เราคุยกับใครบางคนแบบไม่มีสถานะมาได้เกือบสองปีแล้ว คุยกันทุกวัน วันละหลายๆชั่วโมง เราแอบรักเค้ามาตลอด แสดงออกเยอะมาก แต่ไม่เคยกล้าพูดออกไป เพราะกลัวจะเสียเค้าไป จนกระทั่งเมื่อวานนี้เราคงแสดงออกมากไป เค้าเลยถามเรา จนเราร้องไห้ออกมา ไม่คิดว่าเค้าจะรู้ ไม่คิดว่าเค้าจะเป็นฝ่ายพูดออกมา เค้าบอกว่าเค้ารู้นานแล้ว และเค้าก็รู้สึกดีๆกับเราเช่นกัน แต่ยังมีหลายสิ่งที่เค้าไม่แน่ใจ และตัวเค้าเองก็มีปัญหาส่วนตัวหลายอย่าง เพราะฉะนั้นเราจึงจะเป็นเพื่อนกันไปก่อน ศึกษากันไปเรื่อยๆจนกว่าต่างฝ่ายต่างแน่ใจ

เราควรจะดีใจใช่ไหม เมื่อวานเราดีใจมากที่ในที่สุดเค้าก็รู้ และเค้าก็ไม่ได้รังเกียจ เราดีใจที่ไม่ต้องแอบซ่อนความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป เราดีใจที่รู้ว่าอย่างน้อยเรายังมีหวัง เราคิดว่าเค้าคิดกับเราแค่เพื่อนมาตลอด เพราะเค้าไม่เคยพูดอะไรเลย มีบางครั้งที่เหมือนจะแสดงอะไรออกมา แต่พอรู้ตัวเค้าก็หยุดทำ แต่ตอนนี้เราก็ได้รู้แล้วว่าเค้าก็รู้สึกคล้ายๆกันกับเรา

แต่วันนี้เรากลับมาเศร้าอีกแล้ว เศร้าโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร เรารอเค้าได้ ให้รอตลอดชีวิตก็รอได้ แต่เราอยากเห็นปลายทาง อยากรู้สึกแน่ใจว่าเค้าจะอยู่ตรงนี้ไม่เปลี่ยนใจไปไหน เราคงขอมากไป เราคงหวังมากไป ตอนนี้เรากำลังทำให้เค้าอึดอัด เค้าไม่อยากให้เรากดดันเค้า เค้าอยากให้เราเป็นเหมือนที่เคยเป็นมา ค่อยๆเรียนรู้กันไปในฐานะเพื่อน เค้าอยากให้เรายังเป็นแค่เพื่อน แต่เราทำไม่ได้แล้ว สำหรับเราเค้าไม่สามารถเป็นแค่เพื่อนได้แล้ว ตอนนี้เราทรมาน ทรมานกับความรู้สึกของตัวเอง กับความคาดหวังของตัวเอง จนรู้สึกอยากจะหยุด อยากจะถอยออกมา แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเรารักเค้ามาก เราจินตนาการวันพรุ่งนี้ที่ไม่มีเค้าไม่ได้เลย

เรารู้ว่าเราควรรอ เราควรให้เวลา ให้พื้นที่เค้า รู้แต่ทรมาน ทรมานกว่าตอนคุยกันแบบไม่มีสถานะซะอีก เรารู้สึกเหมือนเรากำลังทำลายทุกอย่าง และสิ่งที่เราทำจะทำให้เราต้องเสียเค้าไป