ปกติผมจะได้ยินว่านักเขียนมักจะมีอารมณ์ในการเขียน ในการแต่ผลงานเมื่ออยู่เงียบๆ ไปปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ ปลีกวิเวก ไม่สุงสิงกับใครเพื่อสร้างงานเขียนขึ้นมา แต่เวลาผมจะแต่งบทความ เรียงความ หรือบรรดา essay ผมกลับไม่มีสมาธิ ไม่มีไอเดียเลยเวลาอยู่เงียบๆ กลับกันถ้าได้คุยกับคนที่อยากคุย กับคนที่ไว้ใจ คุยเรื่อยเปื่อย กลับทำให้มีไอเดียพลุ่งพล่านเขียนได้เป็นสิบๆหน้าในเวลาไม่กี่ชั่วโมงซะงั้น

ทั้งๆที่ผมพยายามนั่งเขียนมาหลายวันหลายสัปดาห์เงียบๆ กลับเขียนได้ไม่ถึงย่อหน้าเลย ยิ่งเงียบ ยิ่งเหงา งานยิ่งไม่เดิน พอได้คุยได้บ่นกลับทำให้งานเดินได้ (และดีกว่าที่เขียนสะสมไว้ตอนเงียบๆซะอีก) ชนิดว่าที่เคยเขียนสะสมไว้ตอนเงียบๆทั้งหน้าลบทิ้งหมด เขียนใหม่ได้ดีกว่าเดิม มากกว่าเดิมอีก

แต่ปัญหาคือผมโดนส่งมาปลีกวิเวกนี่แหละครับ