ห้วงเวลาที่คิดว่าดีที่สุดของปี ตั้งแต่วินาทีแรกที่นักดำน้ำชาวอังกฤษเจอทีมหมูป่าโดยบังเอิญ จนถึงการลำเลียงน้องๆออกจากถ้ำก็ปิดฉากลงไปแล้ว พร้อมๆกับเครื่องสูบน้ำตัวสุดท้ายที่ถอดการติดตั้งจากวนอุทยานถ้ำหลวงฯ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะไปในทิศทางที่ดี แต่กลับมีกระแสตีกลับอย่างรวดเร็วและรุนแรงยิ่งกว่าน้ำป่าที่ไหลเข้าถ้ำ เมื่อมีหนังสือราชการฉบับนึงถึงผู้ว่าฯเชียงราย เรื่องที่จะมอบทุนการศึกษาแก่น้องๆที่ติดถ้ำ ตอนนี้เหมือน จขกท.ดูจะเคว้งไปกับน้องๆเลยว่า "นี่มันดูเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ" เข้าใจว่าน้องๆเค้าไม่ได้ทำคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่มากหรอก ก็แค่เด็กๆกลุ่มนึงในทีมฟุตบอลท้องถิ่น ที่เผลอเข้าไปติดน้ำป่าในถ้ำ แล้วมันดันเป็นข่าวที่ดังมากๆไปทั่วโลกก็แค่นั้นครับ แต่ในเมื่อมันมีคนสนใจมากๆ ไม่แปลกเลยครับที่จะมีหน่วยงานหรือแบรนด์ต่างๆใช้โอกาสนี้ให้ของขวัญแก่เด็กๆ ซึ่งไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเถอะ แต่ผลพวงที่ตามมาคือน้องๆกลายเป็นจำเลยของสังคมตั้งแต่อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว ไม่เคยเผื่อใจไว้เลยนะ ว่าจากกระแสเล็กๆที่ตำหนิเรื่องความประมาทของเด็กๆ มันจะกลายเป็นโมเม้นท์ที่คนไทยใช้ใจใจเดียวกันคิดได้เร็วขนาดนี้ว่า "ให้มันทำไม?" "มันเป็นฮีโร่เหรอ" "มันเป็นอภิสิทธิ์ชนหรอ" และที่หนักยิ่งกว่าก็คือกระแสตีกลับไปถึงผู้ให้ กระหน่ำด่าราวกับว่าผู้ให้เป็นฆาตกร เป็นนักโทษประหารที่ต้องประหารสถานเดียวเท่านั้น ในฐานะที่คิดว่าตัวเองเป็นคนกลุ่มน้อยนะ ขอสงสัยได้มั๊ยว่าสังคมไทยเราทำไมมันสะเปะสะปะมาได้ถึงขนาดนี้ มันเกินความพอดีแล้วมั๊ย มีเหตุผลอะไรหรอ ที่เราต้องไม่พอใจอย่างบ้าคลั่ง กับการให้ของขวัญแก่ผู้ประสบภัยในครั้งนี้