จริงๆมันก็เหมือนเดิมทุกวัน ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอมันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย  ตลอดเวลาที่คบกันมาเกือบได้ 4 ปี ผมมีความสุขมาก และคิดว่าเธอก็คงมีความสุขเหมือนกัน เราไปด้วยกันในหลายที่ ออกไปยิ้ม ไปหัวเราะด้วยกัน เราฝันอะไรๆด้วยกันมากมาย วางแผนว่าอยากแต่งงานริมทะเล งานไม่ใหญ่ อยากมีลูกสักสองคน อยากทำนู้นนี้นั้นด้วยกันอีกมากมาย แต่เรื่องต่างๆก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอย้ายเข้าไปทำงานที่ กทม ส่วนผมยังทำงานอยู่ที่เดิม เธอเงินเดือนมากกว่าผมเกือบสองเท่า แต่เราก็คุยกันว่าเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาอะไร เราเจอกันน้อยลงจากที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน ก็จะเหลือเเค่เสาร์ อาทิตย์ แต่ทุกวันผมจะคอยโทรหาเธอด้วยความเป็นห่วงเหมือนเดิมทุกครั้ง อยากรู้ว่าเธอตื่นนอนรึยัง กินข้าวรึยัง กลับบ้านยังไง แต่ด้วยนิสัยไม่ชอบอ่านไลน์ มันก็คงทำให้เธอน้อยใจ จนสุดท้ายมันคงมาลงเอยตรงนี้ เมื่อวานเรายังกอดกันอยู่แต่เป็นกอดที่ผมรู้สึกได้ว่ามันไม่เดิม แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร อาจเป็นเพราะความเชื่อใจ หรือความไว้ใจ และเเล้ววันนี้เป็นวันที่เธอพูดความจริงกับผม ความจริงที่โคตรเจ็บ กับคำที่เธอบอกว่า "ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแล้ว" เธอไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่การอ่านไลน์ตอนนั้นมันก็ทำให้หน้าชาไปพักนึงเหมือนกัน เธอบอกว่าเธอเฉยชากับผมไปแล้ว ทุกอย่างอาจเป็นเพราะผมที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ เป็นเพราะผมที่คิดว่าเราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน แต่สิ่งที่ผมคิดเหล่านั้นมันกลับตรงกันข้าม เธอไม่ได้คิดเหมือนกัน ปัญหาต่างๆ มันกลายเป็นเรื่องบั่นทอนหัวใจของเธอ จนทำให้เธอเปิดใจรับคนใหม่ คนที่ดีกว่าผม คนที่เธอบอกว่าสนใจเธอมากกว่าผม ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ หรือว่าสุดท้ายเเล้วเราก็คงทำได้แค่คืนชีวิตของคนอีกคนให้เค้ากลับไป แต่ในใจก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ยังรักเธอคนนั้นอยู่เหมือนเดิม ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ