สวัสดีครับ ได้โอกาสที่ดีเลยเอาเวลาว่างๆ มาเขียนเรื่องที่เคยเจอตอนที่บวชมาเล่าให้ฟังกันครับ  คือผมตัดสินใจบวชเมื่อประมาณ 4  ปีทีแล้ว ส่วนตัวเป็นคนที่บอกกับเพื่อนๆ มาตลอดไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์ ความเชื่องมงายใดๆ แต่สุดท้ายตัวเองก็ยังกลัวผีอยู่เลยครับ จนทุกวันนี้เวลาจะนอนตอนกลางคืนก็ต้องเปิดทีวีทิ้งไว้ เพราะถ้าปิดทีวีจะนอนไม่หลับ คิดนั่น นี่เห็นเงาอะไรก็คิดว่าเป็นผีไปหมด
    แล้วยิ่งตอนที่บวชครับ (เหมือนครอบครัวเอาผมมาทิ้งที่วัด เพราะตอนบวชไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเลย แอบบ่น) ก่อนจะบวชว่าที่พระก็ต้องไปนอนที่วัด ไปเป็นเด็กวัดเพื่อเตรียมตัวกับการเป็นพระ แม่บอกแล้ว บอกอีก ให้ไปนอน ผมก็ไม่ไป บอกว่าจะต้องนอนที่วัดก่อนสักประมาณ 5 วัน แต่ผมก็นอนได้แค่วันเดียวครับ เพราะมันไม่ไหวจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น คือผมเลือกนอนแค่วันก่อนจะบวชเท่านั้น แล้วก็เดินกลับบ้านตอนเช้า (บ้านอยู่ใกล้วัด)
    ทุกอย่างในการจัดงานผ่านพ้นไป ผมได้เป็นพระเรียบร้อย ผมได้กุฏิมา 1 ห้อง และต้องจำวัดเพียงรูปเดียว แต่อย่างไรก็ตาม เหมือนมีความโชคร้ายในความโชคดีของผมด้วยครับ ความโชคดีคือพระอาจารย์สั่งให้น้องเณรมานอนเป็นเพื่อนพระใหม่ หน้าใสกิ๊กอย่างผม ทำเอาผมโล่งใจไป 1 เปราะ แต่ความโชคร้าย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด ก็คือ วันแรกที่ผมบวชนั้น เป็นวันเดียวกันกับงานศพที่จะจัดเป็นคืนสุดท้าย พีคขึ้นไปอีกคือ กุฏิของผมอยู่ริมสุด มองออกจากหน้าต่างไป จะจ๊ะเอ๋กับโลงศพที่ตั้งเด่นอยู่ ประดับด้วยไฟระยิบระยับ แม้ไฟจะสว่างโล่ แต่มันบีบหัวใจของผมเหลือเกินครับ
    ท้องฟ้าเริ่มมืดเรื่อยๆ ทุกอย่างที่เคยสว่างกับมืดลงอีกครั้ง คืนนี้เป็นคืนวัดใจของพระใหม่อย่างผมจริงๆ อธิบายก่อนนะครับว่า ผมได้นอนอยู่บนเตียงไม้แข็งๆ ซึ่งมีเครื่องนอน เป็นแค่หมอนที่ผ่านการนอนมาแล้วประมาณ 1 ล้านคน แบนยวบยาบไปหมด กับผ้าห่มที่บางคนคิดว่าจะไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับผมได้ แต่สุดท้ายความเป็นพระในตัวก็ยังคิดว่านี่คือการฝึก บำเพ็ญ ปฏิบัติกิจใดๆ เสร็จสิ้นทุกอย่างจบ ผมได้เอนหลังลงเตียงไม้แข็งๆ คืนนั้นเป็นคืนที่ร้อนมากๆ แต่ผมเป็นคนที่คิดว่า ร้อนยังไงก็ต้องอดทน จะไม่เปิดหน้าต่างเด็ดขาด เพราะไม่ฉะนั้นสมองผมคิดเรื่องนั่น เรื่องนี่จนนอนไม่หลับแน่ๆ
อธิบายลักษณะที่นอนก่อนนะครับ ที่นอนของผมเป็นห้อง 4 เหลี่ยมแคบๆ ที่มีเตียงไม้ที่โยกเยก สูงเกือบถึงระดับหน้าต่างผิดปกติ ถ้านอนลงแล้ว ทอดตามมองเฉียงลงไปออกนอกหน้าต่างจะเห็นกับห้องน้ำพระที่ใช้สรงน้ำของพระทุกรูป หน้านั่งขึ้นแล้วมองออกไปหน้าต่างตรงๆ จะเห็นโลงศพอย่างว่าพอดี  
    “หลวงพี่ครับ เปิดหน้าต่างได้มั้ย ผมร้อน” เสียงนรกที่เณรส่งเข้าโสตประสาทผมตอนนั้นบอกเลยว่า ทำเราใจเราเต้นรัวมากๆ เอาไงดีว่ะ สุดท้ายต้องเปิดอ่ะ  ผมตัดสินใจเปิด แต่ในใจอยากตบหัวเณรซักทีอยากจะบอกว่า “ไอ้น้องเณรหลวงพี่กลัวผี” แต่ก็กลัวเสียฟอร์ม เลยเปิด แต่เอาผ้าห่มมาปิดตา ปิดปากเหลือไว้แค่จมูก แล้วก็หลับไปแบบนั้น
    ผมจำได้ว่าตอนนั้นสะดุ้งตื่นมาตอนตี 1 ได้ เพราะแสงไฟจากโทรศัพท์มันส่องขึ้นมา เลยลืมตาดู แต่ไม่พอผมยังต้องส่ายสายตาไปที่ห้องน้ำ เชี้ยยยย เวรกรรม ห้องน้ำมีทั้งหมด 4 ห้อง ห้องที่ 1 -3 ปิดประตูสนิทเรียกได้ว่าไม่มีอะไร แต่ห้องที่ 4 นี่สิครับ ขอบอกก่อนนะครับ ว่าผมไม่คิดว่ามันคือผี แต่สิ่งที่เห็นตรงนั้น มันอารมณ์ประมาณ เหมือนมีคนแอบอยู่หลังประตูห้องน้ำ ผมรู้สึกว่าคือผู้หญิง ตัวดำๆ  คือมองก็คิดเลยว่าเป็นคนยืนมองเราอยู่ ตัวไม่สูงมาก เตี้ยกว่าประตูห้องน้ำประมาณหนึ่ง เป็นเงาทะมึนสีดำเข้มๆ ที่เสี้ยวตัวหนึ่งแอบอยู่หลังประตูห้องน้ำ หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้ เพราะจุดนั้นแสงสว่างจากข้างนอกส่องไปถึง วินาทีนั้นทำเอาพระใหม่อย่างผมอยู่ไม่เป็นสุข ทำอะไรไม่เป็นนอกจากเอาแขนขาตัวเองซุกเข้าไปในผ้าห่มทั้งหมด (คิดไปเองว่ามันจะเอามือมาจับเราได้) แล้วหลับตาหายใจเข้าออกลึกๆ ท่องนะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ วนๆ อยู่แบบนี้หลายรอบมาก
    หัวใจของผมเต้นเหมือนจะหลุดออกมาจากอก เต้นแรงจนผมเหนื่อยมากๆ คิดว่าไม่เอาแล้ว ตอนนั้นไม่รู้ว่ามันใช่ผี หรือไม่ใช่ผี แต่น้ำตานี่ไหลแล้วอ่ะ มันจังจังมาก มากจนเรารู้สึกแบบนอนตรงนี้ไม่ได้แล้ว คิดว่าตัวเองนอนสั่นอยู่ซักพัก ก่อนจะหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเช้า
    เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันที่ผมอ่อนแรงมากที่สุด เพราะในหัวคิดแต่เรื่องสิ่งที่เจอคืนนั้น ลังเลอยู่ว่าจะเอาเรื่องนี้คุยกับพระพี่เลี้ยงดีหรือเปล่า จะพูดไปก็จะหาว่าเป็นพระอะไรกลัวผี แต่ถ้าพูดถึงความเชื่อเดิมของคนแถวบ้าน เขาบอกว่าพระใหม่จะเจออะไรแบบนี้เป็นปกติ เพราะพระใหม่จะเนื้อหอม ผีจะมาขอส่วนบุญ (ในใจคิดว่ามาขอก็มาในฝันได้ ไม่ใช่มาให้เห็นแบบนี้) ผมทิ้งเรื่องเมื่อคืนไว้เป็นสิ่งที่ผมกลับไปคิดก่อนว่าสิ่งที่เจอคืออะไรจนทุกวันนี้ ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ และเก็บมาคิดคนเดียวจนทุกวันนี้

เดี๋ยวมาต่อนะห๊ะ