เป็นกระทู้ที่เขียนเพื่อ ระบายความรู้สึก แล้วก็อยากถามคนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ว่าควรทำยังไง. โอกาสที่เค้าจะรอดกลับมาจริงๆ พอมีหวังมั้ย

แฟนประสบอุบัติเหตุ รถจักรยานยนต์เเหกโค้ง ประมาณตี1 ของวันที่ 22/07/2561

ซึ่งตัวเค้าเป็นคนซ้อน อาการสาหัส แต่คนขับไม่เป็นอะไรเลย ถึงมือหมอคือ หมดสติ มีอาการชักเกร็ง กัดลิ้น เลือดออกในสมอง หายใจเองไม่ได้ จึงส่งตัวไปรักษาโรงพยาบาลในเมือง
- วันแรก หายใจเองไม่ได้ ต้องใช่เครื่องช่วยและยากระตุ้น ชีพจรอัตราการเต้นของหัวใจปกติ ความดันปกติ แต่ไม่ฟื้น หมอบอกว่าร่างกายไม่มีการตอบสนอง แต่มีการขยับนิ้วมือ นิ้วเท้า พูดอะไรไปเค้าจะน้ำตาไหล หมอบอก โอกาสรอด 50/50
- วันที่สอง หายใจเองยังไม่ได้ ชีพจร ความดันปกติ พบปัญหาที่ลิ้น เนื่องจากการเกร็งละกัดลิ้นในตอนเกิดเหตุ จำเป็นต้องตัดส่วนที่เสียหายออก แต่รอหมอเฉพาะทางมาประเมินอีกครั้ง โอกาสรอด30%
- วันที่สาม ร่างกายมีการเกร็งจนสั่น มีการกรอกตา น้ำตาไหล ชีพจรกับความดันปกติ หายใจเองไม่ได้ มีความจำเป็นต้องเจาะคอ แต่ต้องรอหมอมาประเมินความเสี่ยง เพราะคนไข้ไม่รู้สึกตัว. หมอบอกให้ทำใจ
- วันที่สี่ หัวใจเต้นช้าลงเรื่อยๆ ความดันตก ม่านตาขยาย สมองเริ่มตาย ผ่าตัดไม่ได้ เพราะเลือดออกทั่วสมอง ถ้าผ่าคือต้องเอาส่วนที่เลือกออก ออก. มีผลเท่ากัน ร่างกายไม่ตอบสนอง ต่อยากระตุ้น. หมอถามว่าจะปั๊มหัวใจมั้ย ทางบ้านยินยอมให้ปั๊มหัวใจ . แต่จะไม่ถอดเครื่องช่วยหายใจ
- วันที่ห้า หัวใจเต้นช้าลง ความดันตก ไม่ดีขึ้น ทุกอย่างแย่ลง ไม่มีอาการตอบสนอง ตัวเย็น ร่างกายเริ่มไม่รับยากระตุ้น ม่านตาขยาย โอกาสรอดเหลือไม่ถึง 10% ถ้ารอดคือ กลายเป็นผัก แต่โอกาสรอด คือเรื่อง ปาฏิหาริย์ ทำได้แค่รอให้เค้าหมดลมหายใจไปเอง ไม่ให้ปั๊มหัวใจแล้ว เพราะเค้าคงทรมานมากแล้ว ตอนนี้พ่อแม่กับเรา รอหน้าห้องผู้ป่วย รอเค้าหมดลมหายใจละพากลับบ้าน. หมดหวังแล้ว
- วันที่หก ที่คิดกันว่าคงไม่พ้นเมื่อคืนนี้  แต่เค้าพ้นมาได้ หัวใจเริ่มดีขึ้น แต่ความดันตก มีอาการสมองตาย แต่ร่างกายยังรับยา. จากที่เมื่อวานตัวเย็นมาก วันนี้ตัวอุ่น ไม่บวม ทางบ้านเริ่มมีความหวังอีกครั้ง ถึงจะน้อยนิดก็ยังหวัง. แต่อาการยังอยู่ขั้นวิกฤติ มีความเสี่ยงต่อการเสียชีวิต.

สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือได้แค่รอ รอเค้าตื่นมาเอง รึหมดลมหายใจไปเอง ซึ่งมันเป็นอะไรที่ทรมานมาก คนรอใจจะขาด ซึ่งตัวเราเองกินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดถึงเค้า คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ แววตา อ้อมกอด ทุกๆสิ่งที่เป็นเค้า. ความคิดถึงมันทรมานมากจริงๆ คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้ ช่วยอะไรไม่ได้. แต่ก็ไม่อยากถอดใจ ตอนนี้อะไรที่ใครแนะนำมาแล้วทำได้ คือทำหมดทุกอย่าง ไปทำบุญ ใส่บาตร บริจาคของ ไหว้พระ ทำทาน ทำบุญช่วยเค้าทุกๆทาง เพื่อให้เค้ากลับมา..รึไม่ก็ให้เค้าไปอย่างสงบ. แต่ใจคนที่ยังอยู่ก็ทำใจยอมรับไม่ไหว. ตอนนี้ต้องฝืนยืนฝืนยิ้มอยู่เพื่อไม่ให้เค้าห่วง เวลาเข้าเยี่ยมก็พูดถึงสิ่งดีๆให้เค้าฟัง ร้องเพลงที่เค้าชอบ ไปหาเค้าทุกวัน ทุกเวลาเยี่ยมเช้าเย็น นอนเฝ้าหน้าห้องผู้ป่วย.. เวลาอยู่คนเดียวก็คิดถึงเค้าจนแทบทนไม่ไหว
ไม่รู้เลยว่าเค้าจะทนได้นานแค่ไหน . ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มั้ยคะ ช่วยแนะนำทีว่าต้องทำยังไง รึเล่าสู่กันฟังก็ได้ค่ะ. ตอนนี้ใจแทบไม่ไหวแล้วจริงๆ