เรามีแฟนอยู่หนึ่งคนเป็นผู้ชาย คบกันมาได้เกือบปีแล้ว อายุเท่ากัน เรียนที่เดียวกัน ชั้นเดียวกัน ห้องเดียวกัน เรารักกันดีค่ะ ทุกอย่างก็ปกติเหมือนคู่รักคนอื่นๆทั่วๆไป แต่พอนานๆเข้า เค้าก็มีอีกนิสัยหนึ่งโผล่มาให้เห็น... คือเค้านิสัยเหมือนเด็กมากก ขี้งอล ง้องแง้ง จนทุกวันนี้เราก็คิดน่ะ ว่าเราเป็นแฟนหรือเป็นแม่ เราทำให้เค้าทุกอย่างเหมือนแม่ไม่มีผิด เก็บของ เก็บเก้าอี้เก็บโต้ะ เลี้ยงข้าวซื้อขนม ทำงานช่วย เฝ้าเล่นเกมดูการ์ตูน เฝ้าหลับ ลูบหัวตบตูด..มันก็น่าเอ็ดดูอยู่หรอก แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนี้...
ทุกครั้งที่เรามีอะไรขัดแย้งกันไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เราต้องเป็นฝ่ายยอม ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ เรามองดูคู่อื่น เวลาเค้างอลกันทำไมผู้ชายต้องยอมและเป็นฝ่ายที่ต้องมาง้อ มาดูแลแท็กแคร์ ตัดภาพมาที่เรา...เรางอล มันงอลกลับ😑 ยังไงน่ะหรอ ยกตัวอย่าง "ทำไมชอบนอนในห้อง" เราหงุดหงิด ไม่อยากเห็นเค้าโดนครูดุ เค้าก็จะบอกว่า"ก็ง่วงอ่ะ ขอเหอะเรื่องนี้" พูดจบก็ฟุบโต๊ะนอนต่อ ไม่รู้ว่าทุกคนเป็นเหมือนเรารึป่าว เราเฟลน่ะเจอแบบนี้ ถ้าเป็นคู่อื่นเค้าคงจะบอกว่า "โอเคค้าบ ไม่นอนก็ได้" เราทำไงล่ะ เราก็บอก "ขอโทษ" อยากจะบอกมันเป็นขอโทษที่ฝืนมาก เคยฝืนทำอะไรจนแบบร้องท้องป่ะ ร้อนไปทั้งตัวเลย ฝืนจนแบบน้ำตาจะล้นออกมาอยู่แล้วอ่ะ และในสิ่งที่ได้กลับมาคือเค้าบอกว่า "โอ้ยย งอลอีกล่ะ ก็ง่วง ขอโทษ" ด้วยที่หน้าที่ไม่เต็มใจและอารมณ์ที่หงุดหงิดรำคาญเรา...งอลเค้าอยู่ดีๆ ได้เป็นฝ่ายง้อเฉย ทำไงได้อ่ะ ง้อสิ ฝืนเท่าไหร่ก็ต้องง้ออ่ะ พอกล่อมให้เค้าเชื่อว่าเราไม่ได้งอล(แต่จริงๆแทบจะเอาโพเดียมทุบหัวมันอยู่ล่ะ) เค้าก็จะพูดว่า"เค้านี่แย่เน้าะ แกงอลเค้าอยู่แท้ๆ แต่ได้มาง้อเขาเฉย" พร้อมทำหน้ามุ่ย เราตอบ "อย่าคิดมาก ก็แกมันเด็กน้อยหนิ" พร้อมส่งยิ้มเจือนๆให้ และพูดต่อว่ารัก และเราก็ดีกัน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...มันฝืนอ่ะ😂 เราแทบจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่พูดจบ นั่งคิดอยู่คนเดียวทุกครั้งว่าทำไมเราต้องมาทนกับเรื่องอะไรแบบนี้ ทำไม..แต่เราก็ตอบออกมาทันทีว่า "รัก เพราะรักไง" รักมันต้องทนขนาดนี้เลยหรอ เป็นแบบนี้ไม่เว้นแต่ล่ะวันมาเกือบปี จนใจเราชินชาไปแล้วอ่ะ ทะเลาะปุ๊บรู้เลยว่าใครต้องง้อ และผลลัพธ์มันเป็นไง..หนักเจ้าหน่อยเค้าก็จะชวนทะเลาะล่ะบอกเลิก เราร้อน เค้าก็ร้อน ทะเลาะกันไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายยังไง เราค่ะ เราอีกแล้ว พิมพ์ขอโทษทั้งน้ำตา บอกว่าอย่าทิ้งกันทั้งๆที่นิ้วแทบไม่อยากพิมพ์ เรากล่อมเค้าจนเค้าเย็นและบอกว่า "เค้านิสัยแบบเนีเย แกยังทนอยู่อีกหรอ จะไปก็ได้นะ เค้าไม่โทษแกหรอก เค้าแย่เองแหละ แกไม่เหนื่อยบ้างหรอ😂" มือที่สั่นเป็นเจ้าเข้า กับน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มพิมพ์ตอบกลับไปว่า "ก็รักไง" ฝืนตัวแทบระเบิด ร้องไห้ฟูมฟาย...เราแคร์ผลที่จะเกิดมากกว่าใจของตัวเอง แคร์คนที่เรารักมากกว่าใจตัวเอง เหมือนเราฝืนอยู่ แต่เราก็จะอยู่เพราะขาดเค้าไม่ได้ เป็นแบบนี้มาเกือบปี พูดคำเดิมซ้ำๆว่าขอโทษมาเกือบปี ได้อะไรกลับมา..รอยยิ้มของเด็กผู้ชาย กับความง้องแง้งกวนประสาทที่แสนจะหนักใจกลับมา อาการฝืนก็หายไป ความโกรธก็หายไป ชอบเห็นเค้ามีความสุข ชอบมองเค้าเล่นเกมกับเพื่อนแล้วเงยหน้ามาทำหน้ามุ่ยใส่แล้วถามว่า "โกรธไหม" และตอบกลับไปว่า "ไม่โกรธค้าบ เล่นเกมไปเด็กน้อยของมี๊" ในขณะที่แฟนเพื่อนที่เล่นเกมอยู่กับแฟนเรา โกรธฟึดฟัดเดินหนีรอให้แฟนตามไปง้อ ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยค่ะ แต่มันคุ้มกับผมที่ตามมา เค้าทีความสุข เราก็มีความสุข...แต่เรากลัวว่าวันหนึ่ง ที่เราหมดความอดทน ไม่ใจดีเหมือนตอนนี้ เหนื่อย ไม่ขอสู้ต่อ เรากลัวว่าวันนั้นมันจะมาถึง ทั้งๆที่เรายังรักเค้าอยู่ และรักเค้ามากๆ
...จะมีวิธีไหนบอกเค้าไหมว่าที่ทำอยู่ทุกวันเนี้ย มันอาจดูเหมือนปกติ ไม่มีอะไร แต่มันฝืนเว้ย ฝืนจนจุก เราอยากจะบอกเค้าว่า "ทุกที่ที่แกทำอ่ะ ไม่ได้อยากฟังคำขอโทษ เราอยากให้แกปรับปรุง เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ คิดถึงใจคนอื่นบ้างไม่ใช่แค่ตัวเอง" ทุกครั้งที่เราบอกไป คำตอบที่ได้กลับมาก็เหมือนเดิม "ขอโทษ เค้าแย่เน้าะ เลิกกันไหม ไปหาคนที่โตกว่านี้" และสุดท้ายก็จบแบบเดิมๆ เรากล่อมจนเย็น ง้อจนหาย พูดหยอกจนยิ้มออก แล้วสุดท้ายเป็นไว เราก็ต้องมาจมอยู่กับความรู้สึกหม่นๆอึนๆ เพราะคำเดียวคือรัก ทิ้งเค้าไม่ได้ ตัดเค้าไม่ขาด ความรู้สึกเหมือนเรามีลูกจริงๆอ่ะ ลูกขี้น้อยใจ ขี้หงุดหงิด ทำอะไรไม่สนใจเรา แล้วสุดท้ายก็มาตัดพ้อว่าตัวเองแย่อย่างงั้นแย่อย่างงี้ เราแทบดึงมากอดแล้วพูดว่า "อย่าคิดมากนะ ยังไงแม่ก็รักลูก" จุก
กับยิ้มเจือนๆพร้อมความจริงใจที่ส่งไปให้เค้า และสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มที่ทำให้ลืมทุกสิ่ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราอยากจะถามทุกคนนะว่าควรทำอย่างไร แต่ช่างมันเถอะ ยังไง คำตอบก็ขึ้นอยู่ที่เรา อยู่กับเค้าให้ได้ ฝืนแค่ไหนก็อดทน ยิ้มสู้ เพื่อความสุขของคนสองคน
ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง คิดว่าเราหรือเคาควรปรับปรุงไงก็บอกด้วยนะคะ ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านกระทู้นี้ Have a nice day. Thanks.🙏
แฟนเป็นผู้ชายแต่มีนิสัยขี้งอลเหมือนเด็กมาก เราเหนื่อยที่จะต้องมาตามง้อ แต่ก็ไม่อยากเลิกทำไงดี?
ทุกครั้งที่เรามีอะไรขัดแย้งกันไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เราต้องเป็นฝ่ายยอม ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ เรามองดูคู่อื่น เวลาเค้างอลกันทำไมผู้ชายต้องยอมและเป็นฝ่ายที่ต้องมาง้อ มาดูแลแท็กแคร์ ตัดภาพมาที่เรา...เรางอล มันงอลกลับ😑 ยังไงน่ะหรอ ยกตัวอย่าง "ทำไมชอบนอนในห้อง" เราหงุดหงิด ไม่อยากเห็นเค้าโดนครูดุ เค้าก็จะบอกว่า"ก็ง่วงอ่ะ ขอเหอะเรื่องนี้" พูดจบก็ฟุบโต๊ะนอนต่อ ไม่รู้ว่าทุกคนเป็นเหมือนเรารึป่าว เราเฟลน่ะเจอแบบนี้ ถ้าเป็นคู่อื่นเค้าคงจะบอกว่า "โอเคค้าบ ไม่นอนก็ได้" เราทำไงล่ะ เราก็บอก "ขอโทษ" อยากจะบอกมันเป็นขอโทษที่ฝืนมาก เคยฝืนทำอะไรจนแบบร้องท้องป่ะ ร้อนไปทั้งตัวเลย ฝืนจนแบบน้ำตาจะล้นออกมาอยู่แล้วอ่ะ และในสิ่งที่ได้กลับมาคือเค้าบอกว่า "โอ้ยย งอลอีกล่ะ ก็ง่วง ขอโทษ" ด้วยที่หน้าที่ไม่เต็มใจและอารมณ์ที่หงุดหงิดรำคาญเรา...งอลเค้าอยู่ดีๆ ได้เป็นฝ่ายง้อเฉย ทำไงได้อ่ะ ง้อสิ ฝืนเท่าไหร่ก็ต้องง้ออ่ะ พอกล่อมให้เค้าเชื่อว่าเราไม่ได้งอล(แต่จริงๆแทบจะเอาโพเดียมทุบหัวมันอยู่ล่ะ) เค้าก็จะพูดว่า"เค้านี่แย่เน้าะ แกงอลเค้าอยู่แท้ๆ แต่ได้มาง้อเขาเฉย" พร้อมทำหน้ามุ่ย เราตอบ "อย่าคิดมาก ก็แกมันเด็กน้อยหนิ" พร้อมส่งยิ้มเจือนๆให้ และพูดต่อว่ารัก และเราก็ดีกัน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...มันฝืนอ่ะ😂 เราแทบจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่พูดจบ นั่งคิดอยู่คนเดียวทุกครั้งว่าทำไมเราต้องมาทนกับเรื่องอะไรแบบนี้ ทำไม..แต่เราก็ตอบออกมาทันทีว่า "รัก เพราะรักไง" รักมันต้องทนขนาดนี้เลยหรอ เป็นแบบนี้ไม่เว้นแต่ล่ะวันมาเกือบปี จนใจเราชินชาไปแล้วอ่ะ ทะเลาะปุ๊บรู้เลยว่าใครต้องง้อ และผลลัพธ์มันเป็นไง..หนักเจ้าหน่อยเค้าก็จะชวนทะเลาะล่ะบอกเลิก เราร้อน เค้าก็ร้อน ทะเลาะกันไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายยังไง เราค่ะ เราอีกแล้ว พิมพ์ขอโทษทั้งน้ำตา บอกว่าอย่าทิ้งกันทั้งๆที่นิ้วแทบไม่อยากพิมพ์ เรากล่อมเค้าจนเค้าเย็นและบอกว่า "เค้านิสัยแบบเนีเย แกยังทนอยู่อีกหรอ จะไปก็ได้นะ เค้าไม่โทษแกหรอก เค้าแย่เองแหละ แกไม่เหนื่อยบ้างหรอ😂" มือที่สั่นเป็นเจ้าเข้า กับน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มพิมพ์ตอบกลับไปว่า "ก็รักไง" ฝืนตัวแทบระเบิด ร้องไห้ฟูมฟาย...เราแคร์ผลที่จะเกิดมากกว่าใจของตัวเอง แคร์คนที่เรารักมากกว่าใจตัวเอง เหมือนเราฝืนอยู่ แต่เราก็จะอยู่เพราะขาดเค้าไม่ได้ เป็นแบบนี้มาเกือบปี พูดคำเดิมซ้ำๆว่าขอโทษมาเกือบปี ได้อะไรกลับมา..รอยยิ้มของเด็กผู้ชาย กับความง้องแง้งกวนประสาทที่แสนจะหนักใจกลับมา อาการฝืนก็หายไป ความโกรธก็หายไป ชอบเห็นเค้ามีความสุข ชอบมองเค้าเล่นเกมกับเพื่อนแล้วเงยหน้ามาทำหน้ามุ่ยใส่แล้วถามว่า "โกรธไหม" และตอบกลับไปว่า "ไม่โกรธค้าบ เล่นเกมไปเด็กน้อยของมี๊" ในขณะที่แฟนเพื่อนที่เล่นเกมอยู่กับแฟนเรา โกรธฟึดฟัดเดินหนีรอให้แฟนตามไปง้อ ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยค่ะ แต่มันคุ้มกับผมที่ตามมา เค้าทีความสุข เราก็มีความสุข...แต่เรากลัวว่าวันหนึ่ง ที่เราหมดความอดทน ไม่ใจดีเหมือนตอนนี้ เหนื่อย ไม่ขอสู้ต่อ เรากลัวว่าวันนั้นมันจะมาถึง ทั้งๆที่เรายังรักเค้าอยู่ และรักเค้ามากๆ
...จะมีวิธีไหนบอกเค้าไหมว่าที่ทำอยู่ทุกวันเนี้ย มันอาจดูเหมือนปกติ ไม่มีอะไร แต่มันฝืนเว้ย ฝืนจนจุก เราอยากจะบอกเค้าว่า "ทุกที่ที่แกทำอ่ะ ไม่ได้อยากฟังคำขอโทษ เราอยากให้แกปรับปรุง เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ คิดถึงใจคนอื่นบ้างไม่ใช่แค่ตัวเอง" ทุกครั้งที่เราบอกไป คำตอบที่ได้กลับมาก็เหมือนเดิม "ขอโทษ เค้าแย่เน้าะ เลิกกันไหม ไปหาคนที่โตกว่านี้" และสุดท้ายก็จบแบบเดิมๆ เรากล่อมจนเย็น ง้อจนหาย พูดหยอกจนยิ้มออก แล้วสุดท้ายเป็นไว เราก็ต้องมาจมอยู่กับความรู้สึกหม่นๆอึนๆ เพราะคำเดียวคือรัก ทิ้งเค้าไม่ได้ ตัดเค้าไม่ขาด ความรู้สึกเหมือนเรามีลูกจริงๆอ่ะ ลูกขี้น้อยใจ ขี้หงุดหงิด ทำอะไรไม่สนใจเรา แล้วสุดท้ายก็มาตัดพ้อว่าตัวเองแย่อย่างงั้นแย่อย่างงี้ เราแทบดึงมากอดแล้วพูดว่า "อย่าคิดมากนะ ยังไงแม่ก็รักลูก" จุก
ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง คิดว่าเราหรือเคาควรปรับปรุงไงก็บอกด้วยนะคะ ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านกระทู้นี้ Have a nice day. Thanks.🙏