ตั้งแต่แคลชยุบวง โปเตโต้สมาชิกย้ายออกย้ายเข้า เรียกได้ว่าขาดความสมดุลในวงอยู่พอสมควร กว่าจะปรับจุนกันได้
ก็เล่นเอาแฟนเพลงเกือบลืมกันไปเลย บวกกับยุคนี้มีการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีแบบสุดกู่ โซเชียลเน็ตเวิร์คครองโลก
ทำให้นักร้องศิลปินต้องปรับตัวให้เข้ากับยุค โดยการปล่อยเพลงออกมาทีละ "ซิงเกิ้ล" ถ้าเป็นนักร้องหน้าใหม่ก็อย่าหวังเลย
ที่จะมีอัลบั้มเป็นของตัวเอง

ความสะดวกสบายเหล่านี้บางทีมันก็ทำลายวัฒนธรรมการฟังเพลงของผมไปเยอะเหมือนกัน อะไรที่มันง่ายมันเยอะมันล้นไป
คุณค่าของมันก็จะน้อยลงไปด้วย

ผมเกิดในช่วงเริ่มต้นของ 90s แน่นอนว่าในตอนนั้นผมยังเด็ก ไม่ได้รู้เรื่องเพลงยุคนั้นมากมาย จนเข้าสู่ยุคที่เขาบอกว่าโลกจะแตก
ทุกคนตื่นเต้นเมื่อถูกพูดถึงปี 2000 ที่กำลังจะมาถึง พี่อีดวงฟร๊ายเอาไปแต่งเป็นเพลง "สหัสวรรษ สหัสวรรษ สหัสวรรษ
ไอ้ผมก็อัตคัต ก็อัตคัต ก็อัตคัต "

ไม่กี่ปีหลังจากนั้นผมกำลังจะขึ้นมัธยม "เพลงกอด" ก็ถูกปล่อยออกมา จำได้ว่าเพื่อนรวมถึงผม ทุกคนชอบมาก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า
นักร้องนำตอนร้อน"ร้องไปด้วยเข้าห้องน้ำไปด้วยเหรอ" โทษนะพี่ ตอนนั้นมันคิดแบบว่าจริงๆ

แล้วทุกๆปีช่วงก่อนจะเข้าหน้าหนาวเราก็จะรออัลบั้มใหม่ของพวกเขา มันเป็นช่วงวัยรุ่น ช่วงกำลังจีบหญิงเป็น เพลงแต่ละเพลง
มันสุดยอด เสียงร้องลูกเอื้อนลากเลี้อย เนื้อหาแบบได้ใจวัยรุ่น พูดง่ายๆว่ามันถึง...

แล้วเพื่อนๆล่ะครับ ยังรอพวกเขาอยู่หรือปล่าว "แคลช"

เพื่อนๆชอบเพลงไหนที่สุดครับ ส่วนตัวชอบเยอะเลย รอ,เธอคือนางฟ้าในใจ,โอ้ความรัก,หนาว ความจริงเกือบทุกเพลง
ลืมพูดถึง Potato แต่ก็ชอบไม่น้อยไปกว่าแคลช