คือ แต่เด็กชีวิตเราครอบครัวอบอุ่นไม่มีทุกข์ชีวิตดีโรยด้วยดอกกุหลาบเลยล่ะคะ แต่พอขึ้นมาป.5 อยู่ดีๆแม่ก็บอกว่า แม่เลิกกับพ่อแล้วนะ ต่อหน้าแม่เราบอกว่าแม่เป็นไรค่ะถ้าแม่สบายใจก็ได้หมดค่ะ แต่เมื่อเข้าห้องตัวเอง ร้องไห้หนักมากค่ะ แล้วชีวิตก็ย้ายมาอยู่กับพ่อ ชีวิตที่ครอบครัวอบอุ่นมันก็ไม่มีแล้วค่ะ แต่ยังดีที่บางครั้งก็ไปๆมาๆหาแม่ค่ะ แล้วก็ขึ้นป.6 ทีนี้พ่อบอกว่า จะมีแม่เลี้ยงมานะ น้ำตาไหลเลยค่ะ แต่เราก็ยังคงแสดงละครเวที บอก ค่ะๆ ไปงั้นทั้งๆที่ตัวเองไม่อยากให้มา มันก็นะ เขาพยามจะเราคิดว่า แม่เลี้ยงคือแม่แท้ๆ แต่ใครจะไปเอาใครก็ไม่รู้มาแทที่ว่า'แม่'นิค่ะ ก็แสดงละครไปเลื่อยๆ ตอนนั้นใครก็ว่า ร่าเริง ยิ้มง่าย แต่กลับกันที่อยู่บ้าน มันไม่ใช่บ้าน แต่มันเป็นที่ที่เราอึดอัด แต่ก็ไม่เคยเครียดมาดจนทำร้ายร่างกายตัวเอง จนขึ้นมา ม.1 ขีวิตมันไม่ใช่ เขาก็พยามไม่ให้เราติดต่อแม่ แต่เราก็แอบติดต่อ จนกระทั้ง เมื่อวาน...เขารู้ว่าเราคุยกับแม่ แม่เลี้ยงโกรธ โหโมมาก แต่เราไม่สนค่ะ สิ่งที่เราหวังว่าจะไม่โกรธคือ พ่อ ค่ะแต่ยังไงก็รู้เหมือนเดิมค่ะ เราก็เคียลกับพ่อแล้วแต่มันก็แย่ไปกว่าเดิม รู้สึกว่าอารมณ์เหวี่ยงขึ้น เศร้า(ยกเว้นที่รร.) คิดอยากตาย ทำร้ายตัวเอง ที่แขนมีคำว่าDIE ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงคิดอะไรโง่ๆ เพราะไม่มีใครในความรู้สึกว่าครอบครัวเลย เราควรทำไงค่ะ