ผมเป็นผู้ชายเเท้ผมเลือกพยาบาลตามพ่อเเม่ผมกลัวเรียนอย่างอื่นไม่รอด เเล้วผู้รู้สึกผมขี้อายถึงเเม้ผมไม่ได้เรียนพยาบาลผมก็เป็น เวลาผมเดินผมไม่ค่อยกล้ามองหน้าคน ขี้กลัว เเบบกังวลล่วงหน้าตลอด อายผมอายกลัวคนคิดว่าเราไม่ใช่ผู้ชาย ขนาดครูยังถาม หรือว่าคุย ไม่กล้าเเสดงออก ผมเป็นหัวหน้าผมไม่กล้าสั่งเพื่อนเงียบในห้องเมื่อม.ปลาย ผมต้องให้เพื่อนช่วยบอก ผมไปซื้อเสื่อที่คณะผมเจ้าของร้านบอกว่าผมดูพูดน้อยไม่กล้าพูดน้อยซึ่งมันก็จริง ผมเป็นคนขี้กลัว กังวล อาย ชอบให้ภาพพจน์เราดูดีเสมอไม่อยากให้เสียภาพพจน์  เราสุขภาพจิตไม่ดีเเย่ พอสมควร เเล้วเราเรียนพยาบาลด้วย เรากลัวมากๆปกติเป็นคนขี้กลัวอยู่เเล้วรู้สึกไม่ใช่ จองหอ ไปเเล้ว ซื้อชุดไทด์ เข็มขัดเเล้ว กลัวมากว่าจะไม่รอด ไปเรียนอย่างอื่นก็เป็น เเล้วอยู่กับเมทไม่ใช่ชายเป็นเพศที่สามด้วย