สวัสดีคะ เราเป็นลูกคนเดียวนะค่ะแต่รู้สึกเหมือนแม่ไม่รักเลย เรื่องเกิดเมื่อตอนเย็นวันนี้คะ คือเรากลับมาจากร.รแล้วไปที่ทำงานแม่เพื่อจะเอารถกลับบ้านแล้วหกโมงค่อยกลับมารับแม่ ตอนกลับเราก็ห้อยทุเรียนกลับบ้านมาด้วย(ทุเรียนไม่ได้ใสถุงแต่เอาเชือกฟางมัดก้านทั้งสามลูก)เราขี่รถไปถึงหน้าร้านขายมันเดือยทุเรียนหล่น  แม่ค้าก็พากันดีใจยิ้มแย้มหัวเราะอยากกินทุเรียนออกไปทางแซวๆนิดนึง

เข้าเรื่องละนะ

เรากลับมารับแม่ตอนหกโมงเลยจะเล่าเรื่องทุเรียนหล่นให้แม่ฟังหวังว่าจะเป็นเรื่องตลกๆเฉยๆ โดย เล่าว่าเราเอาทุเรียนเกี่ยวที่ตะขอรถแกบอกว่าทำไมไม่วางเราก็บอกไม่รู้รีบ แล้วแกก็พูดว่า"โง่" โง่ โง่ ก็มันโง่ แทนที่กูจะได้กินดีๆ  เราก็ไม่เข้าใจว่าเอ้าแค่นี้ต้องขนาดนี้เลยหรอ แกพูดคำว่าโง่ทั้งย้ำและพูดดัง แล้วเราก็ไม่เข้าใจเราเลยถามว่าแล้วทำไมต้องพูดย้ำอะ แกก็พูดอย่ามาปากเก่ง เราก็เถียงไปอีกว่าก่อนจะฉลาดก็ต้องโง่ก่อนมั้ย ก็ทะเลาะกันยกใหญ่แม่บอกถ้าไม่เงียบจะจอดรถตบนี่แหละ

เราโดนบ่อยมากนับครั่งได้ที่แม่พูดกับเราดีๆส่วนมากจะกูๆ เราอยู่กับพ่อเลี้ยงเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรนะเขาไม่ได้มาลุ่มล่ามอะไรมาก แต่...

อีกอย่างที่สังเกตุเห็นคือ ถ้าแม่มีแฟนเมื่อไหร่เราจะไม่มีค่าเลยแบบพูดกับลุงดีมาก ยกตัวอย่างนะวันไหนที่ลุงมากับข้าวเต็มโต๊ะอยากกินไรลุงได้กิน พอลุงไม่อยู่อะหรอหากินเองไปดิ

เหมือนแม่ไม่เคยให้กำลังใจเลยมีแต่ตอกย้ำบางทีไอคำตอกย้ำหรือดูถูกอะขอให้เป็นคนอื่นได้มัยที่พูดแล้วพูดอต่ละที่โครตจะแทงใจดำเลย ขอเป็นแม่ได้มั้ยอะที่ให้กำลังใจไม่ใช่ตอกย้ำ

แม่เราไม่เคยมางานร.ร ไม่เคยมารับเกรด เราทำเรื่องสมัครเรียนเอง เว้นแต่แกให้ตังเรา ทุกความสำเร็จของเราไม่เคยมีแม่มาคอยดีใจ ไม่มีคำว่าดีแล้วลูกไม่มีคำชมทั้งสิ้น วันไหนเราทำดีก็เฉยๆเกรดเราเพิ่มเอาไปให้แม่ดูก็"อืม" พอเกรดตกนี่ทับถมยาวเลย

เราไม่ได้ไม่รักแม่นะแค่อยากให้แม่รักเราบ้างอะ