เราเเค่อยากมาระบายกับการสักที่เราไม่ได้ติดถึงอนาคตเรามีรอยสักที่เเขนสักทั้งเเขนถึงมือเลยก่อนที่เราจะสักเราไม่ได้คิดถึงอนาคตเลยยอมรับพลาดจริงๆคนรอบข้างเตือนเราเยอะมากแต่เราก็ไม่ฟังเพราะคิดว่ามันสวยงามชอบไม่แคร์ว่าใครจะคิดยังไงเเต่ในตอนนี้ความคิดมันเปลี่ยนไปมันยากมากกับการใช้ชีวิตจะไปสมัครงานก็กลัวเขาไม่รับเกิดความอายความไม่มั่นใจรวมทั้งเจอคำพูดของคนรอบข้างเราผิดเองที่ไม่ฟังใครในตอนนั้นถ้าย้อนไปได้เราก็จะเลือกที่จะไม่สักเพราะมันมีผลมากๆกับอนาคตเพราะความอยากเท่เพราะความไม่คิดดีๆของตัวเราตอนนี้เรามีลูกแล้วลูกกำลังจะโตสักวันลูกก็ต้องถามเรื่องรอยสักเรายังหาคำตอบไม่ได้เลยได้เเต่คิดเเล้วก็เครียดอยู่คนเดียววันๆเเทบไม่ได้คุยกับใครอยู่แต่ในห้องกับลูกไม่ได้เจอใครเพื่อนก็ไม่ได้คุยมันทำให้เราเป็นคนคิดมากเก็บตัวไม่ค่อยกล้าที่จะเจอใครกลัวสายตาที่มองเราแปลกประหลาดเราก็อยากมีชีวิตที่ปกติเหมือนคนอื่นนะมันพลาดไปแล้วที่เรามาเขียนกระทู้ในนี้เราเเค่อยากระบายความในใจที่เราพูดกับใครก็ไม่ได้ไม่มีใครรับฟังมีเเต่คำถามที่ถามกลับมาเเล้วสักทำไมสักเพื่อ?ตอนสักทำไมไม่คิด?ตอนนั้นเราไม่มีความคิดแบบนี้เลยคิดเเต่สนุกสะใจเเต่สุดท้ายคำเตือนทุกคำที่คนรอบข้างพยายามเตือนมันมีผลจริงๆถ้ามีน้องๆที่คิดจะสักนอกร่มผ้าขอเเนะนำว่าอย่าเลยนะคะจากประสบการณ์ที่เจอกับตัวเพราะมันรู้สึกดีเเค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้นจากนั้นเราจะรู้สึกแย่กับมันมากตอนนี้เราจิตตกกับเรื่องนี้มากๆเลยค่ะอยากมีกำลังใจบ้างเรารู้สึกแย่รู้สึกไร้ตัวตนยังไงก็ไม่รู้รู้สึกสงสารลูกในอนาคตมันคิดไปเรื่อยเปื่อยร้องไห้ก็ได้เเต่ร้องอยู่คนเดียวไม่อยากให้ใครสมน้ำหน้าขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ😢