ไม่รู้จะเริ่มยังไง..ไม่เคยคิดว่าต้องมาเขียนอะไรแบบนี้
เคยแต่ตั้งกระทู้คำถามและรีวิว..วันนี้กับตั้งกระทู้สนทนา

ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาเจออะไรแบบนี้..เช้ามืดวันที่ 8 กรกฎาคม 2561 เวลา 04.15น. โทรศัพท์ดังขึ้นกับเบอร์โทรเข้าที่คุ้นเคย..แต่ปลายสายเสียงไม่คุ้น มาพร้อมประโยคที่ผลักเราตกนรกทั้งเป็น
คุณเอ(นามสมมุติแฟนเรา) ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่เกิดเหตุ!!!

มันเป็นความรู้สึกที่พูดไม่ออก มันมึน งง สับสน ตื่นกลัว วุ่นวายรวมๆกัน
ตลอดเวลาพิธีศพ 3 วัน 2วันแรกไม่นั่งฟังพระสวดเลย เพราะไม่อยากยอมรับ นี่เค้าตายแล้วจริงๆใช่มั้ย หรือเรามางานศพญาติเค้าอยู่

ไม่แม่แต่รดน้ำศพ พูดตลอด บอกทุกคน ไม่ยังไม่ตายยังไม่ได้มาบอกลาเลยจะไปได้ยังไง หัวใจเราตอนนี้มันเกินคำว่าช้ำไปมากแล้ว

สวดศพคืนสุดท้าย..ทุกคนบอกฟังพระเถอะ ยอมรับได้แล้ว ครั้งแรกที่พนมมือฟังพระ หัวใจมันแตกละเอียด ร้องไห้เหมือนคนเป็นบ้า แขนขาไม่มีแรง นี่เราเสียเค้าไปแล้วจริงๆใช่มั้ย เค้าไม่กลับมาแล้วใช่มั้ย

คนที่เป็นทุกอย่าง..เพื่อนที่คบกันมา 13ปี ตั้งแต่เรียนจนเรียนจบ แยกย้ายกันไปใช้ชีวิต ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ไม่รู้ทำไม จะเจอกันทุกครั้งที่ใครคนใดคนนึงช้ำเพราะรัก ไม่เราอกหัก เค้าก็อกหัก เป็นแบบนี้เสมอตลอด 13ปี

จนครั้งสุดท้ายที่เจอกัน..เมื่อต่างคน ต่างช้ำ หรือเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มันทำให้เกิดเรื่องเลยเถิดข้ามเส้นคำว่าเพื่อนไปจนกลายเป็นคนรักอีก 2ปี

ระยะเวลารวม 15ปี วันนี้เราได้เสียทั้งแฟน และคนรักไปพร้อมกัน จากนี้เราช้ำ เราจะกินเหล้ากับใคร จะมีใครปลอบใจ ควรจะเสียใจที่เพื่อนตาย หรือแฟนตายก่อนกัน

2ปีที่คบกันในฐานะแฟน เริ่มสร้างร้านเล็กๆ ยอมอด ยอมโดนดูถูก กินข้าวมื้อเว้นมื้อ และตอนนี้มันกำลังไปได้สวย ทุกอย่างกำลังลงตัว กลับมาพังลง เมื่อเค้าไม่อยู่ ร้านที่สร้างกันมาเราไม่ได้ทำต่อ...

ทำไมไม่ทำต่อ..เรายกร้านนี้ให้น้องชายเค้าดูแล เพราะเรารู้อนาคตเราไม่ได้หยุดแค่ตรงนี้ ต้องมีคนเข้ามา เพียงแต่ไม่ใช่ตอนนี้และไม่ใช่เร็วๆนี้
จะให้เราทำร้านที่สร้างกับเค้าแล้วอยู่กับคนใหม่เราทำไม่ได้ เราเลยเลือกไม่ทำและให้น้องชายเค้าดูแล

หลังจากเผากระดูกเค้าเรายังเก็บไว้ เพราะสิ้นปีเราจะขึ้นอุ้มผางกันทุกปี ไปบริจาคของให้เด็กๆเค้าชอบที่นั้น เราจะพาเค้าไปลอยที่ต้นน้ำแม่กลอง
เถ้ากระดูกเราก็นอนกอดทุกคืน..ทำใจไม่ได้ ไม่เคยได้

มันเหมือนอยู่ในหลุมดำ มีคนที่เป็นห่วงเรายืนรอเราปีนขึ้นไปด้านบน แต่เราไม่มีแรงที่จะตะเกียกตะกายขึ้นไป ทุกอย่างในชีวิตเราเปลี่ยนไป
คนที่คอยไปส่งที่ทำงานตอนเช้า
คนที่ทำกับข้าวรอเรากับมาตอนเย็น
คนที่นอนกอดกันทุกคืน
คนที่ขับรถพาเราไปทุกที่
คนที่คอยจับมือเราตอนที่เราท้อ
คนคนนั้นเค้าไม่อยู่แล้ว ห้องเรา ที่นอนเรามันกว้างขึ้น
กลัวการนอนปิดไฟ กลัวที่หันหลังมาแล้วคว้าไม่เจอใครข้างกาย

ตั้งแต่ไม่มีเค้าทุกอย่างมันมืดไปหมด
มีแต่คนบอกว่า..สู้ๆนะ  แต่ไม่มีใครบอกว่าต้องสู้กับอะไร
มีแต่คนบอกว่า..เสียใจด้วยนะ จะมีใครรู้มันว่ามันเกินคำว่าเสียใจ
มีแต่คนบอกว่า..ให้เข้มเเข็ง จะเข้มแข็งได้ยังไง ในเมื่อคนที่เป็นทั้งกำลังกาย และกำลังใจเค้าไม่อยู่แล้ว
มีแต่คนบอกว่า..เดี๋ยวก็ดีขึ้น  เดี๋ยวนี้เมื่อไร 1วัน 1เดือน 1ปี หรือตลอดกาล
มีแต่คนบอกว่า..เป็นแบบนี้เค้าจะเป็นห่วงไม่ไปสบาย  ขอเห็นแกตัวได้มั้ย ให้จมกับความรู้สึกซ้ำๆ ให้เค้ามีห่วงเค้าจะได้ไม่ไป เพราะไม่ได้อยากให้เค้าไป
มีแต่คนบอกให้เราทำแบบนั้น ให้อยู่แบบนี้..ทำไมไม่มีใครบอก ว่าเราจะเอาเค้าคืนมาได้ยังไง

ไม่ได้อยากดูแค่รูปภาพ ฟังเสียงจากคลิปวีดีโอ แต่อยากให้เรียกชื่อเรา
เช้าที่ตื่นมาข้างกายไม่มีใคร เย็นที่ต้องฝนข่มตานอนในห้องที่ได้ยินเสียงเค้าเป็นคนสุดท้ายก่อนนอน ความรู้สึกนี้จะมีกี่คนที่เข้าใจเพราะไม่มีใครสูญเสียเหมือนเรา

อย่าให้ต้องคิดหรือทำอะไรตอนนี้เลย ทั้งร่างกายและจิตใจไม่พร้อมสำหรับทุกเรื่อง
จะให้สู้ ให้ทำใจ ให้ยอมรับความจริง ไม่พร้อมทำอะไรทั้งนั้น
ก็อนาคตของเรามันได้ตายไปแล้วพร้อมกับคนข้างๆ แล้วจะให้เดินไปทางไหน จุดหมายที่วางไว้จะเดินไปมันได้ดับพังลงไปพร้อมกับคนข้างๆ

อะไรคือที่ให้ทำใจ อะไรคือให้เข้มแข็ง อะไรคือให้สู้ ก็ทั้งหมดของชีวิตที่เหลือมันตายไปแล้ว...

#คนถึงคนบนฟ้า
#ขอพื้นที่ระบาย