เราเห็นแก่ตัวไปไหมคะ เงินเดือนเราสองหมื่นนิดๆ หนี้สินที่เราต้องจ่ายในระยะเวลา1ปี คือเดือนละสองหมื่น นี่แค่หนี้นะ ยังมีค่าเทอมกับค่ารถโรงเรียนลูก(เรามีลูกติด)​ หนี้สินนี้มันเกิดจากการใช้ชีวิตผิดพลาดของเราเอง เราเคยไปทำงานที่สิงคโปร์​ งานในผับขอดริ้งลูกค้า กลับมามีเงินไม่รู้จักเก็บ ใช้ชีสิตประมาท คิดว่ายังหาได้อีก จนมาเจอแฟน พอมีแฟนเราก็หางานอื่นทำ ไม่ได้ไปอีก ชีวิตเหมือนจะมีทางเลือกนะ หึหึ ถามว่าเราอยากไปไหม ไม่เลยค่ะ เราไม่อยากเลิกกับแฟนเพราะเขาดีและรักเรามากๆ แต่ภาระเราตอนนี้มันเกินตัวเราแล้วจริงๆ คิดมากจนผมร่วง เป็นไมเกรน ต้องกู้นอกระบบมาใช้จ่ายบ้าง ยืมคนรอบข้างบ้าง ซึ่งเร่รู้ว่ามันไม่ดี แต่ก็คิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้นบ้าง แต่ตอนนี้มันตันไปหมดแล้วค่ะ เลยมีความคิด ถ้าเรากลับไปทำงานดริ้งเหมือนเดิม ตอนเรากลับไทยมา เราสามารถที่จะปลดหนี้ได้(เราไปแบบถือวีซ่าทำงานนะคะ)​ และจะยังมีเงินเหลือไว้ตั้งหลัก หรือทำทุนอย่างอื่นได้อีก แต่ที่แน่ๆมันแลกกับการที่จะต้องเสียแฟนคนนี้ไปด้วย

เราอยากฟังคำแนะนำของพี่ๆเพื่อนๆในนี้  เราควรจะไปเพื่ออนาคตตัวเองกับลูก(หรือมันเป็นข้ออ้างของเรา)​ หรือเราจะอยู่เคียงข้างคนที่เรารักต่อไป อดทนอยู่อีก1ปีให้หนี้ตรงนี้หมด แต่ภาระค่ากินค่าอยู่เรากลัวจะไปตกที่แฟน ซึ่งเราไม่ได้ต้องการให้เขามาลำบากเพราะเราด้วย พิมพ์​ไป สับสนไป ว่าเราเห็นแก่ตัวเองมากไปหรือเปล่า

ปล.กระทู้แรก พิมพ์ผิดพิมพ์ถูก เรียบเรียงข้อความวกวนยังไงต้องขออภัยด้วยนะ และก็ขอขอบคุณล่วงหน้า สำหรับทุกความคิดเห็น จะด่าจะว่า เราขอน้อมรับ เพราะเราไม่รู้​จะปรึกษาใครได้ พ่อแม่เราเสียหมดแล้ว และลูกเราก็ฝากพี่ดูแลให้ได้บ้างค่ะ