วันนี้อยากมาเล่าและขอคำแนะนำจากทุกท่านค่ะ
หนูเป็นนักเรียนโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งซึ่งอยู่มาปีกว่าแล้วค่ะ​ กลับบ้านแทบทุกสัปดาห์ยกเว้นว่าติดเรียนหรือกิจกรรมที่ละเว้นไม่ได้ถึงไม่ได้กลับค่ะสัปดาห์ไหนไม่มีกิจกรรมก็จะกลับค่ะ​ ทุกครั้งที่กลับบ้านถึงแม้ว่าไม่ได้ไปไหนอยู่แต่บ้านมันทำให้เรารู้สึกดีรู้สึกสบายใจกว่าอยู่ที่โรงเรียน​ ไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อนค่ะ​ มีเครียดบ้างเรื่องเรียนแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรเหมือนสอบตกก็จะแค่เฟลนิดหน่อยไม่ได้คิดเยอะ​ค่ะ​ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าหนูสงสารคนมารับค่ะ​เพราะต้องเป็นผปคหรือผปคสำรองที่สามารถเซ็นรับกลับได้​ แล้วการเดินทางจากบ้านมารรใช้เวลาระหว่าง45นาทีถึง1ชม.ค่ะ​ เสียค่าน้ำมันสัปดาห์ละพันบาท(รวมขาไปและขากลับ)​ซึ่งน้ำมันก็ไม่ได้หมดเลยยังใช้ได้ต่ออีกวันหรือ2วัน ตอนนี้พยายามจะกลับสัปดาห์​เว้นสัปดาห์แต่ทำไม่ได้เลยค่ะ​ ป้า, ยายที่บ้านก็พากันพูดไม่ให้หนูกลับบ่อย​ ผปคก็พูทีเล่นทีจริงว่าให้กลับเดือนละครั้งไอ้เราก็ฟังเหมือนดูพูดเล่นแต่ถ้าทำได้มันคงจะดีใช่มั๊ยหล่ะคะ​ นั่นแหละค่ะน้ำตาซึมเลย​ พูดเรื่องแบบนี้ทีไรต่อมน้ำตาชอบทำงาน หนูรู้สึกจะร้องไห้ตลอด​ เวลาเผลอนึกถึงหน้าแม่นึกถึงบ้าน​ เวลาอยู่คนเดียว​ก็จะร้อง แต่โทรหาแม่ตลอดนะคะ ตอนนี้ก็พยายามหากิจกรรมอื่นมาแต่ก็ยังเป็นอยู่เลยค่ะ​ อาการแบบนี้เป็นเฉพาะอยู่รรด้วยเพราะไปเรียนตจวไม่โทรหาเลยก็อยู่ได้เป็นเพราะว่าเรามีอิสระที่จะไปไหนเองได้ต่างจากในรรที่เราต้องอยู่แต่ในนั้นออกไปไหนไม่ได้


หนูควรทำยังไงดี​ หรือกลับบ้านแบบนี้ต่อไปคะ
หนูเครียดมากๆเพราะการที่หนูกลับบ่อยมันเปลืองแต่ถ้าเทียบกับความสบายใจของเรามันดีมั๊ยคะหรือหนูเห็นแก่ตัวมากเกินไป
ปล.​ คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไรค่ะแต่ถ้าเพลาๆลงมันก็ดี​55555

ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ