฎาคม60ก็คือเมื่อ28กรกฎาคม61ก็ครบ1ปีพอดี.. อย่างนี้ก็ได้หรอ) ผมกับเธอก็คุยกันถึงเรื่องนี้ เเละเธอได้เอ่ยถามผมว่า กลับไปคบกันไหม ตลอดมาผมขอพูดไว้เลยว่า ผมลืมเธอไม่ลงเลย (จะลืมได้ไงล่ะครับเจอกันทุกวันเวลาไปโรงเรียน555+) เเต่ถึงไม่เจอกันก็ลืมไม่ลงครับ เหมือนผมโดนเสกคาถาอาคมเเบบลุ่มหลงเลย(เว่อร์เกินไปละ..😅) ผมก็ตอบตกลงเเละนับ ณ ปัจจุบันผมก็ยังคบกับเธอ เเต่ปัญหาของผมที่จะมาถามวันนี้คือ ทุกท่านมีความรักที่คล้ายคลึงกับผมไหม เเละปัญหาจากใจผมที่อยากถามคือ ผมจะเเก้นิสัยที่ขี้น้อยใจคิดเล็กคิดน้อยอย่างไร เพราะขอบอกท่านผู้อ่านว่าผมรู้สึกน้อยใจในบางเรื่องเนื่องจากเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเช่น เวลาอ่านไม่ตอบก็คิดว่าคุยกับใครไหม เมื่อก่อนผมเเละธอเคยเเลกรหัสเฟสกันเเละเปิดเจอสิ่งที่ไม่ควรรู้เข้า(ในบางเเชทคุยกันราวกับเกินกว่าคำว่าเพื่อน) นั่นก็เป็นเหตุผลนึงที่ผมเริ่มคิดเล็กคิดน้อย ถึงเเม้ตอนนี้ผมจะเริ่มไม่คิดเล็กคิดน้อยลงบ้างเเล้ว เเต่มันก็ไม่หายไปซะทีเดียว เเต่ตอนนี้ทุกอย่างปกติดีครับ ยังรักกันดี เเต่ผมก็วางใจไม่ได้เลย (ณ.. จุดนี้ผมอาจจะกลายเป็นที่ครหาของท่านผู้อ่านเเล้วว่า อ้าว เเล้วให้อ่านเสียนานสุดท้ายก็บอกปกติดี เเล้วจะให้อ่านทำไม?) เรื่องมันต่อจากนี้เป็นช่วงคลายน์เเมทต์ครับ คือย้อนกลับไปเมื่อตอนสงกรานต์ที่ผมเล่าไปว่าเลิกกันอีกรอบ มีเพื่อนผมคนหนึ่งชื่อN(นามสมมุติ) เจ้าNมันอยู่ห้อง3เเละผมอยู่ห้อง4 เเฟนของNอยู่ห้องเดียวกับผมเเละสุดท้ายทั้งสองก็เลิกกันเเต่ไม่ทันไรเจ้าNเนี่ย มันก็มาคุยกับเเฟนผม(ถึงขั้นเพื่อนสนิทถูกใจชอบคอกันเลย) เเละก็ถามผมว่า นี่ ถ้าเราขอเป็นP เป็นเเฟนนายจะให้เราไหม เราไปคุยกับPมาเเล้ว เรารอเเค่Pตอบตกลงเเละให้ผมยอมรับให้NคบกับP เเต่ท่านผู้อ่านลองนึกภาพ ถ้าเพื่อนเรามาขอเเฟนเราคบเนีย คุณจะยอมไหม ใช่ครับ ไม่ยอมอยู่เเล้วเเละผมก็ตัดเพื่อนกับเจ้าNทันที เหตุผลอาจดูไร้สาระ เเต่ผมไม่อาจให้เเฟนผมไปคบกับNได้ เนื่องจากพอNเลิกกับเเฟน ก็ไปคุยกับคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ไปขอคบรุ่นน้องไม่นานก็เลิก จากนั้นก็คุยไปทั่ว ไม่จริงจังกับใครสักคน เเละผมได้ไปคุยกับP ผมให้Pเลือกระหว่างผมกับN เเต่P ไม่เลือกเเละได้ตัดขาดไม่ให้ทั้งผมทั้งN ยุ่งกับเธออีก จากนั้น3เดือนต่อมาก็ถึงวันครบรอบของผมที่กล่าวไปข้างต้น
ผมจึงกังวลว่าทุกอย่างจะซ้ำรอบอีกหรือไม่ โปรดให้คำเเนนำผมที เเละท่านเจอเหตุการณ์ความรักเเบบไหนที่ผิดปกติมาเเชร์กันครับ
อยากปรึกษาความรักของผมในวัยเรียน
ผมอยากปรึกษาตามหัวข้อกระทู้เลยครับ ขณะนี้ผมอยู่ม.3 ผมชื่อC(นามสมมุติ) เเฟนผมชื่อP(นามสมมุติ)ผมทราบดีว่าการมีความรักในวัยเรียนไม่เหมาะสมเเต่วัยรุ่นกับเรื่องความรักห้ามไม่ได้หรอกครับ
....เกริ่นก่อนว่าปัจจุบันนี้ผมเเละPพึ่งกลับมาคบกันได้1เดือนกว่าๆ ผมอยากจะถามทุกคนหรือช่วยเเชร์ประสบการณ์ความรักว่าเป็นเหมือนผมไหมเเละเเก้ไขอย่างไรดี
(ท่านอยากรู้ใช่ไหมทำไมผมจึงเกริ่นเรื่องเช่นนี้งั้นไปย้อนดูเรื่องราวความรักของผมในวัยเรียนได้เลยครับ!!)
เข้าเรื่องเลย...
ย้อนไปเมื่อ1ปีก่อน..
ผมเเอบชอบPมาได้หลายเดือนเเละเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับผม(สมมุติไว้ว่าผมอยู่ห้อง4) ผมเลยตัดสินใจไปคุยกับเธอ หลังจากคุยหลายสัปดาห์ผมเลยตัดสินใจขอเธอเป็นเเฟน ปัญหาเเรก...คือด้วยความที่มีความรักย่อมหึงหวง+กับผมมีรักเเรก.. ผมในตอนนั้นยังเด็กเกินกว่าจะรู้จักความรักจึงหึงหวงเป็นธรรมดา หวงมากถึงมากที่สุด ผมในตอนนั้นไม่คิดถึงความรู้สึกเธอเลย จนสุดท้ายไปได้เเค่2เดือนก็ต้องเลิกกัน เหตุผลเพราะเธออึดอัดเเละลำบากใจ ผมในตอนนั้นไม่เข้าใจเหตุผลของเธอเลย เเต่ตอนนี้ผมเข้าใจเเละสงสารเธอมากที่ผมทำตัวงี่เง่า(เเต่ปัจจุบันผมก็ยังอยู่ห้องเรียนเดียวกับเธอครับ) หลังจากเลิกกันไปได้ 5-6เดือนต่อมาผมก็โตขึ้นมาอีกอย่างก้าวกระโดดรู้จักความรักมากขึ้น รู้จักใส่ใจความรู้สึกคนรอบข้างเเต่สิ่งเดียวที่ผมเเก้ไม่หายคือการเผื่อใจครับ การไม่เผื่อใจให้ตัวเอง รักใครทุ่มเเบบไม่ลืมหูลืมตา เเละผมได้นิสัยขี้น้อยใจเเละคิดมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆมาเเทนนิสัยขี้หึงหวงของผมเมื่อตอนคบกับเธอใหม่ๆนั่นเองครับ ผมก็พยายามปรับตัวมานานที่จะนำนิสัยเหล่านี้ให้หายไปเเต่มันก็ไม่สำเร็จสักที ในวันสงกรานต์ผมเเละเธอก็ได้คุยกันเปิดใจในเรื่องต่างๆที่อยากเล่าให้กันเเละกันฟังความในใจมากมายเเละก็กลับมาคบกันอีกรอบเเต่ไม่นานก็เลิก(ความรู้สึกผู้อ่าน ณ ตอนนี้คือ..นี่เลิกอีกเเล้วหรอ=.=)ใช่ครับ เลิกด้วยเหตุผลอะไรอ่านไปเรื่อยๆเลยครับ อิอิ เเละเมื่อไม่นานมานี้เองเป็นวันครบรอบ1ปี(สมุมติว่าผมคบกับเธอ 28กรกฎาคม60ก็คือเมื่อ28กรกฎาคม61ก็ครบ1ปีพอดี.. อย่างนี้ก็ได้หรอ) ผมกับเธอก็คุยกันถึงเรื่องนี้ เเละเธอได้เอ่ยถามผมว่า กลับไปคบกันไหม ตลอดมาผมขอพูดไว้เลยว่า ผมลืมเธอไม่ลงเลย (จะลืมได้ไงล่ะครับเจอกันทุกวันเวลาไปโรงเรียน555+) เเต่ถึงไม่เจอกันก็ลืมไม่ลงครับ เหมือนผมโดนเสกคาถาอาคมเเบบลุ่มหลงเลย(เว่อร์เกินไปละ..😅) ผมก็ตอบตกลงเเละนับ ณ ปัจจุบันผมก็ยังคบกับเธอ เเต่ปัญหาของผมที่จะมาถามวันนี้คือ ทุกท่านมีความรักที่คล้ายคลึงกับผมไหม เเละปัญหาจากใจผมที่อยากถามคือ ผมจะเเก้นิสัยที่ขี้น้อยใจคิดเล็กคิดน้อยอย่างไร เพราะขอบอกท่านผู้อ่านว่าผมรู้สึกน้อยใจในบางเรื่องเนื่องจากเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเช่น เวลาอ่านไม่ตอบก็คิดว่าคุยกับใครไหม เมื่อก่อนผมเเละธอเคยเเลกรหัสเฟสกันเเละเปิดเจอสิ่งที่ไม่ควรรู้เข้า(ในบางเเชทคุยกันราวกับเกินกว่าคำว่าเพื่อน) นั่นก็เป็นเหตุผลนึงที่ผมเริ่มคิดเล็กคิดน้อย ถึงเเม้ตอนนี้ผมจะเริ่มไม่คิดเล็กคิดน้อยลงบ้างเเล้ว เเต่มันก็ไม่หายไปซะทีเดียว เเต่ตอนนี้ทุกอย่างปกติดีครับ ยังรักกันดี เเต่ผมก็วางใจไม่ได้เลย (ณ.. จุดนี้ผมอาจจะกลายเป็นที่ครหาของท่านผู้อ่านเเล้วว่า อ้าว เเล้วให้อ่านเสียนานสุดท้ายก็บอกปกติดี เเล้วจะให้อ่านทำไม?) เรื่องมันต่อจากนี้เป็นช่วงคลายน์เเมทต์ครับ คือย้อนกลับไปเมื่อตอนสงกรานต์ที่ผมเล่าไปว่าเลิกกันอีกรอบ มีเพื่อนผมคนหนึ่งชื่อN(นามสมมุติ) เจ้าNมันอยู่ห้อง3เเละผมอยู่ห้อง4 เเฟนของNอยู่ห้องเดียวกับผมเเละสุดท้ายทั้งสองก็เลิกกันเเต่ไม่ทันไรเจ้าNเนี่ย มันก็มาคุยกับเเฟนผม(ถึงขั้นเพื่อนสนิทถูกใจชอบคอกันเลย) เเละก็ถามผมว่า นี่ ถ้าเราขอเป็นP เป็นเเฟนนายจะให้เราไหม เราไปคุยกับPมาเเล้ว เรารอเเค่Pตอบตกลงเเละให้ผมยอมรับให้NคบกับP เเต่ท่านผู้อ่านลองนึกภาพ ถ้าเพื่อนเรามาขอเเฟนเราคบเนีย คุณจะยอมไหม ใช่ครับ ไม่ยอมอยู่เเล้วเเละผมก็ตัดเพื่อนกับเจ้าNทันที เหตุผลอาจดูไร้สาระ เเต่ผมไม่อาจให้เเฟนผมไปคบกับNได้ เนื่องจากพอNเลิกกับเเฟน ก็ไปคุยกับคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ไปขอคบรุ่นน้องไม่นานก็เลิก จากนั้นก็คุยไปทั่ว ไม่จริงจังกับใครสักคน เเละผมได้ไปคุยกับP ผมให้Pเลือกระหว่างผมกับN เเต่P ไม่เลือกเเละได้ตัดขาดไม่ให้ทั้งผมทั้งN ยุ่งกับเธออีก จากนั้น3เดือนต่อมาก็ถึงวันครบรอบของผมที่กล่าวไปข้างต้น
ผมจึงกังวลว่าทุกอย่างจะซ้ำรอบอีกหรือไม่ โปรดให้คำเเนนำผมที เเละท่านเจอเหตุการณ์ความรักเเบบไหนที่ผิดปกติมาเเชร์กันครับ