ตอนเริ่มมาทำงานที่กทม. เราเอาข้าวจ้าวมาจากบ้าน (บ้านแถวอีสานพ่อกับแม่จะเอาข้าวมาให้เพื่อทำกิน) เราเพิ่งเข้ามาทำงานได้ 2 เดือน แม่บ้านเขาก็อายุประมาณ 40 กว่าๆ เราเลยสงสารเลยแบ่งข้าวให้ 1 ถุงหูหิ้ว เขาก็เอานะ จากนั้นเขาเริ่มดูถูกเรา ว่าเราห่อข้าวมากินที่บริษัท ว่าจนบ้าง ไม่มีเงินซื้อกินบ้าง งกบ้าง เราก็กินข้าวที่ห่อมาเฉพาะตอนเช้า แต่ตอนเที่ยงก็ซื้อข้าวกินปกติ เราก็ประหยัดหาเงินส่งที่บ้านเนาะอะไรประหยัดได้ก็ประหยัด
        ช่วงอาทิตที่แล้วเรากลับบ้านที่ ตจว.พ่อก็ห่อปลามาให้แบ่งกับพี่สาวที่ทำงานอยู่กทม. เลยเอาใส่กล่องพลาสติกมาฝากไว้ที่ตู้เย็นบริษัท ตอนเย็นก็จะเอาไปให้พี่สาว แกก็มาพูดแบบแหน๊บๆเราที่โต๊ะว่า "ห่ออะไรมาอีกแล้ว เอามาไว้ทำกินที่ทำงานเลยหรอ" แล้วก็หัวเราะแบบนางร้าย (หรือเราคิดไปเอง) จากนั้นเราเลยไม่ทนเราเลยพูดกับเพื่อนเล่นๆแต่ให้แกได้ยิน ว่าทำคุณคนไม่เคยขึ้นเลยให้ของให้อะไรใจดีกับใครก็ไม่ขึ้น หลังวันที่เราพูดแม่บ้านคนนั้นก็เอาข้าวที่เราให้ไปก่อนหน้านี้ เขียนโน๊ตไว้ว่า "เอามาคืนค่ะ!!"   555 แล้วเราก็รู้สึกอึดอัด เฮ้ย....เราผิดหรอเนี้ย เราอึดอัดเหมือนให้ความใส่ใจกับเรื่องนี้จนทำงานไม่ได้ แบบคิดว่าเขาจะไปพูดลับหลังเรา เราก็คิดมากไปอีกกกก

    ทำยังไงดีค่ะหรือปล่อยๆไป เราก็คิดมาก กลัวเข้าหน้ากันไม่ติดมีวิธีแก้อีกไหม งืออออคิดมากกก