ผมกับแฟนเราคบกันมาได้3ปีแล้วมันมีช่วงที่เราต้องห่างกันมากๆไม่ได้เจอกัน2-3เดือนก่อหน้านี้ตัวติดกันจนคนอื่นแซวว่าเป็นปาท่องโก๋เลย แล้วมาวันนี้เราต้องห่างกันซึ่งผมต้องไปบวชเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมกับแฟนทะเลาะกันบ่อยมาเพราะความไม่เข้าใจจากที่โทรคุยกันทุกวันแต่เพราะผมต้องเตรียมตัวที่จะศึกษาธรรม คือต้องบวช แต่แฟนผมก็เข้าใจและไม่ติดใจอะไรเลยแต่ก่อนที่ผมจะบวชเราทะเลาะกันหนักมากเพราะเกิดจากความเอาชนะของผมด้วยจนทำให้เขารู้สึกเบื่อผมไปเลยและตอนนั้นเป็นวันที่เราไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลยวันเต็มๆหลังที่ผมบวชและก็กลับมาคุยกันปกติแฟนเราก็พูดดีๆด้วยแต่เขาทำตัวแปลกๆเหมือนปิดบังอะไรเราอยู่แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะตอนนั้นเราเป็นพระ พอบวชเสร็จแล้วเรากะแฟนก็มีเวลาได้กลับมาคุยกันเรากับแฟนเข้าใจกันมากขึ้นเพราะความห่างมันทำให้เรารู้ว่ารู้สึกคิดถึงกันมากแค่ไหน แต่วันนั้นเองเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม และเป็นสิ่งที่ผมกลัวมาตลอด ผมสังเกตเห็นแฟนมาสักพักแล้วว่าเธอทำตัวแปลกๆ ผมพยายามเค้นเธอหลายรอบเพื่อให้เธอบอกความจริงสิ่งที่เธอเหมือนจะปิดเราไว้ แต่ในใจผมคิดอยู่แล้วว่าเธอทำผิดอะไรแน่ เธอสารภาพกับผมผ่านทางโทรศัพท์ว่าเธอไปมีอะไรกับคนอื่นมา ซึ่งเป็นคนที่ก่อนหน้านี้คนนั้นเดินเข้ามาในชีวิตเธอพยายามทำดีกับเธอเพราะว่าเขากับแฟนเราเรียนด้วยกันแต่แฟนเราก็บอกว่าคนนี้เข้ามาจีบแต่เราก็รับรู้และเราก็ห้ามแต่มันดันเป็นความรู้สึกที่แฟนเราบอกว่ารู้สึกหวั่นไหวตอนที่ผมกับแฟนทะเลาะกันแล้วเขาก็เข้ามาทำให้แฟนเราสบายใจ จนมาวันนี้เขาได้ไปมีอะไรกับผู้ชายคนนั้น แต่แฟนเราบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เธอบอกว่าเธอผิดไปแล้ว เธออยากขอโอกาส เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุดแทบกราบเรา เธอแสดงความเสียใจและรู้สึกผิดมากๆกับจริงๆ แต่ความรู้สึกของผมตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนหัวใจสลายมากๆ ผมช๊อคจนบอกอะไรไม่ถูก มันอยากร้องก็ร้องไม่ออก มันเสียใจที่สุดในชีวิตที่เคยรู้สึกผมรู้สึกเกลียดเธอแต่ผมก็รักเธอมากเหมือนกัน ผมอยากรู้ผมควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้และควรยอมรับมันยังไง