ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่มหาลัยดังแห่งหนึ่งที่ กทม คิดว่าคงไม่มีใครเอาเรา บ้านก็จน ที่บ้านทำการเกษตรแต่รายได้ดี มีพี่หนึ่งคน เราก็มีกินมีใช้ไม่ขัดสน หน้าตาก็ปานกลางถึงค่อนข้างดี แล้วแต่สเปค เรียนเก่งพอสมควร เรียนอยู่สาขาที่มีคนอยากเข้าเยอะๆ เกรดประมาณเกียรตินิยมอันดับสอง คือเราคิดแบบนี้ ว่าถ้าเรามีแฟน ก็กลัวเค้าอายเพราะเราจน แถมน้าเรายังบอกกับเราอีกว่า อย่าไปคบใครเลยสงสารเค้า เราไม่มีเงินไปเลี้ยงผญเค้าหรอก ยิ่งทำให้ผมกลุ้มใจ สังคมเราเพื่อนผญ ก็ชอบพูดกันว่า ชอบนิสัยรวยกันเป็นระนาว วันๆเอาแต่จ้องผชคนนั้นรวยคนนี้รวย อันนี้ไม่ใช่เฉพาะกลุ่มรวมๆเลย พี่ผมก็เคยมีแฟน สุดท้ายก็โดนทิ้งเพราะไม่รวย ผมก็เข้าใจความรู้สึกพี่ผมนะ เพื่อนๆรุ่นพี่ผมที่เคยมีแฟนก็โดนทิ้งกัน แล้วผญก็ไปคบกับคนที่รวยกว่า จนตอนนี้ไม่แทบจะไม่แลผญคนไหนซักคน ออกแนวเมินๆหยิ่งๆ เพราะผมคิดว่ายังไงเต้าก็ต้องทิ้งผม ถ้ารู้ว่าผมไม่รวย แต่ผมไม่ได้เกลียดผญคนไหนเลยนะ แค่ไม่อยากให้เค้าเข้ามาทำร้ายเฉยๆ พ่อ แม่ อาผมก็บอกโตไปอ่ะ ลูกมีเงินลูกจะคบกับผญคนไหนก็ได้อยากได้สวยแค่ไหนก็ได้ แต่ผมกลับคิดว่า งั้นถ้าผมไม่มีเงินผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนโง่ๆคนนึง ที่มีค่าน้อยกว่าเงิน แต่ตอนนี้ก็มีผญพยายามจะเข้ามาหาผมอยู่ เธอเก่งและรวยระดับนึง แต่ผมก็คิดว่า ยังไงครอบครัวเค้าก็คงรังเกียจคนอย่างผมอยู่ดี สุดท้ายก็ต้องมานั่งเสียน้ำตาเหมือนพี่ผม จนตนอนี้ผมคิดว่าผมจะขึ้นคานคงดีกว่า มีคนรักที่มาคบกับผมในวันที่ผมมีทุกอย่าง ไม่ใช่ในวันที่ผมไม่มีอะไรเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าระดับนึง แต่เพราะตัวเองเป็นคนสนุกสนาน เฟรนลี่เลนมีเพื่อนเยอะทั้งผญ และผช เลยไม่หนักมาก ผมแค่อยากมาระบายความในใจของผชคนนึงแค่นี้หละครับ