โตแล้วนะครับ จะอายุ20ปีแล้วนะครับ
แต่นิสัยเป็นเด็กๆไม่รู้จักโตไปเลยครับ จะแก้ยังไงดีครับ

1. ขี้โมโห ขี้น้อยใจ เศร้าใจ เอาแต่ใจครับ ใครพูดอะไรไม่ถูกใจก็โมโห เถียง ไม่ค่อยยอมรับความจริงเท่าไหร่ครับ แล้วก็บ่นพรึมพรำ
และบางทีก็ไม่พูด แต่น้อยใจมากๆครับ เสียใจ อยากจะร้องไห้มากครับ บางทีก็หน้าหงอยทั้งวันเลยครับ
จะเพื่อน จะครู จะพ่อแม่ ญาติๆ ถ้าเราโดนบ่น ไม่ถึงกับบ่นหลอกครับ แค่พูดเล็กน้อยหรือปฏิเสธ เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ
ก็จะเริ่มน้อยใจเสียใจแล้วครับ   อยากให้คนมาง้อครับ รู้สึกว่าถ้าง้อแล้วจะหายงอนอะครับ เวลาโมโหในใจก็อยากจะโยน
อยากจะเขวี้ยงทุกอย่างที่เห็นครับ แต่จริงๆไม่กล้าโยนหรือเขวี้ยงครับ กลัวมันเจ็บหรือร้องไห้เพราะมันยังไม่ได้ทำเราก่อนครับ
และถ้าเราเถียงหรือทะเลาะกับอีกฝ่าย เราก็จะพูดหมดครับ ไม่มีความลับในใจ เพราะเก็บไว้แล้วมันรู้สึกอึดอัดมากครับ
และบ่นต่อหน้าครับ ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยลับหลังเพราะลับหลังแล้วมันก็อึดอัดไม่หายเลยครับ บ่นกลางแจ้งกลางผู้คนครับ
อยู่ตรงไหนบ่นตรงนั้นถ้าเป็นเพื่อนๆส่วนใหญ่เอาเราไปนินทาแล้วมีคนมาบอกครับ

2. ไม่ค่อยมีเพื่อนครับ ตอนอยู่คนเดียวอยากจะมีเพื่อนแบบนู้นแบบนี้ เข้าโรงเรียนใหม่ สังคมใหม่
ก็ไม่กล้าหาเพื่อนครับ กลัวครับ ระแวงครับ กลัวว่าเพื่อนจะไม่ชอบเรา กลัวทำไม่ถูกใจเพื่อน ก็จะรอให้เพื่อนมาทักก่อนครับ
พอเพื่อนเดินมาคุยด้วย ก็คิดมากอีกครับ กลัวว่าคุยแล้วจะเป็นแบบนู้นแบบนี้ กลัวว่าเพื่อนมองไม่ดีครับ
จะไม่ค่อยกล้ากินข้าวกับเพื่อน ไม่กล้าเดินกับเพื่อนครับ เพราะว่ากลัวว่ามันจะต้องไม่ดีแบบนั้นแบบนี้ครับ
เหมือนกลายเป็นว่าไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยครับ และจะแคร์เพื่อนมากๆครับ ใครที่เคยทักเราแล้วไม่ทัก ไม่คุย
เราจะคิดมากครับ กลัวว่าจะคิดว่าเราไม่ชอบเขา เลยไม่คุยด้วย คือแคร์เพื่อนมากครับ
ไม่รู้ว่าแคร์หรือป่าวแต่เพื่อนคนเดิมๆจะชอบบอกเราว่าอย่าแคร์เพื่อนมากไป ให้ปล่อยบ้าง
แต่แคร์ไม่แคร์ ตอนท้ายๆเพื่อนก็หนีหายหมดครับ ก็ต้องมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม บางทีก็เอาของเล่นมาเป็นเพื่อนครับ

3. เล่นคนเดียวครับ จะเวลาอยู่คนเดียว หรือก่อนนอน ก็จะเล่นต่อสู้คนเดียวครับ มีพลังบ้าๆบอๆอีกครับ
เหมือนในหนังเลยอะครับ55555  เวลาเล่นแล้วมันรู้สึกสนุกดีอะครับ ยังไงไม่รู้อะครับ
เวลาไปต่างจังหวัดก็จะชอบไปเล่นกับเด็กๆอะครับ ป.2 อนุบาล3 แบบนี้อะครับ
แต่ผมไม่ได้เล่นคนเดียวกลางถนนนะครับ เล่นแต่ในบ้านครับ อยู่ตรงไหนก็เล่นตรงนั้นครับ ทั่วบ้านหมด

4. ขี้กลัวครับ ตกใจง่ายครับ มโนเก่งครับ เช่น ผมว่ายน้ำไม่เป็น ผมจะต้องอยู่ห่างจากสระน้ำให้มากครับ
เพราะกลัวว่าถ้าอยู่ใกล้น้ำ อาจจะเผลอสดุดขาตัวเองจมน้ำตาย หรือคนอื่นชนครับ น้ำแค่ 0.5 เมตร
หรืออยู่ที่สูง มองลงมา ก็กลัวว่าถ้าอยู่สูง หรืออยู่ใกล้ที่สูง อาจจะทำอะไรพลาดหรือลื่นตกลงมาแบบไม่ได้ตั้งใจได้ครับ

5. ตื่นเต้นง่ายครับ เห็นอะไรก็ตื่นเต้น ตื่นเต้นคนเดียวไม่พอ ต้องรีบไปบอกทุกๆคนให้รู้ว่ามันน่าสนใจมาก
หรือแปลกประหลาดมากครับ จะเรื่องเล็กเรื่องน้อยก็บอกครับ เขาจะได้ดีใจแบบเรา เก็บไว้แล้วกลัวคนอื่นไม่รู้ครับ
เพื่อนๆห้องท้ายๆจะล้อเราว่าเอ๋อครับ เพราะเห็นเราอยู่กับเพื่อนที่โดนล้อว่าบ้าครับ แต่ถ้าเป็นเพื่อนห้องหน้าๆแรกๆ
ก็จะพูดดีกับเรา เล่นกับเรา แล้วเวลาเรียกชื่อ ก็เรียกว่า เพื่อนแล้วตามด้วยชื่อเล่นเรา

5. กลัวสัตว์ตัวเล็กหรือสิ่งของของเราเจ็บครับ เช่น ที่นอนครับ ต้องเอาผ้าห่ม หมอน หมอนข้าง อยู่บนที่นอนครับ
จะไม่ให้ออกนอกเตียงครับ เพราะกลัวเสียใจ กลัวไม่มีเพื่อนครับเพราะที่นนคือบ้าน แล้วถ้ามีออกนอกเตียง ก็คือเหมือนอยู่นอกบ้านคนเดียวครับ
แล้วที่นอนก็จะเอาหมอน ผ้าห่ม อยู่หลายๆผืนครับ หมอน2ใบ ผ้าห่ม3ผืน แบบนี้อะครับ ถ้าอยู่ผืนเดียวจะไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยครับ
แล้วกลัวมันจะเหงา ร้องไห้ เหมือนผมอะครับ ถ้าหน้าหนาวก็ห่มผ้าให้หมอนข้าง กลัวมันเจ็บอีก ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีชีวิตครับ
ส่วนสัตว์ตัวเล็กก็สงสารครับ เวลาเราปวดท้องเข้าห้องน้ำ ถ้าเห็นสัตว์ตัวเล็กจะจมน้ำตาย หรือกำลังจะตาย ผมต้องทนและไปช่วยครับ
บางทีก็รอด ก็จะดีใจมาก บางทีพอช่วยแล้วมันก็ตายเพราะเรา เพราะมันตัวเล็กเกินไปครับมองไม่ค่อยเห็น เราก็เสียใจมากครับที่ฆ่ามันตาย
เพราะคิดว่า มันเจ็บจะตายแล้วเราไปฆ่ามันตาย มันก็จะร้องไห้หนักมากแน่ๆครับ ที่มันช่วยตัวเองไม่ได้และไม่มีใครเห็นใจมันแล้วไปฆ่ามันตายอีก
คิดแล้วมันจะต้องเสียใจแน่ๆครับเพราะว่ามันนิสัยดีมากๆไม่เคยทำใครก่อน แล้วเราไปทำมันทำไม จะปล่อยให้มันตายก็อดใจไม่ได้ครับทนไม่ได้
คือที่พื้นสกปรกมาก ก็ต้องทนช่วยอะครับ จนพวกมือเท้ามันมีตุ่มใสๆขึ้นเต็มเลยครับ แต่ตอนนี้สายตาน่าจะไม่ดีแล้วครับ
เดี๋ยวนี้เลยไม่ค่อยเห็นสัตว์ตัวเล็ก ตาไม่ดีเพื่อนเมื่อก่อนชอบมองพระอาทิตย์เพราะอยากรู้ว่าพระอาทิตย์กลมจริงหรือป่าวครับ

เพื่อนจะชอบมาขอเงินเราครับ ตั้งแต่ประถม1ยันมัธยม6เลยครับ ผมก็ให้ไปเรื่อยๆครับ ขอก็ให้ เพราะคิดว่าเพื่อนต้องไม่มีกลับบ้าน
แต่ไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองไม่มีเงินกินอาหารแล้ว คือเหมือนโง่มากอะครับ โดนเพื่อนหลอกขอเงินทุกๆวันแล้วก็ให้ทุกๆวัน
เราจะขี้ลืมบ่อยๆครับ เพื่อนบางคนบอกไม่มีเงิน แต่มีในธนาคารเยอะมากครับเพราะบางทีก็เผลอเปิดออกมาให้เห็น
แล้วทำเป็นนิ่งๆไม่พูดอะไร ผมก็ไม่ได้สนใจครับ เมื่อก่อนจะโทษตัวเอง แช่งตัวเองครับ เดี๋ยวนี้ชอบโทษทั้งตัวเองทั้งคนอื่นเลยครับ

ยาวไปนิดนึงนะครับเรื่องก็มีประมาณนี้ครับ คร่าวๆครับ ใครเคยเป็นแบบนี้ หรือมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้
มาบอกมาเตือนได้นะครับ บอกได้หมดครับ แต่ขอไม่แรงนะครับ อันนี้ที่พูดมาผมคิดว่าเหมือนโรคจิตจริงๆครับ
เพราะคงไม่มีใครเป็นแบบผมแน่ๆครับ  คนอื่นดูผมแกล้งทำนะครับเลยไม่ค่อยสนใจใส่ใจเท่าไหร่ครับ
แต่ผมไม่ได้แกล้งทำนะครับ มันเป็นของมันเองจริงๆครับ แต่ผมไม่ได้บอกใครครับ ไม่กล้าบอก
กลัวเขาไม่คบไม่ยุ่งด้วยครับ

อย่าด่าผมเลยนะครับ เพราะเพื่อนบางคนก็ชอบด่าผมครับ และที่ไม่บอกคนอื่นเพราะไม่อยากให้ใครมาด่าผมว่าเป็นคนบ้าครับ

ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ
มีอะไรเตือนได้นะครับ  ^ ^